Ik fiets weer! Eigenlijk moest ik me schamen om dat zo neer te zetten, want zo bijzonder is het niet. Vroeger deed ik alles op de fiets, inclusief de boodschappen voor een gezin van vijf personen. Ik stapte zelfs rustig ‘s ochtends om half negen op de fiets om naar de stad (15 kilometer verderop) te fietsen, daar te gaan winkelen en vervolgens op tijd terug te zijn om de dochters een boterhammetje tussen de middag te geven.
Ik keek altijd een tikje minachtend naar mensen die voor elk wissewasje de auto pakten. Dat was toch nergens voor nodig? Fietsen is een stuk goedkoper en nog gezond ook.
Eigenlijk had ik helemaal geen recht van spreken. Want ik had geen rijbewijs en dus geen keuze.
Twee jaar geleden had ik dan eindelijk dat roze kaartje in mijn bezit. En een lila autootje, helemaal voor mij alleen.
Dapper riep ik dat heus wel zou blijven fietsen. Maar nu even niet, want ik moest wel rijervaring op doen. En later ook nog niet, want toen was het zulk slecht weer. Toen het weer beter werd, was ik er inmiddels aan gewend om alles met de auto te doen. Ik maakte wel plannen om weer eens te gaan fietsen, maar de auto is zoveel handiger en sneller. En toen was de zomer alweer voorbij en kon ik de regen en de kou weer als argument gebruiken. Enzovoort.
Ik geef het toe: ik vind autorijden ook gewoon erg leuk.
Maar ondertussen verdween mijn conditie als sneeuw voor de zon. En ik kreeg er kilo’s voor in de plaats. Om die kilo’s weg te werken ben ik een tijdje lid geweest van de sportschool. Wat me handen vol geld kostte. En waar ik dan een kwartier op een fiets-die-nergens-heen-gaat moest gaan zitten in een zweterig ruikend zaaltje. Dat is dus echt niets voor mij.
Vandaar dat ik mezelf nu eens een flinke schop onder de (inmiddels behoorlijk uit de kluit gewassen) kont gegeven heb. Ik heb mijn fiets tevoorschijn gehaald, de banden opgepompt en fiets iedere dag een blokje om. Dat is hier een kilometer of tien.
Mijn fiets is het niet meer gewend. Die piept en kraakt en rammelt. En ik hijg en piep en puf. Maar ik heb het wel naar mijn zin.
En nu maar hopen dat mijn fiets en ik het vol houden om dit dagelijks te blijven doen…
(foto’s gemaakt tijdens mijn fietstochtje van vandaag)
