Ik zag pas op tv dat ze in Amerika weer een nieuw soort real-life programma hebben.
Je kon namelijk een sitcom laten maken van je eigen leven. De grappigste familie kreeg zijn eigen serie.
Dat sprak me eigenlijk best aan. Ik ben namelijk dol op sitcoms. Het is dat echtgenoot er niet zo dol op is, want anders keken we alleen maar comedyseries.
Friends, Will and Grace, Dharma and Greg, Spin City. Maar ook de oudere: Married with Children, The Fresh Prince, Cosby Show.. En zelfs de hele oude: Are you being served bijvoorbeeld en ik zit nog steeds te wachten op reruns van Bewitched.
Wat ik ook leuk vind zijn de wat meer sarcastisch bedoelde comedies zoals Becker en Grounded for Life.
De nederlandse series vind ik niet zo, om eerlijk te zijn. Aan Toen was geluk… heb ik zelfs een hekel en SamSam vind ik veel minder leuk dan het engelse origineel (Man about the house).
Het amerikaanse idee bracht me aan het denken. Zouden wij dat kunnen winnen? Er gebeurt in ieder geval zat in ons leven en je zou onze karakters aardig kunnen karikaturiseren.
De hardwerkende echtgenoot als stabiele basis, de drukke chaotische huisvrouw, met part-time baantje. Helaas geen zoon, maar wel een tweeling, dat doet het ook altijd goed.
Jongste met haar beweeglijke gezicht en haar soms heel spitse manier van praten kan ook zo meedoen. Een eigenwijze kat met mensenmanieren maakt het wel compleet.
Je zou iedere aflevering kunnen beginnen met onze ochtendspits. Er gebeurt namelijk altijd wel iets geks. Ruzie tussen de dochters bijvoorbeeld. Om een haarborstel.
Ik tegen jongste: “Die borstels zijn allemaal even goed, dus maakt het toch niet uit welke je gebruikt?”
Jongste: “Dat is wel zo.”
Ik tegen oudste: “Die borstels zijn allemaal even goed, dan maakt het toch niet uit welke je gebruikt?”
Oudste: “Dat is wel zo.”
Ik tegen allebei: “Waarom maak je er dan ruzie over?”
Allebei: “Ja, maar ik wou die en zij kan dan toch wel een andere gebruiken als ze toch allemaal hetzelfde zijn?”
Ik haal dan maar diep adem en ga koffiezetten, want tegen zulke logica kan mijn ochtendhumeur niet op. De dochters verschijnen vervolgens met ongeborstelde haren aan het ontbijt.
Aan standaard brugpiepergrappen ontkom je natuurlijk ook niet. Hoewel we geen ouderwetse leren tas gekocht hebben (bestaan die dingen nog?) hebben we wel veel geld geinvesteerd in een goede rugzak. Mijn dochters zijn al niet groot en die enorme zwarte tas geeft toch wel een beetje het “tas-waar-ga-je-met-dat-meisje-naar-toe”-effect.
Mijn eigen acties zijn ook een dosis ingeblikt gelach waardig. Zo rol ik regelmatig bijna van de trap omdat de kat daar altijd ligt, maar wel steeds op een andere trede. En ik heb zo’n chaotische manier van boodschappen doen dat ik altijd dingen vergeet en zelfs als ik voor iets speciaals ga, thuis kom met allerlei andere dingen.
Boodschappenlijstjes maken helpt niet. Die vergeet ik namelijk ook.
Verder heb ik de vreemde gewoonte overal tegen te praten. Niet alleen tegen de kat, die zegt tenminste nog wat terug. Ook niet tegen de planten, dat doe ik zelfs bijna nooit, misschien zouden ze het beter doen als ik wel tegen ze praatte. Ik praat wel tegen mezelf, dat is ook al geen goed teken, maar die conversatie is niet zo heel actief. Ik vind mezelf tamelijk saai.
Nee, ik praat tegen dingen.
Ik roep dat ik eraan kom tegen de fluitketel, zeg tegen de tv dat-ie niet moet schreeuwen als hij te hard staat, vertel ordners dat ze niet mogen vallen en vraag mijn pannen of het echt nodig was over te koken.
Poeh… als ik erover nadenk moet er maar geen sitcom van ons gezin gemaakt worden. Je moet er toch niet aan denken dat heel Nederland erachter komt hoe gek ik eigenlijk ben!