Huishoudkriebels

Ik heb het ieder jaar rond deze tijd.
De tweeling is begin mei jarig en al sinds hun eerste verjaardag (ze worden dit jaar dertien) krijg ik dan vreselijk de schoonmaakkriebels. Dan moet ineens het huis met bezemen gekeerd en de tuin stralen van keurigheid.
Misschien is het een genetisch restje van de voorjaarsschoonmaak die onze voormoeders altijd hielden. Misschien is het ook wel dat meestal door het mooie weer mijn energie terug komt en ik dus meer zin heb om aan te pakken. En misschien is het ook wel een beetje schaamte voor mijn gebreken op huishoudelijk gebied en de wetenschap dat er visite komt. Ik weet niet waar het vandaan komt, ik weet wel dat ik het vooral bij deze verjaardag heb. Die van echtgenoot (begin juni) en mij (half mei) wapperen er losjes achteraan en die van jongste valt tussen Sint en Kerst, dus dan heb ik heel andere dingen aan mijn hoofd.
Anyway. Het huis moet dus schoon voor de verjaardag.
Vroeger had ik een piepklein huis vol peuters die een berg rommel produceerden waar je bijna niet omheen kon. Er hingen altijd luiers boven de trap (ik gebruikte katoenen en ik heb er een jaar lang zelfs drie tegelijk in de luiers gehad) en het speelgoed lag door de hele kamer verspreid. Vaak veegde ik dat ‘s avonds met de huisbezem een hoek in en ik zocht het dan eens per week een beetje uit. Een echt goede huisvrouw was ik niet, maar daar maalde ik toen niet om. Als de kindertjes uit de buurt naar buiten moesten omdat moeders het huis schoon had, kwamen ze bij mij kleien en met blokken smijten. Heerlijk.
Alleen vlak voor die verjaardag niet. Dan kreeg ik de kriebels. Al het speelgoed in het sop, alle meubels in de was. De oude versleten parketvloer geboend en glimmend gewreven. Druk, druk, druk. Altijd begon ik te laat. Altijd stond ik tot ‘s avonds laat nog te bakken en af te wassen. Maar schoon was het. Tot de visite kwam natuurlijk.
Toen de kinderen rond de zes waren hebben we drie jaar lang in een iets groter huis gewoond. Daar had ik die kriebels ook wel, maar dit huis was gerenoveerd en door ons helemaal nieuw geverfd, behangen en verbouwd. Daar viel het werk dus wel mee. Bovendien waren we overgestapt op moderne meubels, dus viel er ook niets meer in de was te zetten. Dat gaf wel rust. Ik heb daar maar een keer tot diep in de nacht staan werken, maar dat kwam omdat ik een heel ingewikkelde taart wilde maken die bleef mislukken. Het huis was echter schoon. Daar zorgde ik nog steeds voor.
Nu wonen we al ruim 4 1/2 jaar in dit huis. We hadden destijds haast en zijn er ingetrokken zonder ook maar iets te verbouwen. Dat kon, want het zag er netjes uit. Alleen… het is een Jan-des-Bouvries huis. Alles is wit. En ik hou niet van wit. We hebben de afgelopen jaren al heel wat kleur aangebracht, kozijnen geverfd, keukendeurtjes beplakt. Dat scheelt. Maar het aanrecht is wit, de muren zijn wit (geweest, eigenlijk moeten we de rookaanslag eens wegschilderen) en de vloer is ook wit. Niet gemarmerd, gestippeld of houtnervig wit. Nee, effen spierwit. Grote witte plavuizen. Wie dat heeft uitgezocht…
Sinds we hier wonen heb ik verschillende stadia doorgemaakt. Bang dat mijn schoonmoeder (woont in hetzelfde dorp) langs zou komen, maling aan mijn schoonmoeder. Ondanks mijn werk een perfect huishouden willen hebben, ondanks mijn huishouden heel wat uren willen werken. “Gewoon” willen zijn, alternatief willen zijn…
En de toestand van mijn huishouden veranderde mee. De begin-mei-schoonmaakkriebels waren er nog wel, maar ik deed er niets mee. Want het ene jaar was mijn huis al perfect en het andere jaar kon het me niet schelen wat mensen van me dachten. En de vorige twee jaar vond ik dat mensen maar moesten begrijpen dat ik niet meer kon. Ik was te moe en te depressief. Maar nu is het terug. Het huis is niet smerig, want ik ben inmiddels erg bedreven in precies-genoeg-voor-het-oog-en-de-hygiene doen. Maar er zijn wel wat dingetjes…
Er komen geen buurkinderen meer kleien, maar we hebben nu wel een langharige kat. Bovendien is echtgenoot aan het klussen en hobby-en geslagen en dat doet hij ook niet stofvrij. Verder maken tienerdochters ook nog een berg troep, al doen ze dat dan grotendeels in hun eigen kamer.
Het is weer bijna tijd. De boel moet schoon. Ik sop en ik boen en ik ruim kasten op. De tuin moet netjes, het terras geveegd. De badkamer een grote beurt en de vloer geschrobt. Het eiken bankstel moet in de was en de tafel in de olie. Er zit geen schema in, ik doe van alles door elkaar. Waarschijnlijk zal niemand het verschil zien. Maar ik heb het ontzettend naar mijn zin!