Moederdag

Ik lees eigenlijk te veel amerikaanse weblogs, de laatste tijd. Je zou denken dat dat geen probleem is, maar dat is het wel. Amerikanen lijken wel normale westerlingen, maar dat zijn ze stiekem niet.
Nederlanders vind ik vaak wel erg nuchter en emotieloos. “Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg”. Dat soort dingen. En ondertussen trekken de belachelijk emotionele real-life soaps enorm hoge kijkcijfers. Wat dat betreft lijken we wel een beetje op die rare japanners. Die zijn nog beheerster in het dagelijks leven, maar hun televisieprogramma’s zijn nog veel extremer dan de onze. Maar ik dwaal af. Amerikanen dus. Die hebben een stuk minder remmingen dan wij. Kijk maar hoe de dames bij de Oprah Winfrey show staan te gillen. In de weblogs wordt ook veel emotioneler geschreven. Er wordt gesproken over love, adore, fantastic, great, cute en meer van dat soort woorden die nauwelijks te vertalen zijn in het nederlands. En er wordt prachtig geschreven over het gezin en de natuur. Daarom lees ik ze ook graag.
Over moederdag gingen er ook heel wat stukjes. Ik snuif meestal maar een beetje minachtend bij de ietwat overdreven gedichtjes in de chocolaatjesreclame. Maar stiekem zou ik dat toch wel willen. Eigenlijk. Van die dankbare kinderen, die zich de hele dag nog kunnen herinneren dat het moederdag is. Met zelfgemaakte cadeautjes, gedichtjes die op school geoefend zijn en voorgedragen worden, en onbeholpen maar goed bedoelde hulp bij alles wat je wilt doen.
En natuurlijk een attente man, die je de hele dag in de watten legt en je vertelt hoe geweldig het is dat je de moeder van zijn kinderen bent en wat een goede moeder je dan ook nog bent.
Hier is duidelijk de invloed van die amerikaanse wenskaartemoties zichtbaar. Want in de praktijk gaat dat natuurlijk heel anders.
Ik had vooraf verzocht of ik uit mocht slapen. Dat leek me wel fijn. Tot negen uur. Maar ik heb een dochter die vond dat ze dan om acht uur moesten beginnen met het ontbijt klaarmaken. Deze dochter heeft af en toe last van tijdsdruk en stress. Dat heeft ze niet van een vreemde. ik werd dus om kwart over acht wakker van geruzie. Want één vond er dat we moesten wachten tot negen uur, want dat had ik gezegd (dat was de jongste, die luistert nog een klein beetje naar mij), de andere twee vonden dat dat niet kon, omdat dan de koffie koud werd. Toen heb ik maar geroepen dat ze mochten komen. Vervolgens bleek het onmogelijk om met zijn vijven op ons bed te zitten zonder gekibbel. Naast het bed is bij ons geen optie, daar zitten de muren van ons niet erg grote kamertje. Ik kreeg wel een fijn cadeau; een set met doucheschuim, deo en creme en een nieuwe mascara. Na enig aandringen werd het ontbijt ook weer naar beneden gebracht en na nog enig aandringen werd zelfs de vaatwasser voor me leeggeruimd en weer gevuld. Jawel.
Mijn eigen moeder zit op dit moment heel avontuurlijk in Litouwen, mijn ouders zijn op een rondreis door de Baltische staten. Voor het eerst sinds jaren hoefden we dus maar één bezoekje af te leggen. Ik had vage ideeen van op tijd thuis zijn en dan heerlijk de hele middag voor mezelf hebben. Moederdag tenslotte, dus dan mag dat. Maar het was gezellig en de rest van de familie kwam veel later en toen was het nog gezelliger. We bleven tot half zes en toen had ik hoofdpijn. Dat kwam omdat we heel erg laat gelunched hadden, daar kan ik niet zo goed tegen. Maar ik dacht dat we daardoor, in combinatie met koek, nootjes en chips, wel zo vol zaten dat er verder niet meer gegeten hoefde te worden. Mis. Ik zat vol, maar de rest lustte nog wel wat. Ik had alleen geen tijd meer om de geplande kippensoep te maken. Die had ik vanaf een uur of drie willen laten trekken, maar toen waren we dus nog niet thuis. Ik zuchtte wat en pufte wat, maar niemand vond me zielig. Toen heb ik de frituurpan maar aangezet. Dat is in een gezin als het onze niet zo gemakkelijk koken als het lijkt. Men eet nogal veel hier, dus ik voel me dan meestal een medewerker van een drukke snackbar in plaats van een relaxte slechte huisvrouw. Natuurlijk had nu ineens iedereen geen trek meer toen ik nog bezig was met de laatste lading patat. Toch wel veel gesnoept en laat gelunched waarschijnlijk…
De borden bleven op tafel staan. De saus ook. Twee dochters en echtgenoot hadden een computer op schoot en een andere dochter zat alweer boven op haar kamer. Ik had best kunnen vragen of ze even wilden opruimen. Tuurlijk. Maar ik had er al geen zin meer in, als het zo moest, hoefde het al niet meer. En heb dus zelf afgeruimd. opgeruimd, koffie gezet en limonade ingeschonken. En er was er niet een die door had dat het moederdag was en ik dus eigenlijk helemaal niets hoefde te doen.
Ze zijn zestien en veertien. Dat ze egoistisch zijn en de hele wereld om hunzelf draait, hoort bij de ontwikkeling. En verder zijn ze echt heel lief. Niets te klagen. Maar ik moet maar niet te veel amerikaanse weblogs meer lezen…