Metro

Om voor mezelf de pijn van het niet gehaalde rijbewijs te verzachten, ging ik de woensdag erna winkelen in Rotterdam-Centrum. Met de metro. Want dat is echt wel een handig vervoersmiddel. We reden weg bij station Nesselande vandaan en ik vertelde mezelf dat ik niet moest zeuren over dat rijbewijs. Dat kwam er wel en zolang ik het nog niet had, kon ik dankzij het handige openbaar vervoer echt nog wel komen waar ik wilde zijn. We stopten op het volgende station en toen reden we niet meer weg. Er was een ongeluk gebeurd, even verderop. Zo zat ik daar in die handige metro twintig minuten te wachten tot we weer verder zouden rijden. Ik probeerde me te concentreren op de gratis krant die ik op de grond gevonden had, maar toen ik die uit had, begon het me te vervelen. Voor me zat een jonge vrouw verschrikkeljk te balen. Omdat ze een kennis via haar mobiel haar hele verhaal zat te vertellen, kon de rest van de passagiers ongestoord meegenieten. Ik vond het wel zielig. Haar auto wilde niet starten, daarom ging ze met de metro. Die nu dus ook stil stond. Verder was er van alles op haar werk, maar dat kon ik niet helemaal volgen. Ik ben, ondanks mijn VWO, maar een heel gewoon kantoormens. Zij was duidelijk hoog opgeleid en heel carrieregericht. zodat haar probleem me iets van een heel andere planeet leek. Maar in ieder geval waren we helemaal op de hoogte van het feit dat ze binnen een maand andere taken of een andere baan wilde hebben. Dat was tenminste mijn vertaling want ze was jong genoeg om geschoold te zijn in carrierepraat. Wie niet weet wat ik bedoel kent geen hoger opgeleide jonge mensen, denk ik.
De afloop van het gesprek heb ik niet kunnen meemaken, want ineens verscheen daar een wat oudere vrouw (haar moeder?) die meedeelde dat haar auto gerepareerd was.
Ondertussen reed de metro nog steeds niet en raakte ik aan de praat met een Rotterdamse van mijn eigen leeftijd. Dat kon ik beter volgen, al ben ik wat minder recht voor zijn raap. We vonden dat het slecht uitkwam, zo’n ongeluk waardoor de metro niet reed en ik vertelde dat ik juist had zitten bedenken dat ik heel dat rijbewijs niet nodig had. Zij had ook geen rijbewijs. Ze had niet eens examen gedaan, wel lessen gehad, maar ze werd veel te zenuwachtig van dat gedoe.
En, zei ze, nu ze wat ouder was, zou ze het echt niet pikken als zo’n ventje haar zou vertellen dat ze gezakt was. Ze zou zo een mep in zijn gezicht geven.
Ik vond dat wel een originele oplossing, maar ik betwijfel of het zou helpen. In ieder geval had ik een leuk gesprek met haar en dat doodde de tijd, tot heel onverwachts de metro weer ging rijden.
Zo was ik nog redelijk vroeg in de stad. Ik deed wat noodzakelijke boodschappen en wat minder noodzakelijke aankopen. Al met al had ik het best naar mijn zin.
Op de terugweg bleef de metro gelukkig wel rijden, al zat hij behoorlijk vol. Ik kon pas bij de laatste paar haltes zitten. Toen had ik wel goed zicht op de andere passagiers. Er kwam een stoere jongen door het gangpad wandelen. Hij liep ook echt stoer. Met zijn knieen naar buiten en zo’n extra knikje in elke stap. Dat doen die stoere knullen, dat is me wel vaker opgevallen. Het was alleen jammer dat de metro ineens optrok. Toen moest hij steeds sneller gaan lopen om niet te vallen, wat wel lukte, maar een stuk minder stoer stond. Schuin tegenover me zat een oude dame met hetzelfde gevoel voor humor als ik. We moesten er allebei om glimlachen, dat stoere jochie dat ineens zomaar uit zijn rol viel.
Verderop zat een jongetje met een heel ander imago. Hij viel me op toen hij zijn sjaal om deed. Hij was gekleed in een halflange tweedjas en was bezig zijn grijs met roze sjaal netjes dubbel te vouwen. Mijn eigen echtgenoot draagt zelden een sjaal en als hij er een draagt, dan draait hij die onverschillig een paar keer om zijn nek. Maar deze jongeman haalde de uiteindes door de lus en streek vervolgens alle plooien netjes. Daarna haalde hij zwart leren handschoenen uit zijn zak en deed die aan op een zeer elegante manier. Daar kan ik nog wat van leren, want ik ben daar niet zo goed in. Ik draag handschoenen tegen de kou, niet vanwege het modebeeld. Toen hij opstond bleek hij ook nog een schoudertas te dragen. Een messengerbag, heet dat en hij droeg hem keurig schuin over. Dan moet je toch wel heel erg je best doen om zo’n jongetje niet meteen een bepaald etiketje op te plakken…
Maar het was leuk om naar te kijken, dat wel. Vooral na het stoere jongetje.
En terwijl ik het laatste stukje vanaf het metrostation naar huis fietste, bedacht ik dat ik dat dan wel zou missen als ik met de auto boodschappen zou gaan doen, het uitgebreide mensenkijken, wat je in de metro zo goed kunt doen. Maar toen ik daarna nog eens zes kilometer naar het dorp moest fietsen voor boodschappen, want die kon ik niet meer meenemen vanaf de stad, besloot ik dat ik dat gemis er dan maar voor over moest hebben. Als ik eindelijk mijn rijbewijs heb, ga ik wel mensen kijken vanaf een terrasje!