Haast

Voor me telde een oude man zorgvuldig een handvol kleingeld uit om zijn boodschappen te betalen. Hij raakte in de war, begon opnieuw, kreeg hulp van zijn ook al niet piepjonge dochter en raakte nog meer in de war. De cassière sprong bij en uiteindelijk klopte het bedrag. En toen moesten al die muntjes nog een keer zorgvuldig gesorteerd en in het juiste vakje van de kassalade gedaan worden. Terwijl ze vijfenveertig centen (die hebben ze nog op Curaçao) natelde, keek de cassière verontschuldigend op. “Sorry, heel even nog.”
Ik glimlachte. “Doe rustig aan, ik heb geen haast.”
Dat verbaasde haar zichtbaar Vermaakt constateerde ik dat ik hier even duidelijk op mijn huidskleur in een hokje geplaatst werd. Helaas vergeten veel Nederlanders hun haastige gedrag thuis te laten als ze naar Curacao reizen.
“Geen haast is goed. Veel mensen worden ongeduldig”,  zei ze.
“Ik ga nooit met haast boodschappen doen”, antwoordde ik naar waarheid. “Dat geeft veel te veel stress. Ik ben ermee gestopt.”
Waarop zij verzuchtte dat ze wou dat iedereen er zo over dacht.

Ja, dat zou ik ook wel willen. Ik las ergens dat ze bij Albert Heijn een proef zijn begonnen met een kassa waar je een praatje kunt maken met de cassière. Dat lijkt me geweldig. Ik vind de sfeer in de meeste supermarkten (vooral bij de AH in de Vinexwijk hier vlakbij) echt rampzalig. Het maakt niet uit hoe laat het is, iedereen had allang ergens anders moeten zijn. En die stress voel je gewoon hangen.

Ik moet toegeven dat ik jaren geleden ook na mijn werk – of nog erger, tijdens mijn lunchpauze –  even snel een supermarkt in sprong en dan ook stond te trappelen van ongeduld bij de kassa. Maar zoals ik al tegen mijn Curaçaose cassière zei, daar ben ik meegestopt. Ik neem tegenwoordig altijd ruim de tijd om boodschappen te doen, zelfs als ik het druk heb. Ik ga er van te voren al vanuit dat het wel even duurt en vind het dus ook niet erg om wat langer in de rij bij de kassa te staan. Meestal laat ik zelfs minstens één persoon met een klein beetje boodschappen voorgaan. Dan heb ik meteen mijn goede daad voor de week ook weer gedaan. Meer dan drie laat ik er niet voorgaan trouwens. Die regel heb ik ingesteld na een heel rare ochtend. Mensen bleven vragen of ze dan ook even voor mochten. En ik blééf de achterste van de rij. Je moet ergens een grens trekken. Maar als er een nieuwe kassa opengaat, blijf ik staan waar ik sta en zie ik wel wanneer ik aan de beurt ben.

Ik kan me er ook niet echt druk om maken als de mensen achter me hoorbaar zuchten omdat ik in hun ogen niet hard genoeg opschiet met inpakken of kleingeld uittellen. Ik doe het zo snel als ik kan. Meestel is dat best snel, maar af en toe door opspelende rugklachten of artritis in mijn handen wat langzamer. Daar kan ik dan ook even niets aan doen.

Voor je nu denkt dat ik echt een toonbeeld van rust ben, moet ik toegeven dat ik deze rust alleen maar kan opbrengen tijdens mijn eigen boodschappenrondje. Als ik met echtgenoot in de rij sta bij de bouwmarkt ben ik wél gestresst. Kan ik me vreselijk opwinden over mensen die achter in de rij stonden en ineens doen alsof ze “de eerstvolgende” zijn. Maak ik me druk om gezeur over niet kloppende prijzen, sta ik te zuchten als iemand moeilijk doet met pasjes die niet werken en voel ik me enorm opgelaten als wij (alweer) een pvc-bochtje zonder prijs hebben meegenomen.
En laten we het over stress in het verkeer maar helemaal niet hebben. Af en toe heb ik de neiging om mijn tanden in mijn stuur te zetten. En het is maar goed dat we sinds kort een andere auto hebben, waarvan ik nog niet weet waar precies de toeter zit.

Ooit, als ik oud (nog ouder) en wijs (ha!) ben, hoop ik altijd en overal de rust zelve te zijn. Het is een mooi streven. Dat wel. Maar ik heb nog veel te leren…