Netjes

Ik zal niet beweren dat ik zelf heel netjes ben, want dat ben ik niet. Ik zal nooit een perfect opgeruimd huis hebben, dat heb ik inmiddels wel geaccepteerd. Dat ligt niet alleen aan mij, trouwens, want we wonen hier nu eenmaal met zijn vijven in een vrij klein huis. Zou ik dat per se heel erg netjes willen houden, dan word ik er niet gezelliger op.
Toch zijn de dochters echt zo slordig dat ik er zelfs verbaasd over sta. Jongste staat erom bekend, maar ik wil hier maar even duidelijk maken dat de rest net zo erg is. Oudste is nog het netst. Hoewel, die is ook altijd van alles kwijt, dus haar rommel ziet er waarschijnlijk alleen wat netter uit.
Wat me nog het meest verbaasd is dat ze zoveel op de grond gooien. Zeker in die smalle kamertjes is dat een ramp, want je hebt meteen geen loopruimte meer. Ik heb het dus niet over een papiertje of een enkel boek. Nee, ze gooien echt alles op de grond.
Schoolboeken bijvoorbeeld. Die zet je niet netjes terug op de plank als je ze uit je tas haalt. Nee, je schuift ze vanuit je tas zo op je bed. En als je dan je bed nodig hebt, mik je het hele zootje op de grond, met alle kussens die de dames alledrie zo graag op hun bed hebben.
Je zou denken dat de dochter met de allerkleinste kamer de boel netjes houdt.
Integendeel! Het is maar goed dat ze zelf een wekker heeft, want meestal kan ik die kamer niet eens normaal binnen komen. Want deze dochter heeft in die heel kleine kamer wel een kamergenoot in de vorm van een enorme tijgerknuffel. Die ligt dus normaal gesproken op haar bed, maar als ze daar zelf in ligt, moet hij op de vloer. En daar ligt al zoveel…
Vergeleken bij mijn dochters ben ik dus best netjes. Maar de laatste tijd begin ik wel een beetje af te glijden. Dat kwam ook doordat echtgenoot begonnen was met het zelf bouwen van computersystemen voor de verkoop. Wij werken nog steeds gewoon vanuit ons huis, dus dat gebeurde op de eettafel.  En toen het niet direct werkte, bleef het daar een paar dagen staan. Dat kon even niet anders, maar lastig was het wel. Want mijn eigen rommel ligt ook in die hoek. Naaimachine en dingen waar ik mee bezig ben. En een stapel lapjes die niet meer in oma’s kast paste. Eigenlijk was die hele hoek een enorme puinhoop. En automatisch de rest van de kamer ook. Want als je niet aan tafel kunt eten, zitten of werken, dan moet dat op de bank. Daar passen we met zijn vijven op, maar daar kunnen dan geen boeken of aantekeningen meer bij. Die moesten dus op tafel. De salontafel natuurlijk, want de eettafel was al vol. Maar aan de salontafel moest ook gegeten worden. Avondeten kan wel met het bord op schoot, maar voor het ontbijt dekte ik toch maar uitgebreid. Want drie dochters met drie ochtendhumeuren die drie ontbijten en drie lunchpakketten in één keuken is geen goed idee. Alles wat zich dus in de loop van een dag had opgestapeld op de salontafel, moest dus ‘s ochtends ergens anders neergelegd worden. Meestal in de vensterbank, al vond de kat dat niet weer niet zo’n fijn plan.
We hebben dus vier dagen in de rommel gezeten. Maar ik ben toch netter dan mijn dochters, want al die tijd heb ik helemaal niets op de grond neergelegd!