Maal-tijd

Gisteren las ik weer eens hoe iemand iedere week met een stapel kookboeken op schoot de maaltijden voor de komende week inplant. Dat lijkt me zo heerlijk. En diezelfde persoon vertelden ook nog eens hoe belangrijk zij het vind om de maaltijden met het hele gezin te nuttigen.
Tja. Misschien moet ik nog een jaar of tien wachten en dan eens vragen hoe het bij hen is. Want tien jaar geleden ging het hier ook nog zo. Ik had geen strakke planning, maar wel een redelijk goed beeld van wat we die week gingen eten. En dat deden we dan ook bijna altijd samen. Echtgenoot ontbrak natuurlijk aan de lunch, maar daar kreeg ik dan vaak een hele ris vriendinnetjes van de dochters voor in de plaats. Soms was echtgenoot ‘s avonds erg laat, maar dan hield ik zijn eten gewoon apart en warmde het later op in de magnetron.
Die deed ik drie jaar geleden weg, omdat ik hem nooit meer gebruikte. Echtgenoot werkte toen grotendeels thuis en de kinderen waren zo groot, dat we best wat later konden eten als het nodig was.
Ontbijt en lunch zijn hier al jaren individueel. Ik dek de tafel niet eens meer, men maakt gewoon in de keuken een paar boterhammen klaar. Niet echt gezellig, maar ik kan nu eenmaal niet eisen dat iedereen opstaat en ontbijt tegelijk met degene die het vroegst weg moet. Dat speelt al sinds de dochters op de middelbare school begonnen, dus daar ben ik inmiddels aan gewend.
De avondmaaltijden waren me echter min of meer heilig.
Maar tegenwoordig zijn er allerlei factoren die roet in het eten gooien. Het wordt steeds lastiger om iedereen tegelijk aan tafel te krijgen. Balletlessen op de gekste tijden, werk bij klanten op locatie, bijbaantjes op middag- en avond uren. Zelfs in deze enorm lange zomervakantie wordt het een steeds grotere puinhoop. Ik heb er zelden van te voren goed zicht op met hoeveel mensen we om welke tijd aan tafel zitten. Een hele week van te voren inplannen is echt onmogelijk en mijn kookkunsten beperken zich dan tegenwoordig ook tot eenvoudige gerechten met standaardingrediënten. Niet leuk.
Dus hakten we deze week de knoop door. Ik heb weer een magnetron. Later eten is geen probleem meer en eerder ook niet. Dat laatste is een kwestie van voorlopig iets te ruim koken en de restanten invriezen.
Ik heb ineens een stuk meer zin om te koken. Kom nu maar op met die nieuwe schoolroosters!