Oud

Ik heb het vast al eerder gezegd en val dus in herhaling, maar dat moet dan maar, want ik wil het er toch over hebben. Ik voel me af en toe ineens zo oud. Meestal niet, hoor. Ik moet tenslotte nog veertig worden.
Maar zo nu en dan word ik er ineens mee geconfronteerd. Vorige week bijvoorbeeld. Toen ging ik samen met een oude schoolvriendin die ik al een jaar of acht niet had gezien naar de bruiloft van een oude schoolvriendin die al een jaar of achttien niet had gezien. En hoewel ik best wist dat ook zij de veertig naderen en niet zo fris meer zijn als toen, kreeg ik het ineens benauwd.
Want iedere keer als ik in de spiegel keek, schoof het gezichtje van mijn achttienjarige ik ervoor. En dat verschil is toch wel behoorlijk. Normaal kijk ik ook niet zo goed in de spiegel. Als mijn haar niet recht omhoog staat vind ik het al gauw goed. Maar nu zag ik ieder lijntje en iedere rimpel. Het zijn er niet zo heel veel, maar ze zitten er wel. Het zou trouwens ook niet normaal zijn als dat anders was. Want mijn dochters zijn nu achttien en… oh! Mijn dochters zijn nu even oud als wij waren op de foto’s die ik uit een oud album opdook. Drie vriendinnen op vakantie tussen de examens en de diploma uitreiking door. Tegenwoordig schijnen reisorganisaties daarmee te adverteren, maar wij hadden het zelf verzonnen. We zaten dan ook niet in Salou, maar in het vakantiehuisje van mijn ouders in Zeeland. Lol hadden we wel, dat straalt van die foto’s af.
Waar zijn die twintig jaar gebleven? Het lijkt zo kort geleden… Ik zeg het regelmatig tegen de dochters: gisteren waren jullie nog baby’s! Dan lachen ze een beetje en waarschijnlijk snappen ze niet wat ik bedoel. Nog niet, in ieder geval. Want toen ik achttien was snapte ik het ook niet.
Het gekke is dat ik door die bruiloft merkte dat het ook echt allemaal niet zo lang geleden is. Want de bruid zag er helemaal niet zo heel anders uit dan ik me haar herinnerde en zij herkende andere vriendin en mij ook direct. Blijkbaar verandert er niet zo heel veel meer als je eenmaal volwassen bent. Uiterlijk dan. Want in die twintig jaar hebben we wel twintig jaar levenservaring opgedaan en (hopelijk) heel wat bijgeleerd. Meer dan we bij konden kletsen in zo’n korte tijd in ieder geval!