Het begint lente te worden! Ik merk het aan van alles. U ook? Ik merk het bijvoorbeeld aan mijn kat. Die zat vanochtend ineens weer voor het raam te mekkeren. Kent u dat? Ik kan het niet goed omschrijven, hij laat zijn bek half openhangen, klappert met zijn tanden en maakt daarbij een mekkerend geluidje. Hij doet dit alleen als hij een vogel ziet en ook nog eens zin heeft om die te vangen. In de lente dus. Ik hoop alleen dat mij deze keer de eer bespaart blijft zijn eerste vangst in de huiskamer te vinden als ik van mijn werk thuiskom, of nog erger, ‘s ochtends als ik uit bed kom. Maar ach… ook dat is de lente.
Verder beginnen zich er in mij allerlei vergeten hormonen te roeren. Al maanden staat de kas leeg te zijn, hij dient alleen als opslagplaats voor mijn behoorlijke verzameling (lege) plantenpotten. Wat niet handig is, want een kas is nu eenmaal doorzichtig en erg opgeruimd stond het niet. Maar vanmiddag was het er ineens weer.
Kas opgeruimd, zaadjes gekocht en vol verwachting in de grond gestopt. Als het goed is heb ik over drie weken al van die hele kleine plantjes, die ik dan liefdevol in potjes zet, zodat de kas weer uitpuilt van de gevulde potten. Afrikanen, goudsbloemen, violen en kalebassen heb ik. Heerlijke felle kleuren, ik heb er echt zin in.Op mijn salontafel staat als voorproefje al een potje met narcissen. Expres degene met dichte knoppen uitgezocht, want het zien opengaan vind ik het mooiste.
Andere lente hormonen verbeteren mijn humeur zienderogen. Ineens kan ik wel lekker aan het werk gaan, ineens loop ik zingend de keuken te soppen.
Voorjaarsschoonmaak ouderwets en uitgestorven? Bij mij niet. Half maart begin ik weer wakker te worden en dan moet het huis schoon, moeten er nieuwe planten bij, moet ik soppen en poetsen en met mijn vingers in de aarde.
Heerlijk! Wel enerverend en onbegrijpelijk voor mijn gezin, ben ik bang. Ik heb zelf ook nog maar sinds kort door dat het daar aan ligt.
Gek is het niet trouwens. De winterdepressie is een bekende kwaal. Gebrek aan zon, buitenlucht en lichaamsbeweging doen een mens geen goed. Wat wel gek is, is dat ik het iedere keer weer vergeet. Dan ga ik lopen denken waar het toch aan ligt dat ik nergens zin in heb. Hoe het toch komt dat ik alleen maar in bed wil liggen en slapen, slapen, slapen. Maar nu weet ik het! Al die wetenschappers hebben het gewoon mis. Ik stam helemaal niet af van de apen. Nee, ik ben meer als de beer. Want heeft die het even lekker? Die slaapt gewoon al die nare maanden weg. Geen novemberbuien, geen decemberdrukte, geen januariblues en geen februarikilte. Heerlijk lijkt me dat.
Hoewel.. maak me in december dan wel even wakker voor Kerst alstublieft, ietsjes eerder eigenlijk, want Sinterklaas blijft ook leuk. ‘t Zou toch jammer zijn als ik dat zou missen.
Weet u wat ik moet doen? Dit stukje goed bewaren. Zodat ik volgend jaar tijdens mijn winterdip kan lezen waarom ik geen winterslaap houd. En me alvast kan verheugen op een mekkerende kat en zwarte vingers van de aarde en grote schoonmaakkriebels.