Kleurrijk

Ik zat daarnet naar een leeg scherm te staren en me af te vragen wat ik deze week eens zou schrijven. Hoe spannend het ook klinkt om voor twee maanden op Curaçao te wonen, de waarheid is wat minder interessant. Het gaat ongeveer zo: maandag: werken, dinsdag: werken, woensdag: werken, donderdag: werken, vrijdag: werken, vrijdagavond: weekend vieren, zaterdag:  strand, zondag: strand. Tja. Heerlijk, maar nogal saai om te beschrijven.

Wat me opvalt als ik de foto’s van de afgelopen dagen bekijk, is de hoeveelheid kleur. Dat is echt iets wat bij Curaçao hoort. De kleuren zijn hier zo intens en fel. De lucht is felblauw, de zee op ondiepe plaatsen zelfs nog blauwer dan de lucht, de zonsondergang is diep oranjegeel, de planten zijn allemaal groen en overal bloeien bloemen in fel rood, wit en roze. Als er hier een groep kwetterende vogels overvliegt heb je grote kans dat het knalgroene parkieten zijn.

Op het strand is nog veel meer kleur. Op het dichtstbijzijnde strand hebben ze gele en roze ligstoelen. Waar dan mensen op liggen met handdoeken in alle denkbare kleuren. Die van ons steken daar maar saai tegen af, want ik heb een zwarte met smalle gekleurde streepjes en echtgenoot heeft zelfs een effen zwarte. Nee, niet mijn keuze, het was onderdeel een kerstpakket dat luxe over wilde komen en daarom alleen maar zwarte en zilverkleurige spullen bevatte. Het enige wat we nog hebben is die badhanddoek, want die is ten eerste heerlijk groot en ten tweede zie je er helemaal niets op. Ook een voordeel als je wel eens op strandjes gaat liggen waar geen wit zand is opgespoten.

Bij de Wet&Wild bar vergaapte ik me vrijdagavond eerst even aan de zonsondergang, maar daarna vooral aan de kleurrijke verzameling mensen. Bij Wet&Wild zijn er vooral jongeren, maar het grappige is dat de ouderen vaak mijn blik trekken. Zoals een man met een prachtige zilverkleurige baard die samen met zijn vrouw even een staaltje mambo liet zien waar de meeste jongeren die daar rondhopsen (inclusief ondergetekende, al ben ik eigenlijk niet zo heel jong meer) een voorbeeld aan kunnen nemen.

Wat minder oud was het jongetje in de rode broek. Dat was het eerste waardoor hij me opviel, want de meeste mensen dragen daar ten eerste geen lange broek en ten tweede meestal geen rode. Maar hij dus wel. En vervolgens ging hij dansen. Heel actief.
Kent u die sketch van Rowan Atkinson over dansen op een eerste date? “Dit is te weinig.” Je ziet man die alleen zijn kin beweegt. “Dit is teveel.” Uh… hoe beschrijf ik dat? Gewoon veel en veel te veel en te overdreven bewegingen. Wat het rode jongetje dus deed. Overigens was de conclusie van de sketch dat het beter is om helemaal niet te dansen als je een goede indruk wilt maken op je eerste afspraakje. Gelukkig voor het jongetje was dit niet zijn eerste date en had hij een erg leuk vriendinnetje dat in eerste instantie gezellig meedeed. Alleen had hij een veel betere conditie dan zij en bovendien de smaak goed te pakken, dus ging hij daarna in zijn eentje nog even door. Maar hij had er lol in en het was leuk om te zien.

Zondag waren we vroeg op het strand, maar gingen we ook redelijk vroeg weer weg. Wat maar een geluk was, want ‘s avonds kwam ik erachter dat ik toch een tikje verbrand was en nu gelukkig niet al te rood. Want dat is een kleur die best mooi is, maar niet op je huid.

We reden van het strand naar Banda Abou, het minder bevolkte deel van Curaçao en keken naar huizen. Die zijn hier zelden wit, maar altijd geel, groen, blauw en andere kleuren. Of flamingoroze, want ook geen slechte kleur is, al zie ik dat het liefst op het beest zelf. Qua huizen vind ik groen en geel het mooist.

Al slingerend kwamen we uiteindelijk toch weer in de buurt van Willemstad terecht. We besloten even te parkeren voor een drankje en een pitstop en moesten natuurlijk ook even uitwaaien bij het Riffort. Dat is echt wel één van onze favoriete plekken. Daarna wilden we weer verder rijden, maar het viel ons op dat er politie op de rotonde stond. En er waren stukken weg met hekken afgezet. Het kwartje (die heb je hier nog!) viel ineens. De kindercarnavalsoptocht was die dag. Eigenlijk hadden we het dat willen zien, maar sinds ik voor de krant gewerkt heb, ben ik niet zo dol meer op bewust bij zoiets gaan kijken. Iets met lang wachten voor een goed plekje en dan alsnog iemand voor je hebben en dan stress, want toch goede foto’s moeten maken, omdat ze dat nu eenmaal van je verwachten. Echtgenoot houdt gewoon helemaal niet van vooraf plannen en wachten, dus van hem hoeft het sowieso niet. Maar nu liepen we er toevallig tegenaan en zijn we blijven kijken. Ik had wel gelezen dat de optocht hier zou eindigen, maar niet verwacht dat het nog bezig zou zijn, want het was al over zessen en het begon om drie uur.

Dat was dan ook wel te merken. Wat een vermoeide koppies zaten er tussen. Maar wat wil je, ruim drie uur lopen, of eigenlijk dansen, in deze temperaturen. Toch deden de meesten hun best om ook de toeschouwers bij het eindpunt (wij dus – en nog vele anderen met ons) nog een beetje te laten genieten.

En als je het over kleuren hebt… Ja, dan hoort het carnaval hier daar zeker bij. Misschien in Nederland ook wel, dat weet ik niet. Ik ben van boven de rivieren tenslotte. Maar dit was in ieder geval hoe ik me een Zuid-Amerikaans carnaval voorstel. Mijn camera (ik had alleen de kleine bij me en die had nog een bijna lege accu ook en bovendien was de zon aan het onder gaan) kreeg er de hik van, vandaar dat de foto’s niet echt geweldig zijn, maar wat was dat leuk om te zien. Zo kleurrijk!