Goede voornemens

En toen was het alweer 2008.
Het grappige is, dat ik na het opschrijven van dit eerste zinnetje vijf minuten naar een verder leeg blad heb zitten staren. En laat dat nou net de essentie van een nieuw jaar zijn. Het lege, onbeschreven blad.
Natuurlijk is dat eigenlijk gewoon klinkklare onzin. Het is maar een datum. Er bestaan geen onbeschreven bladen. Dacht ik als jong meisje nog dat ik het nieuwe jaar volledig overnieuw kon beginnen, eindelijk alles goed doen, nu weet ik wel beter.
Al was het maar omdat ik tegenwoordig wel eens wat drink op zo’n feestelijke avond. Niet veel, hoor. Twee glazen rosé en een paar slokken champagne. En na middernacht nog twee glazen rode wijn bij de buren. Verdeeld over een nacht die tot drie uur duurde valt dat best mee. Maar voor mij was het genoeg om een tikje vervelend wakker te worden vanochtend. Niets schone lei dus, maar gewoon de restanten van een avondje gezellig afscheid nemen van het oude jaar.
Eerlijk gezegd had ik ook als idealistische tiener al besloten dat het nieuwe jaar eigenlijk op 2 januari begint. Want toen was opblijven tot na middernacht genoeg om de volgende ochtend niet bepaald stralend gehumeurd te zijn. En die eerste dag van het nieuwe jaar is verder gevuld met familiebezoek en allerlei beste wensen. Alles behalve een normale dag waarop je kunt beginnen met het houden van goede voornemens.
Niet dat ik nog doe aan goede voornemens. Dat is diezelfde levenservaring. Prachtig, al die lijstjes, maar als je maar één keer per jaar een poging doet tot gezonder leven, meer bewegen, afvallen enzovoorts, lukt het toch niet. Iedere dag, ieder moment is goed om te beginnen. In de fout gegaan? Meteen opnieuw proberen. Niet volgend jaar pas.
Ik ben vanochtend wel begonnen mijn ritme van een jaar geleden weer op te pakken. Daar was lelijk de klad ingekomen. Ik deed geen oefeningen meer, ik fiets zelden (dat is het enige nadeel van mijn rijbewijs en auto) en de laatste twee maanden eet ik ook nog heel verkeerd. Niet alleen te veel en te vet, maar ook regelmatig suiikerhoudende producten, terwijl ik weet dat ik daar niet tegen kan. Ik ben dus niet alleen een paar kilo aangekomen, maar ik zit ook niet bepaald lekker in mijn vel.
Als ik eerlijk ben leed ik ook wel een beetje aan het goede voornemens-kwaaltje. Want toen het niet meer lukte om voor de kerst de boel (in mijn hoofd, mijn lijf èn mijn huis) weer op orde te hebben (want rugkwaal en griep), gaf ik het maar helemaal op. We zien in januari wel weer, dacht ik. Waardoor ik nu dus des te meer achterstanden te verwerken heb.
Ik deed na kerst al een halfslachtige poging, maar moet eerlijk bekennen dat ik toch ook wat oliebollen gegeten heb. Er zijn jaren geweest waarin ik mezelf keurig beheerste, maar deze waren wel erg lekker, al zeg ik het zelf. Ik heb ze namelijk eigenhandig op oudejaarsavond nog gebakken. Wij vinden ze allemaal het lekkerst als ze net uit de olie komen. Dat veroorzaakt dan wel wat maagzuur aanvallen, vooral bij echtgenoot, maar dat hebben we er voor over. Ik vind het ook wel wat hebben. Televisie met cabaret op de achtergrond en ik in de keuken bij de frituurpan. Het was wel jammer dat ik ontzettend gespetterd heb met het beslag. Mijn kleren zaten behoorlijk onder de vlekken. Wat ik natuurlijk pas zag toen we bij de buren binnen waren. Fijne indruk maakte dat weer. Hoewel zij niet het type mensen zijn dat zich daar aan storen, dat scheelt.
Vanaf vandaag ga ik echter hard mijn best doen. Geen oliebollen (die zijn op, dat maakt het wel gemakkelijker), geen andere foute voedingswaren. Op de fiets naar het dorp en ook die oefeningen weer doen. Na een maand rust (vanwege die rug) weer gaan sporten en ook het huishouden weer eens goed gaan beetpakken.
Verder wil ik mijn (tweede) boek afwerken, proberen of ik zelf een goede foto voor de omslag van mijn eerste boek kan maken, wekelijks een schrijfsel blijven produceren en dan ook nog van een vaste lengte en een wat hogere kwaliteit dan die van vorig jaar.
Al schrijvende wordt het toch nog een hele lijst voornemens. En dat terwijl ik daar dus eigenlijk niet aan doe. Ik vond ergens een schrijfsel van twee jaar geleden, waarin ik schreef dat ik geen voornemens had, maar plannen. Dat vind ik goed gevonden van mezelf. Plannen zijn gemakkelijker te maken dan voornemens.
Hoewel de lijst dan nog langer wordt.
Ik wil ook de tuin nu eindelijk eens helemaal opknappen en bijhouden, de buitenboel verven, het extra kamertje afmaken en Miriam daarheen verhuizen, zodat onze kamer ook opgeknapt kan worden, meer naaien, breien, haken, maar geen lapjes en wol kopen voor mijn uitpuilende kast leeg is. Gevarieerder koken, de huishoudfinanciën opschrijven en zuiniger worden. Kasten opruimen, een nieuwe vloer leggen, de keuken afwerken, de gang verven. En zo kan ik nog veel meer noemen,  de lijst is eindeloos.
Maar eigenlijk leidt die lijst maar af. Het is namelijk heel gemakkelijk om een to-do-lijst op te stellen in een rommelig leven als het onze. Er moet gewoon altijd van alles gebeuren. De dingen op die lijst ook werkelijk doen is een stuk lastiger. Ik zag ergens een weblogster die zo’n lijst had opgesteld voor 2007 en nu aan het afstrepen was wat er gelukt was, met commentaar. Echt positief kwam het niet over; gezonder eten – yeah right (geen nederlands weblog), slaapkamer opknappen – nee, natuurlijk niet, badkamer kinderen (ik zei het al; het was een amerikaans weblog) opknappen – niets aan gedaan.
Zo werkt het natuurlijk ook niet. Het nieuwe jaar is geen onbeschreven blad. Als je het vorig jaar weinig tijd had, waardoor er van alles bleef liggen,kun je er niet van uit gaan dat je in een nieuw jaar ineens het hele lijstje afwerkt.
Het lijst dat ik noemde valt dus ook niet onder de categorie “lijstje voor 2008”, het is meer een voortdurende opsomming van dingen die ik -ooit-  ga doen. Soms kan ik iets wegstrepen, vaak komt er alleen maar van alles bij. Maar dat geeft niet. Want stel nou dat je zo’n lijst met plannen niet hebt, stel nou dat je niets kunt verzinnen wat je nog wilt gaan doen. Dan ligt zo’n jaar wel erg leeg en saai voor je.
En dat is dan misschien meteen de eigenlijke reden voor de tradities van goede voornemens. Vooruitkijken, verwachtingen en plannen hebben voor de toekomst. Hoop hebben op een betere toekomst zelfs, al gaat het dan maar om een paar kilo minder, of een betere condtie. Dat soort dingen maakt het leven de moeite waard.
Ik had een klein dipje vlak voor de jaarwisseling. Dat kwam doordat iemand schreef over de moeilijke dingen die ze verwachtte voor 2008. Dat kan soms. Als dierbare personen ziek zijn  en je weet dat ze 2009 niet gaan halen, dan is zo’n nieuw jaar geen fijn jaar. En hoewel mijn dierbaren gelukkig allemaal in redelijke staat van gezondheid verkeren en dit dus niet voor ons geldt, ging ik me wel afvragen wat er allemaal fout kon gaan het komende jaar. Op het gebied van gezondheid, maar ook financieel en maatschappelijk, in ons gezin en in de hele wereld. Dat moet je dus niet doen. Dat is erg dom zelfs. Want dan ga je met een heel angstig gevoel naar de toekomst kijken. En als je dat te lang doet, krijg je helemaal nare gedachten, over de zinloosheid van het leven en dat soort dingen.
Zo ver kwam het gelukkig niet. Want ineens ging er een luikje open. Ik keek naar mijn vuile ramen en dacht: “die ga ik volgende week eens goed wassen.” Ik keek naar mijn zeer rommelige kledingkast en dacht: “Die ga ik straks eens heerlijk uitmesten.” Ik keek naar het extra kamertje en bedacht dat het echt niet zo heel veel werk was om daar een leuke slaapkamer van te maken. Ik keek naar de tuin en stelde me voor dat ik van de zomer heel veel goudsbloemen ging planten. Ik opende mijn kast met lapjes en zag ineens allemaal tasjes in wording.
Banale dingen, ja zeker. En ik wil hier absoluut niet het verdriet dat ik hierboven beschreef mee bagatelliseren. Maar het hielp wel.
Ik besefte namelijk ineens dat de wijsheid uit het oude liedje nog steeds geldt: het zijn de kleine dingen die het hem doen.
En dat is dan zowel mijn enige echte voornemen als mijn wens voor iedereen: laten we in 2008 toch vooral regelmatig even stil staan bij en genieten van de goede dingen in het leven, hoe klein en banaal die af en toe ook zijn!