Het E-woord

De kogel is door de kerk, de knoop is doorgehakt, de beslissing genomen. We gaan het doen en we vertellen het aan iedereen die het weten moet. Tenminste, we… Echtgenoot vertelt het. Hij noemt het beestje bij de naam ook (om nog maar eens een spreekwoord er tussen door te gooien, ik was tenslotte al lekker op gang). Ik niet.
Ik kan het e-woord niet uit uit mijn strot krijgen. Mijn manier om onze plannen te verwoorden is omslachtig: we gaan in ieder geval twee jaar op Curaçao wonen en dan kijken we verder.
Dat klinkt minder definitief, maar het is natuurlijk gewoon e… e… Ergens anders gaan wonen. Ahem.
Je zou bijna denken dat ik niet wil. Maar dan zouden we niet gaan, zo simpel is het. Zo’n beslissing neem je met z’n tweeën. Zeker in ons geval, want echtgenoot met zijn IT-bedrijf kan overal vandaan werken en dus overal wonen en datzelfde geldt voor mijn schrijfwerk. We hoeven dus niet voor werk te verhuizen en daar gaat het ook niet om.
Waarom dan wel? Verschillende factoren natuurlijk. Niets is simpel en rechtlijnig in het leven.
Het klimaat speelt een belangrijke rol. Terwijl ik dit schrijf (op Curaçao) bereid ik me voor op een vlucht naar binnen, want het regent hier best regelmatig. Als het gaat regenen, begint het te waaien en dan wil ik een vestje aan. Want op zo’n moment is het maar een graad of vierentwintig en dat voelt fris. De airco staat ‘s nachts op zevenentwintig en dat vind ik zo koud dat ik er een dekentje bij gekocht heb. Ja, die warmte staat me wel aan. Zelfs in september, als het hier echt bloedverziekend heet is.
En verder? Ik ben een nuchter mens. Lyrische lofzangen over de geweldige mensen, de heerlijke sfeer en de passie voor het eiland zul je van mij niet horen. Zo is het misschien wel, maar het klinkt allemaal zo overdreven.
Ik voel me hier thuis. Dat is het punt. In Nederland heb ik steeds vaker het gevoel dat ik van een vreemde planeet kom, dat iedereen dat weet én dat iedereen daar wat over te zeggen heeft.
Hier voel ik me hier gewoon één van de vele totaal verschillende mensen die hier allemaal samenleven.
Niet dat ze hier zo wonderlijk lief en verdraagzaam zijn, hoor. Dat niet. Je moet het je niet al te ideaal voorstellen allemaal. Ook op Curaçao wonen gewone mensen met gewone en niet altijd positieve karaktereigenschappen.
Wat ik zo fijn vind is eigenlijk meer een soort onverschilligheid. Niet het Hollandse “doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg”, maar “van mij mag je gek doen, als ik er maar geen last van heb”. En dat bevalt me wel.
Misschien is dat wel de belangrijkste reden om hierheen te willen… e… e…
Emigreren.