Huisvrouw op wielen

I’ve got wheels! Ja, die had ik al natuurlijk, maar die draaiden niet vanzelf. Een fiets is leuk en milieuvriendelijk, maar als je in een dorp als het onze woont, kom je er niet ver mee.
Zeker niet als je conditie en gezondheid zo slecht zijn als de mijne.
En de bus rijdt ook maar eens in het uur. Als hij rijdt.
U begrijpt: ik heb nu gemotoriseerde wielen. Rijbewijs lukte niet en een tweede auto kunnen we niet betalen, maar een brommer ging wel. Een heuse Puch Maxi. Een ouwetje. Voor zover we na kunnen gaan is-ie van 1987. Wat leuk is, want toen was ik 16 en had ik mijn eerste brommer mogen rijden. Wat ik overigens niet gedaan heb.
Ik kan nu dus zomaar “even” naar de stad. Kost minder tijd en veel minder inspanning. Gisteren ben ik naar Gouda geweest. Lekker rondgesnuffeld, een broodje op de markt gegeten en alle bekende straatjes (we hebben er 9 jaar gewoond) bekeken.
Ik heb erg moeten lachen om een japanse dame die met een videocamera aan haar oog de gevels van de Lange Groenendaal aan het filmen was en toen ineens een “echte” kaaswinkel (vol met grote knalgele goudse kazen) in het vizier kreeg. “Woooooooooow!” riep ze enthousiast.
Vandaag ben ik naar de markt in Rotterdam geweest. Dat is een markt zoals een markt hoort te zijn. Groenten, fruit, vis, brood. Maar ook lapjes, kleding en rommel.
Echt de gekste dingen zie je daar. Hele serviezen, een hometrainer, pannen, complete slaapkamers. Boeken natuurlijk (ik heb er een van Maria Oomkens op de kop getikt voor 50 cent) en ergens was een kartonnen doos vol sieraden. Ik heb verbeten gezocht en gegraaid en heb nu twee paar oorbellen en twee stenen hangers (tijgeroog en nog een die ik niet zo 1 2 3 herken) voor 3 euro. Ook voor 3 euro waren er modernere sieraden en die kon ik ook niet laten liggen. Er waren ontzettend veel kraampjes met tassen die ik allemaal dapper voorbij gelopen ben (ik snap niet hoe ik aan een handtassen-tic kom, meestal gebruik ik dezelfde rugzak), maar toen ik een modern beugeltasje met geborduurde bloemetjes en de tekst “all things grow with love” erop voor 1 euro zag, ging ik voor de bijl.
Natuurlijk deden mijn voeten ontzettend zeer na de wandeling over de markt, dus heb ik mezelf getrakteerd op roze slippers met van die kitscherige bloemen. Je kon mijn tenen horen juichen toen ze uit mijn laarzen mochten.
Ik had ook nog sjans. Een knappe marokkaan in het wit kwam bij zo’n rommelkraam naar me toe. “Jij ziet mooi uit! Echt prachtig!”
Ik zal wel gebloosd hebben, maar wilde hem niet aanmoedigen, dus ik negeerde hem en liep weg. Vier kraampjes verderop zag ik ineens dat hij nog steeds achter me liep. En toen ik stilstond zei hij: “Echt mooi, ik zoek vriendin.”
Toen heb ik hem nadrukkelijk mijn trouwring getoond. Dat hielp. Ja, echt! Zelfs in deze tijd nog. Je zou haast denken dat hij echt serieuze bedoelingen had.
De hele marokkaan was volgens mij trouwens minstens acht jaar jonger dan ik. Ik moet toegeven dat ik best een beetje gevleid was…
Verder heb ik nog stof gekocht om een wikkelrok van te maken. Een dame vond dat ik daarvoor veel minder dan 3 meter nodig had, maar ik verdenk haar ervan dat zij heel wat meer meters dan de resterende 2 op de rol had willen hebben. Jammer voor haar, ik was eerder. En voor 2 euro per meter ben ik liever “safe then sorry”.
Twee rokken, drie truitjes en lingerie voor weinig pasten niet meer in mijn rugzak, dus toen heb ik nog een boodschappentas en een spin moeten kopen. Geen achtpotige insecterige spin natuurlijk, maar een vierpotig elastiek-haken-geval om die tas op de bagagedrager vast te zetten.
Al met al een echte winkeldag en toen -o heerlijkheid- niet op de metro wachten, niet de bus missen, niet met zere voeten nog naar huis moeten lopen, en ook niet nog 20 kilometer moeten fietsen, maar lekker brommen in de zon en daarna voor de deur afstappen.
Ik ben dol op mijn Puch!