Opgeruimd

Ik had foto’s in te plakken. Meer dan driehonderd foto’s. Voor het trouwalbum van mijn broer, deel twee.
En toen de fotoman vroeg of ik nog lijm nodig had, had ik vrolijk geantwoord: “Welnee, ik heb nog zat van die plakkertjes.”
Dus toog ik met foto’s, witleren album en materiaal voor versiering, maar zonder plakkertjes huiswaarts.
Natuurlijk wachtte ik tot alle winkels dicht waren voor ik met plakken wilde beginnen. En natuurlijk wist ik ineens niet meer waar de plakkertjes waren.
Ik ben sowieso een tikje wazig, want in eerste instantie stond ik me bij de kast af te vragen wat ik ook weer zocht. Toen ik me de plakkertjes herinnerde begon ik systematisch plank voor plank te doorzoeken.
Nu is dit een typische fotoplakkertjes kast. Zo’n kast waar je van alles in bewaart wat je zelden nodig hebt. Als mijn schoonmoeder aankondigt dat ze op visite komt (dat doet ze niet vaak, meestal staat ze voor de deur als ik met een pak koekjes op de bank de boel de boel stoffig en rommelig lig te laten) en er te veel rommel ligt, dan is zo’n kast handig. Deurtje open, rommel erin, deurtje dicht voor de rommel er weer uit valt en klaar. Er liggen puzzels van 1000 of meer stukjes, die ik eens weer ga maken, er ligt inpakpapier, drie rollen omdat ik altijd vergeet dat ik dat heb en dan weer nieuwe koop. De envelopppen liggen er en verder kijk ik er nooit.
Als je dan echt iets zoekt, kom je van alles tegen. Zo was ik straal vergeten dat ik aan het breien was. Het achterpand van mijn mooie rode vest is al af. Het eerste voorpand zit nog op de pennen. Ik denk dat ik in december de boel weggestopt heb….
Ook bleek ik toch nog doorzichtige inpakfolie te hebben en ook nog lint. Had ik dat laatste bloemstukje toch niet in een plastic zakje hoeven geven. Toen ik de posters van Jamai (die we als de kamers van de dochters behangen waren op zouden gaan hangen, inmiddels ook al weer even geleden) optilde, vielen de slingers. En warempel, er waren toch nog ballonnen. Daar had een van de dochters omgevraagd, voor een schoolwerkstuk (iets met een maquette) en ik was ervan overtuigd dat ik ze niet had. Nadat ik de vlaggetjesslinger weer netjes opgevouwen had (die hebben we volgende maand nodig), vond ik ook nog mijn eerste hulp tasje terug. Dat droeg ik vroeger altijd bij me, met pleisters, zalf, steriele gaasjes en verband. Die had ik al twee jaar niet meer gezien.
Fotoplakkers had ik nog niet gevonden. Op andere planken vond ik mijn schort, een bouquet romannetje waar ik het bestaan van vergeten was, een maankalender die ik had uitgeprint voor september (2003?), een wijnthermometer, het enige tafelkleed dat wel groot genoeg is voor mijn eettafel (ik gebruik meestal placemats) en fotoplakkers. Toen ik met veel moeite alles weer in de kast gekregen had (als het erin gezeten heeft, moet het er weer in kunnnen) zag ik dat het fotohoekjes waren. En die wil ik niet.
Uiteindelijk vond ik boven op onze slaapkamer nog een doosje plakkers. En de haarband die ik al maanden kwijt was…