Dit is een blogpost waar ik lang over getwijfeld heb. Want ik vraag me altijd af wat jullie aan mijn leeslijsten zouden hebben. Wat ik lees wordt niet bepaald door nieuwe verschijningen, goede recensies of populariteit. En ik lees ook niets wat in de categorie “klassiekers” valt. Ik lees namelijk om te ontspannen en dat is te zien aan de boeken die ik kies. Bovendien haal ik een deel uit de kringloop en een deel uit de bibliotheek. Superrecent is het dus allemaal niet.
Waarom dan toch? Omdat ik het leuk vind (ja, sorry, terugkerend thema hier). En omdat ik het zelf altijd boeiend vind om in andermans boekenkast te neuzen en te horen wat hij of zij leest.
Wel even een disclaimer vooraf, voor ik reacties krijg in de trant van “dit kan niet”: ik lees van nature ontzettend snel en aangezien ik lees voor de ontspanning doe ik ook niet mijn best om zorgvuldig te lezen. Ik laat me gewoon in het verhaal meeslepen en maak me geen zorgen om details of samenvattingen (één van de redenen waarom ik geen recensies schrijf).
Bovendien heb ik geen televisie en geen smartphone en gaat de computer eigenlijk altijd al voor het avondeten uit. Ik heb volwassen kinderen en ga vrij laat naar bed, dus ik heb vooral ‘s avonds heel wat uren om te lezen. In het weekend wil ik ook nog wel eens een paar uurtjes overdag gaan zitten met een boek, want ook dan probeer ik mijn computer uit te houden (lukt niet altijd).
Met andere woorden, ja, de lijst is lang en ja, ik heb ze echt allemaal gelezen.
Februari was een extra gekke maand op leesgebied. Ik las namelijk eind januari een bijzonder vreemd boek (Duister Ultimatum van Martin Langfield). Het pastte wel in het genre dat ik normaal het liefste lees, thrillers met raadselachtige documenten, zoektochten naar oude relikwieën en dat soort dingen, en het was superspannend, maar zoals ik al zei – ik vond het een beetje te vreemd (en dat wil wat zeggen gezien de boeken die ik normaal lees). Toen had ik even simpelweg geen zin meer in soortgelijke boeken.
Ik verdiepte me daarom eerst een weekje in mijn verzameling oude Libelles en (her)las aansluitend en bijpassend drie boeken van Maria Oomkens; Bidden in de theedoek, Het huis dat lachte en Baas, Marietje en de Wereldbol.
Toen kon ik er weer even tegen.
Echtgenoot was erg enthousiast over Het verborgen labyrint van Kate Mosse. Een behoorlijke pil maar inderdaad het lezen waard. Een verhaal waarin de Katharen en hun geheimen een rol spelen.
Daarna verdiepte ik me in De Gaudi sleutel van Esteban Martin & Andreu Carranza (inderdaad, over de architect Gaudi en zijn vermeende relatie met een geheim genootschap), gevolgd door De Christussmaragd van Jörg Kastner (een edelsteen waarin het ware gezicht van Jezus te zien zou zijn, met een wel heel onverwachte wending) en Montezuma’s wraak van Lynn Sholes & Joe Moore. Van dat laatste duo heb ik al meer boeken gelezen. Die vallen echt in het genre onderhoudende onzin. De serie die ik eerder las had iets weg van de series Supernatural en Dominion (de mensheid in gevecht met al dan niet gevallen engelen), maar in dit verhaal zochten ze het in Maya legende’s en onsterfelijkheid.
Ik ging naar de bibliotheek en vond daar een trilogie van Nora Roberts die ik nog niet kende; Meer dan liefde, Gesloten hart en Vergeet haar niet. Ook al niet erg realistisch, want dit is één van haar magische series, met erfheksen en kwade geesten. Wel altijd leuk om te lezen.
Vervolgens las ik Het masker van Atreus van A.J. Hartley, een boek dat een heel ander plot had dan je zou verwachten als je de titel en de kaft ziet. Geen magische toestanden, maar een relikwie en (neo-)Nazi’s die ergens naar zoeken (die komen vaak voor in dit genre).
Daarna verdiepte ik me in De Ark van Boyd Morrison, ook een aanrader, maar een behoorlijke pil. Niet over de Ark des Verbonds overigens, maar over de Ark van Noach, met een voor mij heel nieuwe, maar toch ook logisch uitgelegde theorie over de vindplaats. Vermengd met een fijne dosis fictie natuurlijk.
De dag erna was ik ziek en had ik zin in iets simpels. Ik had genoten van de Nora Roberts trilogie, dus pakte ik uit mijn eigen kast De complete magische Donovans deel 1 en deel 2. Altijd één van mijn favoriete series, al moet ik toegeven dat ik het na de boeken die ik de afgelopen tijd las we l erg slappe verhaaltjes vond. De hoofdpersonen blijven boeiend, dat wel, al weet ik nu weer wel waarom ik gestopt ben met romans lezen. Ik word altijd een beetje onzeker en kriebelig van al die prachtige, actieve, getalenteerde, jonge vrouwen in dat soort verhalen.
Ik liet dus de romannetjes maar weer links liggen en nam Het Darwin Mysterie van John Darnton van echtgenoot over. Dat vonden we allebei een erg goed boek. Drie verhalen ineen, maar geen moment te ingewikkeld of saai en hoewel de auteur een aantal dingen verzonnen heeft, geeft het een leuk beeld van wie Darwin nu eigenlijk was en wat hem dreef.
Nog net voor februari voorbij was, las ik toen nog Beeldenstorm van Bill Napier, waarin men aan de hand van een oud document op zoek gaat naar een stuk van het kruis van Jezus. Ook spannend en niet moeilijk te lezen.
Toen voelde ik me weer in staat om iets ingewikkelders te beet te pakken. Er lag nog een aardige kluif op me te wachten, een waargebeurd verhaal deze keer. Maar die las ik dus in maart dus dat horen jullie volgende maand.
Zo, dat was mijn leeslijst van februari. En jullie? Nog iets bijzonders gelezen?
~~~
O ja, nog een disclaimer: de links gaan bijna allemaal naar Hebban. Daar verdien ik niets mee, ik wilde gewoon zorgen dat jullie gemakkelijk meer informatie over de genoemde boeken konden vinden, zonder dat ik uitgebreide samenvattingen en beoordelingen moest gaan schrijven. Meningen die daar staan zijn dus niet per definitie de mijne.