Huishouden

Hoe harder ik mijn best doe om dingen te plannen, hoe lastiger het wordt… Ik was echt van plan om deze week het huishouden beter te plannen. Waarmee ik dus bedoel dat ik de hoognodige dingen ‘s ochtends eerst doe, in plaats van haastig aan het eind van de dag. Tenslotte ben ik… eh… gezinsmanager, thuisblijfmoeder, hoe noem je dat tegenwoordig? Huisvrouw. Laten we het daar maar op houden. Alleen denk ik daarbij altijd direct aan de wijze woorden die in mijn (veertig jaar oude) Baedecker voor de Vrouw staan.
“Geen huishouding, al is zij nog zo eenvoudig, kan goed worden bestuurd, als de huisvrouw er niet haar volle aandacht op richt. De huisvrouw dient te werken volgens een plan, een systeem. Doet zij dit niet, dan worden er werkzaamheden vergeten, zaken verwaarloosd – met alle nodeloze slijtage, onkosten, zoeken en daarmee gepaard gaand tijdverlies, ergernis en rompslomp.”
Men vervolgt met de vermaning dat de huisvrouw zich wel aan haar eigen schema moet houden, want anders heeft dat “geen waarde”. Tja.
Ik heb wel een schema. Ooit gemaakt. Het werkt best goed ook. Maar ik hou me er dus niet aan. Ik denk dat de schrijvers van het boek, dat niet voor niets “Huishouden op rolletjes” heet, zich om draaien in hun graf als ze dit lezen. Maar ja, ik durf toch te beweren dat het leven veertig jaar geleden net een tikje simpeler was dan nu. Zelfs als we even vergeten dat ik boeken schrijf, foto’s maak en freelance voor een streekblad werk en dus sowieso nooit mijn volle aandacht bij het huishouden heb.
Deze week bijvoorbeeld. Ik doe al drie dagen niets anders dan heen en weer rijden. Naar Delft, naar Rotterdam, naar Gouda, nog een keer naar Rotterdam (ik woon dus ergens in die driehoek). Een werktafel kopen, naar de Kamer van Koophandel, met de dochters naar de grote bibliotheek, dat soort dingen. Verschrikkelijk handig dat ik dat nu kan doen, met mijn eigen autootje en het rijbewijs dat ik twee jaar geleden eindelijk haalde, maar het kost zo ontzettend veel tijd! Zeker omdat ik voortdurend in files terecht kwam. Dan vraag ik me altijd af waarom al die mensen nou precies tegelijkertijd met mij op de weg moeten zijn. Ik rij echt niet in de spits, maar die duurt tegenwoordig gewoon de hele dag, zegt mijn man.
Veertig jaar geleden had je nog bijna geen files, wat lijkt me dat heerlijk. Maar je zou het destijds natuurlijk ook niet in je hoofd halen om zomaar even dertig kilometer verderop te gaan winkelen…