Lang, lang geleden schreef ik eens een stukje over “Hoe wij met Barrel door Italie trokken”. Barrel is het volkswagencampertje dat we in 2004 kochten en meteen meenamen op een lange rit door Italie en Sicilie. We waren Nederland nog niet uit of we noemden de camper al gekscherend “ons barreltje”, omdat hij oud was, rammelde en op olie reed. Maar voor we Duitsland door waren, was het zijn naam geworden. Een fijn stukje was dat, ik las het pas weer eens en herleefde die heerlijke vakantie meteen weer. Alleen het eind van het verhaal, dat was minder. Vlakbij Bologna knalde de motor. Niet meer te repareren. Met een huurauto reden we naar huis, terwijl Barrel achterbleef bij een garage. Een maand later pikte echtgenoot Barrel weer op, met een autoambulance. Een nieuwe motor was snel geregeld en ook vrij snel aangesloten. Maar toen kochten wij het huis. En dat kostte veel tijd en energie. Barrel mocht nog een paar keer helpen met het vervoer van zware planken en de verhuizing, maar toen hij niet door de APK kwam, was er geen tijd om hem aandacht te geven. Wel waren we opgetogen toen we hem op onze eigen grond neer konden zetten, in plaats van op de parkeerplaats bij ons oude huis, waar buren over mopperden. En we bouwden een carport, zodat hij lekker droog kon staan. Hij werd volgestouwd met spullen die we even niet kwijt konden en dat was wel handig. Maar daar bleef het bij.
En nu is het ineens al 2007. Drie jaar geleden sinds we voor het laatst op vakantie gingen en dus ook drie jaar geleden sinds ik voor het laatst echt goed naar Barrel gekeken heb.
Dit jaar gaan we wel op vakantie. Niet met Barrel, want die is nog steeds niet goedgekeurd. Maar ik moest wel de kampeerspullen bij elkaar zoeken om ze in de aanhanger te leggen. En die spullen lagen grotendeels in de camper. Dus moest ik hem uitmesten. En dat vond hij niet zo leuk. Hoe meer ik heen en weer liep tussen de aanhanger en Barrel, hoe sterker de drang om Barrel in zijn eer te herstellen. Eigenlijk had ik er helemaal geen tijd voor, maar hij keek zo zielig, zo verwaarloosd. En iedere keer als ik iets in de aanhanger legde, leek hij bleker te worden. Tijd om hem helemaal schoon te maken had ik niet, maar ik heb wel alle rommel eruit gehaald, de kussens netjes recht gelegd en de keuken weer bereikbaar gemaakt. Ook heb ik hem beloofd dat echtgenoot hem weer helemaal op gaat knappen en dat ik dan nieuwe gordijntjes zal maken en de kussens zal bekleden met een gezellig stofje. Iets dat het midden houdt tussen jaren zestig (want een VW-camper is natuurlijk een hippie-busje) en de jaren tachtig (want eigenlijk is het een T3 uit 1983). Hij leefde er helemaal van op. Toen heb ik hem op zijn neus geklopt en beloofd dat hij volgend jaar mee mag op vakantie. Het is dat hij erg vuil is, anders kon je hem zien glimmen.