Genieten

Laten we nu eens eerlijk zijn. Een van de vervelendste dingen die mensen tegen je kunnen zeggen is: “Geniet er maar van.”
Dat gaat namelijk meestal gepaard met het creeren van een enorm schuldgevoel.
De eerste keer zeggen ze het tegen je als je een puber bent en op de middelbare school zit. Jij tobt met puistjes, verliefdheidjes, hormonen, vervelende leraren, lage cijfers en gedoe met klasgenootjes en vriendinnen. En dan zijn er altijd volwassenen die glimlachend zeggen: “Kind, je middelbare schooltijd is de mooiste tijd van je leven. Geniet er maar van!”
Een opstandige puber haalt haar schouders op en denkt: “Het zal wel.” Een gevoelige puber gaat daarover piekeren. Is er iets mis met haar, waardoor zij niet kan genieten van die mooie tijd? Of is de rest van het leven nog rotter? Dan is er ook niet veel meer om naar uit te kijken…
Later, veel later, merkt diezelfde puber dat het klopte. Dat ze zo graag nog eens op school zou zitten en alleen maar hoefde te tobben over puistjes, verliefdheidjes, hormonen, vervelende leraren, lage cijfers en gedoe met klasgenootjes en vriendinnen. Want met de wijsheid van de twintig jaren die daarna komen, lijkt dat niet zo’n probleem meer. De scherpe kantjes zijn dan van de herinnering afgesleten.
Ze zeggen het als je bezig bent met een verhuizing. Vooral mensen die zelf graag een ander huis willen zeggen dat. “Zo heerlijk om overnieuw te beginnen. Alles opruimen, dingen wegdoen en uitzoeken. Geniet er maar van.”
Maar zelf zit je met de kosten van twee huizen, in de rommel van een nieuw huis waarin je aan het verbouwen bent en een oud huis waarin je probeert alvast iets in te pakken en dat blijkt nog niet zo gemakkelijk te zijn. Pas veel later, als je nieuwe huis niet nieuw meer is en je inmiddels wel wat nadelen ervan kunt op noemen en af en toe zelfs heel stiekem de advertenties in de kranten bekijkt, dan besef je dat die spannende tijd toch ook wel iets speciaals had.
Ze zeggen het ook tegen je als je in de kleine kinderen zit. “Geniet er maar van, ze zijn zo snel groot.”
Maar jij zou niets liever willen dan grotere, zelfstandig kinderen, die gewoon gebruik maken van het toilet als de natuur roept, om eten vragen als ze honger hebben en kunnen zeggen wat ze dwars zit in plaats van nachten lang te huilen, terwijl jij je wanhopig afvraagt wat er mis is. Dat lijkt je op zo’n moment het toppunt van zaligheid. En je beseft niet dat die scherpe kantjes eraf slijten na een jaar of vijftien. Dat je dan alleen maar kunt verlangen naar dat mollige wezentje dat zo afhankelijk van je was en dat je in de meeste gevallen simpelweg kon troosten met een fles melk, een droge luier of een uitgebreide knuffel.
Om pubers te kunnen troosten moet je eigenlijk eerst een graad in de psychologie en pedagogie hebben. En dan bak je er nog niet veel van. Je moet ook erg uitkijken dat je niet tegen ze zegt dat de puberteit de mooiste tijd van hun leven is en dat ze er maar van moeten genieten.
Gek genoeg zijn er dan weer weinig mensen die zeggen dat je van de puberteit van je kinderen moet genieten…