Het werkt

Een mens doet wat werkt, zei doctor Phil een paar jaar geleden. U weet wel, toen hij nog nieuw en leuk was. Nu kijk ik eigenlijk nooit meer naar zijn programma. Te veel extreme situaties en te veel betweterigheid van zijn kant. Maar destijds was hij nog leuk.
Het programma ging over een moeder met twee volwassen zoons die maar niet zelfstandig werden. Ze woonden in de kelder en ma deed werkelijk alles voor hen. Volgens doctor Phil was dat haar eigen schuld, want een mens doet wat werkt. En als je was laten liggen betekent dat je moeder het opruimt, en als de koelkast van je moeder plunderen geen andere consequenties heeft dan een moeder die maar weer boodschappen gaat doen, dan doe je dat dus in het vervolg altijd. Want het werkt.
Ik moest hier aan denken, toen hier in huis een soortgelijke situatie bleek te zijn ontstaan.
De dochters waren namelijk steeds erg zielig. Er was er één met zere knieën. Ze kon amper lopen, dus helemaal niet fietsen. Ik bracht haar anderhalve week naar school. Heen en weer en heen en weer. Toen ging ze naar Londen waar heel veel gelopen moest worden. Ik verwachtte haar strompelend terug. Maar dat viel mee. Tot ik voorzichtig begon over zelf naar school fietsen. Toen deed het nog wel erg zeer. En ik reed maar weer, heen en weer.
De andere dochter viel van haar fiets en verrekte haar schouder. Ook maar brengen. En toen dat over was, vonden we dat ze net zo goed met haar zus mee kon in de auto. Ander lesrooster? Dan bleef ze wel een uurtje in de aula zitten. Dat was dan wel heel vervelend en saai en zonde van haar tijd. Het arme kind. Dus reed ik nog maar een keertje extra. Heen en weer en heen en weer.
De derde dochter heeft ook zwakke knieën. Al jaren. En die begonnen zomaar ineens erg zeer te doen. Dus nam ik haar ook maar mee. Andere school, andere tijden, veel uitval. En in de aula zitten pestkoppen. Dan maar halen..Ik reed wel. Heen en weer, heen en weer, heen en weer.
Ja, als je het zo leest, denk je: die is gek! Maar het groeide langzaam. En het werd steeds erger. Er hoefde maar gezucht te worden dat het vies weer was, of ik voelde al een verplichting om ze weg te brengen. En er werd veel gezucht, want een mens doet nu eenmaal wat werkt.
Dat gaat een keertje fout natuurlijk. Ik werd gek van dat heen en weer rijden. En steeds chagrijniger. Ik mopperde de hele dag door, maar bleef stug taxi spelen.
Tot er een paar dagen geleden alweer gezucht werd en ik alweer wilde toegeven. Toen greep echtgenoot in.
“Je maakt er een stel slappelingen van!” zei hij. “Ze hoeven maar te kikken of jij rijdt wel. Ze kikken nu bij ieder spatje regen en bij elk pijntje.”
Hij had gelijk. Ik ben zelfs bang dat ik ze ook bij prachtig weer zou zijn gaan brengen. Want je krijgt het natuurlijk wel warm van al dat fietsen in de zon. En je wordt er moe van.
Inderdaad. Slappelingen werden het.
Het was dus tijd om het anders te gaan doen. Zuchten, steunen, zielig doen en schuldgevoelens kweken werkt niet meer.
Daarom doen ze het ook niet meer. Er wordt niet meer zielig gedaan en er wordt gewoon gefietst.
En nu ben ik zo zoetjes aan bezig ook wat andere dingen aan te pakken. Er zijn wel meer dingen die zo stilletjes scheefgegroeid zijn. Winkelen bijvoorbeeld. Kan op zijn tijd heel gezellig zijn met bijna volwassen dochters. Maar niet als je voor ieder dingetje, inclusief sokken of pyama’s mee naar de stad moet, bijna iedere maand en dat maal drie dochters (want ze willen natuurlijk niet met hun zussen samen). Maar ja, het werkte. Even roepen dat je dringend naar de stad moest en mama reed wel naar het centurm. Nu werkt het niet meer. Dus ging de ene dochter vanmiddag met een vriendin schoenen kopen en vroeg de andere dochter net heel lief of ik toch even mee wilde om naar een feestjurk te kijken – als ik tijd en zin had, want anders ging ze wel even alleen.
Kijk, een klein beetje voor jezelf op komen, dat werkt eigenlijk best!