We vertrokken dus, met het vaste voornemen zeker terug te komen, uit Sicilie. Weer die mooie wegen door die fantastische bergen. Ik zal maar niet in herhaling vallen…
Om nog iets leuks voor het laatst te bewaren, hadden we Pompeji overgeslagen op de heenweg. Daar wilden we ook nog eens heen. Drie jaar geleden hadden we namelijk eerst Herculaneum helemaal bekeken, en daarna nog eens Pompeji. Dat was een beetje teveel opgravingen in 2 dagen, dus zijn we toen vrij snel weer weggegaan.
We vonden dezelfde camping als destijds op dezelfde manier als destijds: je ziet het bordje “Camping Zeus”, volgt de pijlen en als je merkt dat je er een gemist hebt, sta je voor “Camping Spartacus”, die je dan maar neemt. Geen fijne camping en best duur, maar veel moet je daar in het zuiden ook niet verlangen. Het sanitair was wel opgeknapt sinds vorige keer, dat scheelde. Maar de herrie, de smog, het stof. De as van de laatste uitbarstingen ligt er gewoon nog. Als je ietwat sloffend loopt (zoals mijn dochters op slippers), wordt je gevolgd door een stofwolk. Hoe het eruit ziet na een regenbui wil ik niet weten…
De smog van de stad Napels (die staat erom bekend) hangt hier ook, waarschijnlijk vermengd met zwaveldampen. Het water was trouwens nu wat minder verzadigd met zwavel dan drie jaar geleden, toen sloegen al mijn pannen geel uit.
Pompeji ligt naast de snelweg en er rijden treinen vanuit Napels heen en weer. Onze camping ligt geklemd tussen die snelweg en de spoorlijn. Bovendien nog naast een viaduct waar vooral vrachtwagens met losliggende lading overheen leken te rijden (rammelend en bonkend dus). Als je op die camping verblijft en de Vesuvius barst ineens uit, dan merk je het pas als je de lavastroom ziet (of voelt als je er met je rug naar toe staat). De herrie van het verkeer overstemt alles en de grond trilt altijd van datzelfde verkeer.
De opgravingen zijn natuurlijk wel interessant. Echt enthousiast kan ik er niet over zijn. Pompeji was een grote stad, maar na een paar straten heb je het wel gezien. En het is mij er te druk. In Herculaneum is het rustiger (want onbekender) en daar voel je nog resten van het verleden. In Pompeji niet. Behalve bij de lijken. Mijn dochters kregen buikpijn toen ze er naar keken. En ik kijk gewoon niet.
En achter die resten staat dan de Vesuvius. Dreigend, dominant. Heel raar. De Etna vond ik alleen maar fantastisch, maar de Vesuvius veel minder. Misschien ook wel omdat we allemaal ziek werden, daar in die smog. Of was het eten in het restaurant niet goed? We weten het niet. Maar feit is wel dat jongste moest overgeven, echtgenoot en een dochter last kregen van hoofdpijn en duizeligheid en ik van een paar glaasjes wijn zo straalbezopen werd dat je zou denken dat ik een hele fles in mijn eentje genuttigd had. Eén dochter had nergens last van. Zei ze.
De volgende ochtend voelden we ons allemaal te ziek om verder te trekken, maar we kregen ook steeds meer het gevoel dat we niet beter zouden worden als we bleven. Dus zijn we in de camper gestapt en gaan rijden. Naar Rome. U weet wel, die camping met die schone douches. En daar knapten we allemaal op.
Pompeji is natuurlijk een van die dingen die je gewoon gaat bekijken als je in de buurt bent (hoewel: als je moet kiezen: Herculaneum is veel mooier!), maar wij gaan er in het vervolg met een boog omheen.
Vanaf Rome ging het richting Firenze (Florence), ook geen lelijke omgeving trouwens. Op een camping 40 km ten noorden van Firenze troffen we een stel nederlandse jongens die het hele end (vanaf Apeldoorn) op de fiets hadden afgelegd. Vanaf Firenze zouden ze de bus naar huis nemen. Vier weken fietsen… petje af!