La Bella Italia

De laatste berichten waren dat we naar Noorwegen zouden gaan. Maar ja, nat, koud… Dus besloten we het toch maar wat zuidelijker te zoeken.
Heerlijk land, Italie. Normaal gesproken zijn wij van die “been there, done that”-vakantiegangers, we gaan zelden of nooit naar dezelfde plekken terug. Maar in Italie verheugden we ons gewoon op het weerzien van al die fantastische dingen die we drie jaar geleden zagen.
Verwacht van mij geen culturele reisbeschrijving. Daar heb je reisgidsen voor. Ik reis bij indrukken. Ik kan geweldig genieten van cultuur, maar net zoveel van natuur. En ik vind de ontmoetingen met mensen, al dan niet inheems, net zo goed een belangrijk onderdeel van een reis.
Rome is natuurlijk bijna een en al cultuur. Maar na een dagje heen en weer met de metro tussen een aantal bezienswaardigheden, vonden we toch dat we iets misten. Om Rome te beleven, moet je Rome voelen. Lopen door de winkelstraten, drinken uit de fonteintjes (veilig drinkwater hoor!) en moeite moeten doen om over te steken. De tweede dag zijn we dan ook gezellig aan de wandel gegaan en dat beviel veel beter. Wel jammer dat mijn wandelschoenen na twee jaar ongebruikt in de kast gelegen te hebben, helemaal niet meer bleken te passen. Ik had blaren op de gekste plekken en kon aan het eind van de dag alleen nog maar strompelen.
Maar goed, ik heb Rome dus echt gevoeld. We zijn deze keer wel het Colosseum ingekomen. Vorige keer was het daar zo druk dat we na een uur in de rij staan amper dichter bij de ingang gekomen waren. Nu konden we zo doorlopen. Indrukwekkend bouwsel is het. Enorm groot (vooral als je voeten zeer doen en je wilt toch perse het hele geval rond lopen) en verbazingwekkend goed bewaard gebleven.
Het Forum Romanum en de andere ruines op de Palatino zijn enorm uitgestrekt. Wat ik me altijd afvraag is waarom er niemand in al die eeuwen gedacht heeft: “weg met die rommel, ik ga hier een mooie villa bouwen”. Tegenwoordig beseffen we natuurlijk de waarde van dit soort erfgoed, maar het is simpelweg nooit gebeurd. Alleen Mussolini heeft er een villa gebouwd, maar volgens mij waren ze in die tijd juist wel bezig met het behouden van erfgoed. Dat was dus meer een gebaar van machtvertoon, dan van “mooi hier”.
Aan nieuwere cultuur hebben we ook gedaan. De Musei Vaticani hadden we de vorige keer overgeslagen. Deze keer kwam ik er bijna niet in. Het is daar namelijk ontzettend goed beveiligd en men kon op de tassenscanner zien dat ik verdachte pakketjes in mijn rugzak had zitten, te weten: 1 gesneden brood in een papieren zak en daarna omwikkeld met plastic in de hoop dat het dan na een paar uur nog lekker zou smaken (en dat deed het),1 bot mes om brood mee te smeren, 1 pot pindakaas om op het brood te smeren en 1 blikje leverpastei voor dezelfde doeleinden. Toen ik alles uitgepakt had, en de pot pindakaas opgedraaid had om de smeuiige inhoud te tonen, mochten we toch door. Met lunchpakket.
Van de niet-religieuze afdelingen was alleen de egyptische afdeling open. Na de nodige mummies en hierogliefen zijn we de bordjes naar de Sixtijnse kapel gaan volgen. Die leiden je door lange gangen vol schilderingen. Ook op de plafonds, dus dat werkt wat verwarrend. Ik dacht steeds: “we zijn er.”, maar dan moest je nog verder lopen. Tegen de tijd dat we de echte kapel bereikten, waren we al die bijbelse afbeeldingen al ontzettend zat. Dat kwam goed uit, want in de kapel mocht je niet fotograferen en het zag er zwart van de mensen. Mocht je trouwens ooit al die schilderingen nog willen bewonderen, voorzie je zelf dan op tijd van genoeg lef om gewoon op je rug op de grond te gaan liggen, dat is de enige manier om het echt goed te zien.
Verder zijn we nog op zoek geweest naar de bibliotheek. We dachten dat we daar de Codex van da Vinci konden zien. Maar alles wat we zagen waren kasten die op slot zaten en hier en daar een stukje tekst achter glas. Laat ik nou juist zo nieuwsgierig zijn naar wat het Vaticaan allemaal niet publiek maakt…. Ik stelde me nog even voor wat er zou gebeuren als ik simpelweg naar zo’n kast zou lopen en hem open zou maken. Maar een streng kijkende bewaker weerhield me van dat soort plannen, ik was tenslotte al verdacht binnengekomen, dat was genoeg spanning voor een dag.
De Trevi fontein is cultuur van nog later datum, maar die wilden we toch nog even zien. De eerste twee dagen wilde het niet lukken. We misten de halte van de metro, of liepen de juiste straat voorbij. De derde dag lukte het wel. En ons niet alleen. Het was er ontzettend druk. Misschien was het juist het moment waarop alle excursies de fontein bezoeken, misschien dacht men wat verkoeling te kunnen vinden. Dat laatste ging niet lukken. Je hand erin steken mocht (het verhaal gaat dat je een slokje van de fontein moet drinken om terugkeer naar Rome te garanderen), maar zodra iemand zijn arm er dieper instak of, dat was helemaal een doodzonde, zijn voeten, begonnen er carabinieri te fluiten en te gebaren. Ergens wel logisch, het water van zo’n fontein word natuurlijk heel smerig als iedereen er zijn voeten insteekt.
Rome is trouwens sowieso schoon, vergeleken met de rest van het land. Zwerfvuil heb je er wel, maar lang niet zoveel als bijvoorbeeld rond Napels. En op de camping waar wij stonden, was een mevrouwtje de hele dag de toiletten en de douches aan het schoonmaken. Heerlijk. Met de wetenschap dat we nog veel zuidelijker wilden gaan, zijn we de dagen dat we in Rome stonden heel uitgebreid onder de douche geweest…