Op de sportschool

Na een maandje wekelijks sporten, ben ik nu zover dat ik tijdens het sporten niet alleen meer gericht ben op “ik-moet-het-volhouden!”. Ik kan dus een beetje rondkijken en dat is wel fijn.
Het gekke van zo’n sportschool is dat bijna niemand er vrolijk kijkt. We moeten allemaal, maar of we nou ook echt willen? Op sommige gezichten zie je wel verbeten wilskracht. Er is een jonge vrouw die ik in die paar weken echt slanker heb zien worden. Er moet nog veel meer af, maar haar inspanningen helpen dus wel. Zij is één van de weinigen die ik iedere week zie. Verder zijn het steeds bijna allemaal vreemden. Of mensen nu zo vaak van dag wisselen of dat ze het gewoon niet volhouden, weet ik niet.
Er was een man die eventjes vrolijk stond mee te schudden op de keiharde housemuziek. Dat was niet zo’n mooi gezicht, want zijn bierbuik schudde mee. Toch zag ik hem vooral armoefeningen doen, waarbij zijn gezicht knalrood werd van inspanning. Ik kreeg gewoon medelijden met hem.
Veel moois liep er gisteravond niet rond. Ik schijn zelf bekeken te zijn, maar dat is mij niet opgevallen. Echtgenoot zei het, maar die vind dat wel leuk. Hij kijkt zelf ook, hoor. Wij zijn daar heel gemakkelijk in. Tenminste, ik word er altijd wel een beetje jaloers van, want sommige zijn ontzettend slank en strak.
Er was gisteren maar één vrouw die hem opviel. En die was niet superslank of strak. Wel zeer aanwezig, op een positieve manier. Ze viel mij ook op trouwens. Ze zat lekker in haar vel en straalde dat ook uit. Lang zwart haar, goed gevulde (op de juiste plekken) strakke kleding en druk in gesprek.
Mannelijk schoon was er ook. Ook in het strakke zwart. Precies genoeg armspieren (ik hou niet van dat gezwollen gedoe met aders) en een leuk koppie. Alleen wist hij dat zelf ook erg goed. Als het enigszins mogelijk was deed hij zijn oefeningen zo dat hij zichzelf kon zien in de spiegelende ramen. Dat was niet erg, want daardoor stond hij met zijn rug naar me toe en kon ik rustig kijken. Ik moest namelijk een hele tijd wachten. Er was een man met een t-shirt waarop “stoer” stond. Ik vond hem helemaal niet zo stoer. Hij droeg een verschoten oranje vakantiebroekje en er kwamen heel dunne armpjes uit de mouwen van dat shirt. Bovendien stond hij heel onstoer met twee collega’s (ik gok IT-ers, dat zie je er zo vanaf) te trainen. Hoewel, als het trainen geweest was, was het niet erg. Maar ze waren vooral aan het praten en hielden de billenmachine (zo noem ik hem, het heet eigenlijk glute-nog-wat) bijna een half uur bezet. En die machine wilde ik per se doen, want aan die billen van mij blijft het meeste vet hangen.
Uiteindelijk ging ik dus eerst op de crosstrainer en deed ik daarna nog even die billen erachter aan. En toen moest ik die stoere jongen en zijn vriendjes nog min of meer wegkijken, want nu stonden ze om de beurten te trekken aan het apparaat dat ernaast stond en gebruikten ze de billenmachine als handdoekenrekje. Volgens echtgenoot tilden ze trouwens wel enorm hoge gewichten, ook die met die dunne armen.
Ik tilde 20 kilo met mijn bilspieren en vond het toen welletjes. Naar huis gaan is nog altijd het leukste van sporten!