Niet op rolletjes

Ik heb dagen dat alles op rolletjes loopt.
Maandag had ik zo’n dag. Iedereen vroeg voor mijn benen vandaan, naar school, werk of kamer (om huiswerk te maken). Voor de middag had ik het hele huis gezogen en gedweild, had ik de planten water gegeven, de wc en badkamer gesopt, de ramen gelapt, gestoft en een paar wassen gedraaid. Heerlijk. ‘s Middags een paar boodschappen doen, uitgebreid koken, opruimen, breien. Echt een productief dagje.
Ik heb ook dagen waarop ik van alles van plan ben, maar niet vooruit lijk te komen. Helaas heb ik dat vaker dan zo’n op-rolletjes-dag.
Vandaag bijvoorbeeld weer. Ik wilde wat naaiwerk doen, mijn website een beetje upgraden, een stukje schrijven, wat ideeen (voor naaiwerk, schrijfwerk en de feestdagen) die vaag in mijn hoofd zitten uitwerken en een flink eind breien.
Echtgenoot had moeite met wakker worden. Dat betekent dat mijn dag al later begint dan anders. Want ik ga niet lopen stofzuigen of soppen als hij nog op de bank zit. Dat vind ik ongezellig en bovendien heb ik tijd genoeg.
Toen echtgenoot weg was, merkte ik echter dat mijn energie zomaar weg was. Als ik die al had, want ik vond de wekker erg vervelend vanochtend. Ik besloot dus eerst maar eens een stukje te breien. En tegelijkertijd een stukje van mijn nieuwe dvd te kijken. Samantha van Bewitched werkt nog altijd inspirerend. Toen bedacht ik dat ik dan beter eerst mijn haar kon verven en dan kijken terwijl ik het liet intrekken. Ik erger me al weken aan mijn haar. In de uitgroei zit nogal wat grijs (ja, nu al) en de rest is nogal vervaagd. Niet mooi. De verf staat al een maand klaar, dus dat was het probleem niet.
Toen ik klaar was met verven (daar ben je alles bij elkaar zo een uur aan kwijt), wilde ik nog wel een stukje dvd. Dus ging ik nog maar even verder met breien. Het vierde blok van mijn deken was tenslotte bijna af, fijn om daar nog even mee verder te gaan. Zo was het twaalf uur voor ik het wist. Ik at een boterham en vermande mezelf. Ik had zoveel plannen voor vandaag, het was tijd om echt iets te gaan doen. Ik haalde mijn naaimachine te voorschijn en pakte de enorme lappen spijkerstof die al sinds zondag opgevouwen achter de stoel liggen. Dat moet een overtrek worden, maar ik ben halverwege blijven hangen. IJverig stikte ik een paar naden. Toen moest ik even passen om te kijken hoe ik verder moest. Maar de kat lag op de stoel. En hij was niet van plan te verkassen. Ik heb hem er drie keer af gehaald en hij ging drie keer weer liggen. De vierde keer werd hij kwaad en ik ook.
Gelukkig voor hem ging toen de telefoon. Een aanvraag voor een offerte. Leuk, maar dat kost even tijd. Uitzoeken, prijzen vergelijken. Echtgenoot even bellen voor de zekerheid, want wat moet je nu kiezen voor een “laptop met alles erop en eraan waar alleen op geinternet, gemaild en een paar briefjes getyped zal worden?”. We vonden iets degelijks en ik begon met het opstellen van een offerte. Dat valt ook niet mee, want daarvoor moest ik uit een a4-tje vol technische termen de relevante informatie voor de klant halen. Toen ging de telefoon alweer. Een vreemde meneer die me vertelde dat mijn dochter met een lekke band op de dijk liep. Ze had geprobeerd me te bellen, maar kon me niet bereiken en hij dacht “ik probeer het nog maar even”.  Aardige man. Hij zou haar zelf weggebracht hebben, maar kon niet weg van zijn werknemers.
Ik stapte in mijn autootje en vond een uitgeputte dochter op zo’n drie kilometer afstand van huis. Heel verbaasd, want ze wist niet dat de meneer gebeld had. Haar eigen gsm zat zonder beltegoed. Ook mijn schuld, want ik zou nieuwe gehaald hebben, maar was dat vergeten. Dat ze zelf twee dagen vrij geweest is en het ook had kunnen doen, laten we maar even zitten. Het kind had bijna de hele weg van school gelopen. En natuurlijk had ze haar nieuwe laarsjes met behoorlijk hoge hakken aan. We wurmden de fiets in mijn auto en reden naar huis.
Daar ging ik verder met mijn offerte en de dochter probeerde haar band te plakken. Ze kon alleen geen gaatje vinden. Ik ging haar helpen en vond ook niets. Dus besloot ik dat ze dan haar band maar hard moest oppompen en kijken hoe hard die vanavond nog was. Waarschijnlijk was hij gewoon afgelopen door de kou, want ze had de fiets vrijdag het laatst gebruikt. Toen was het bijna tien graden warmer dan nu.
Ik liet haar zelf de band er weer op zetten en ging boodschappen doen. Kleine dingen, scheermesjes, beltegoed, vitaminepillen, appels, writable cd’s. Maar het moest wel gebeuren. Ik maakte een rondje door het winkelcentrum, kocht geen couponnen bij de stoffenwinkel (ja, wat een zelfbeheersing!) en ook geen Country Homes. Dat is een Wngels woontijdschrift, waar ik nogal dol op ben (ik heb gisteren voor de verandering eens een Nederlands geval gekocht, maar dat was geldverspilling, totaal niet mijn stijl). Ik kocht wel alles waar ik voor gegaan was. Heel braaf.
Toen ik thuiskwam zat de band er nog niet op. Lukte niet. Het kind heeft namelijk ook een enorme blaar op haar hand. Niet van het lopen met de fiets, maar van ringzwaaien met gym.
Toen de band er eindelijk opzat, besloot ik eindelijk eens een begin te maken met het stukje voor vandaag. Het is tenslotte woensdag. Maar ik had een andere dochter beloofd dat ik haar zou uitleggen hoe ze plaatjes in een forum kon zetten. Dat kostte ook even wat tijd. En toen ik net weer zat en een paar letters getypt had, zag ik hoe laat het was.
Een dochter moet vanavond oppassen en moest dus op tijd weg. Veel tijd om te koken had ik dus niet. Ik sneed de prei, niet erg gelijkmatig, maar wel snel en gooide spekjes en prei in de wok, kookte rijst en bakte nog een paar eieren om door het geheel te roeren. Ondertussen ruimde ik de tafel leeg, want daar lag mijn naaiwerk nog, en ruimde ik nog wat andere rommel die was blijven liggen weg. Na het eten moest ik nog even jonste helpen met een werkstuk, een cd’tje branden, ook voor jongste en eindelijk dit stukje schrijven.
De stoelhoes hangt nog steeds half afgemaakt over de stoel, naar de website heb ik niet eens gekeken, de ideeen zitten nog steeds vaag te zijn in mijn hoofd en echt veel breiwerk heb ik ook niet gedaan (niet met verf in mijn haar, ik drup altijd).
Het was vandaag weer zo’n dag. En nu maar hopen dat het morgen beter gaat…