Niet bang

“Ik ben niet bang voor de tandarts, want ik heb zo goed gepoetst. Met…..” Ik denk dat mensen van mijn leeftijd (en ouder) dit feilloos aankunnen vullen. En dat ze net als ik daarbij het beeld van huppelende kindertjes op hun netvlies krijgen. Dat zit gewoon verankerd in ons onderbewustzijn.
Maar helaas ben ik dus wel bang voor de tandarts. En ik poets heus goed. Meestal tenminste. In ieder geval wel toen ik nog een huppelend klein meisje was. De laatste jaren schiet het er wel eens bij in, maar dat komt ook omdat ik er het nut niet meer van inzie. Al dat poetsen en dan toch zoveel gaatjes. Terwijl mijn echtgenoot zeer slecht poetst, alleen af en toe voor de broodnodige frisse mond, en nog nooit een gaatje gehad heeft.
Mijn angst voor de tandarts dateert al van heel vroeger. Ik was een jaar of acht en had een melktand die niet los wilde gaan en mijn nieuwe voortand groeide daar gewoon over heen, recht naar voren. Wij hadden een tandarts die beter met honden kon omgaan dan met kinderen. “Zit. Mond open.” Hij dacht die melktand wel even te trekken. Maar dat ding zat vaster dan hij dacht. Logisch, anders was hij vanzelf wel los gaan zitten. Er moest dus aardig gerukt en getrokken worden in dat mondje van mij. Dat herinner ik me nog heel duidelijk. En in mijn herinnering heeft het daarna een hele dag gebloed. Maar ik vermoed dat dat niet helemaal waar is.
Het heeft jaren geduurd voor ik zonder angst naar de tandarts durfde. Maar een jaar of twaalf geleden was ik er redelijk overheen. Ik had al een tijd geen gaatjes meer gehad, zelfs mijn zwangerschappen overleefd zonder erge tandschade. Tot ik enorme kiespijn kreeg. Het duurde en het duurde maar, verdween af en toe en kwam dan weer opzetten. Ik moest dus wel naar de tandarts. Redelijk moedig ging ik erheen en redelijk moedig ging ik in de stoel liggen voor een wortelkanaal behandeling. Ik hield me voor dat ik er met verdoving toch niet veel van zou voelen. Jammer alleen dat de prik van de verdoving al enorm zeer deed. En dat de verdoving niet erg goed aansloeg. Ik kreeg nog een extra (ook al pijnlijke) prik en toen vond de tandarts dat ik niets meer voelde. En hij vond dat ook toen ik aan gaf dat het pijn deed (zo ver dat ging met mijn mond open en allerlei apparatuur erin), hij vond dat toen hij er maar vast een pin in draaide voor een kroon (want er was nog maar een klein randje kies en dat zou het niet lang houden) en hij vond dat ook toen ik na afloop huilend van de pijn overeind kwam. Ik stelde me aan, zei hij.
Daarna ben ik jaren niet meer naar de tandarts geweest. Tot we verhuisden naar dit dorp en ik een stuk van de bewuste kies afbrak. Ik belde op de gok naar een van de twee tandartsen hier en mocht direct langskomen. Een aardige oudere man, die me vriendelijk behandelde en toen ik toegaf dat ik heel bang was, extra voorzichtig aanpakte, steeds vroeg of het nog ging en regelmatig even stopte zodat ik op adem kon komen. Hij zette een nette vulling op de afgebroken plek en vond dat die kroon nog wel even kon wachten. In de jaren daarna bleef ik een hekel hebben aan het tandartsgedoe. Ik ben dan ook de enige in ons gezin met een slecht gebit, dat maakt het extra vevelend. Maar mijn tandarts was en bleef vriendelijk en ik kwam langzaam weer over mijn angst heen.
Tot een collega vertelde van haar gebitsproblemen, die tot heel erg veel ellende geleid hebben. Die waren begonnen met een inschattingsfout van haar tandarts. En toevallig (hoewel, we hebben er maar twee hier) was dat mijn vriendelijke angstverhelpende tandarts.
Ik ben daarna nog wel bij hem geweest, maar de angst is terug. Want stel dat… Onzin, het is gewoon een vakman, maar wel een mens en mijn collega had het gewoon slecht getroffen. Maar toch.
In de vakantie brak er een stukje vulling uit een kies ergens achterin mijn mond. Maar ik voelde er niets van en er brak ook niets verder. Dus loop ik daar al twee maanden mee rond, met het vage idee dat ik toch eens naar de tandarts moet gaan. Maar vanochtend brak er nog meer. Weer die kies van de wortelkanaalbehandeling. Het is een rottig gat, dat echt aangepakt moet worden. Maar ik ben bang dat er nu dus wel een kroon op moet. De pin zit er al, dat scheelt, maar de vulling eromheen moet natuurlijk wel weggeboord worden en de restjes wortel ook. Het doet al pijn als ik eraan denk. En er rommelt nog meer in mijn mond, dus wie weet wat me allemaal te wachten staat als ik eenmaal weer in die stoel lig. Ik durf eigenlijk niet… Kinderachtig, ik weet het. Het moet gewoon gebeuren, anders rot op den duur alles weg. Ik moet straks dus gaan bellen. Dat ga ik ook doen, maar nu nog niet. Ik heb een goede smoes, er komt misschien een levering dus vandaag kan ik niet weg, tenzij de levering straks nog komt. Maar dat hoeft van mij niet. Dat scheelt me weer een dag…