Ik heb me deze week dood zitten ergeren aan een televisieprogramma. Dat overkomt me niet vaak, want meestal zapt echtgenoot direct weg, maar ja, hij was er niet en dan wil je nog wel eens ergens blijven hangen.
Ik zag “de modepolitie”. Sorry voor alle fans, maar wat een afgrijselijk programma is dat!
Twee van die idioot geklede taarten, die de kleding van voorbijgangers gaan lopen afkraken, vervolgens van een van die voorbijganger alle kleding weggooien en ze dan aankleden volgens hun eigen normen.
Belachelijk! Mode-gestapo zou een betere titel zijn.
Natuurlijk heb ik de ballen verstand van mode. Ik vond namelijk dat alle afgekraakte personen er gezellig en verzorgd uitzagen. En ik vond dat de dames politie er nogal vreemd bijliepen.
Maar dat lag aan mij. Blijkbaar. Want ik neem aan dat dit programma goed bekeken wordt, anders was het er niet.
Of is het juist zo populair omdat je je er zo heerlijk over kan opwinden? Dat kan, die programma’s zijn er ook.
Maar het zette me wel aan het denken. Want wie bepaalt er nu eigenlijk hoe je er uit hoort te zien? Ik heb het nu niet over de soms duidelijke verschillen tussen vrijetijds en werkkleding, over je verzorgen voor een feestje of in je net-in-de-tuin-gewerkt-kloffie op komen dagen en dat soort dingen. Want dat heeft simpelweg te maken met respect voor anderen.
Nee, ik vraag me af wie bepaalt wat mode is. Ik heb altijd het gevoel dat er gewoon een paar mensen achter een tafeltje zitten en daar over beslissen.
“Wie is er voor gestreepte kniekouzen?”
Men steekt wat handen omhoog, telt en: “Dat is een meerderheid. Dan wordt dat de nieuwe mode.”
En de winkelende mens doet vrolijk wat men achter dat tafeltje beslist.
Niet alleen op het gebied van kleding trouwens. Want ook wonen moet trendy en modern. En ook daar heb je van die vriendelijke televisiemensen voor. Die heerlijk afkraken wat er staat en er een totaal nieuwe stijl neerzetten.
Voor mij was de lol er een beetje af toen ik na jaren een aflevering van mijn favoriete woonprogramma zag waarin ze verschillende dingen die ze een paar jaar eerder nog aangeprezen hadden even hard naar de vuilnisbak verwezen.
Ik ben natuurlijk een nul op mode gebied, maar zo snel verandert iemands smaak toch niet? Zeker op het gebied van meubels. Je kunt iets zat worden, je kunt uitgekeken zijn op een bepaalde stijl, of meubels mee verhuizen en er dan achterkomen dat ze niet passen bij je nieuwe huis. Maar je kunt niet het ene jaar beweren dat strepen op de muur fantastisch staan en het andere jaar dat zoiets echt heel lelijk is. Vind ik.
Maar ja. Ik ben dan ook geen stylist. Dat lijkt me een geweldig vak trouwens. Ik zie het helemaal voor me. Overal de gekste dingen uitproberen: stippen op de muren, strepen op de vloer, gras aan het plafond, de tuin naar binnen of de woonkamer naar buiten. Gedrapeerde gordijnen tot op de vloer, vooral leuk voor gezinnen met peuters, en de bank altijd zo dat je heel lenig moet zijn om televisie te kunnen kijken. Vanaf de bank dan, je kunt natuurlijk altijd op de vloer gaan zitten.
En dan ‘s avonds gewoon thuis komen in je eigen knusse eenvoudige huiskamer. Want je zou wel gek zijn om zoiets thuis te doen.
Ja… styliste zijn lijkt me heerlijk…