Politiek

Ik vind politiek niet boeiend. Zo dat is eruit. Dan weet u dat vast.
Normaal gesproken kan ik er goed mee leven. Als echtgenoot journaal gaat kijken, zet ik koffie, ruim ik de keuken op of ga ik iets anders doen. Echt nieuws hoor ik wel en politiek kan ik op die manier aardig negeren. Het is natuurlijk schandalig, want politiek is belangrijk. Dat is me vroeger op school al ingeprent. Maar het boeit me werkelijk totaal niet. Niet meer in ieder geval.
Bij het krantje waarvoor ik werk kwam een tijdje geleden de plaats van politiek verslaggever vrij. Dat levert een vrij vast inkomen op en is dus een leuke bijverdienste. Maar ik heb ervoor bedankt. Ik ben daar niet geschikt voor. Ik heb een soort zwart gat waar ieder ander politiek inzicht heeft. Niet dat ik geen mening heb, zo erg is het niet. Ik denk heus wel eens ergens over na en trek ook echt wel eens een conclusie.
Maar meestal is mijn mening zo genuanceerd, dat ik eigenlijk alle partijen wel kan begrijpen. Zelfs bij een groot politiek schandaal in ons kleine dorp, had ik nog wel begrip voor de boosdoener. Niet dat ik vond dat hij het recht had om te doen wat hij deed, maar ik kon wel begrijpen waarom. Dat maakt het dus zo lastig. Enerzijds snap ik het, anderzijds snap ik het ook. Of zoiets, heel verwarrend.
Ik heb dus ook een hekel aan discussies. En dan vooral over politiek. Menige familiebijeenkomst kreeg een wrang bijsmaakje door oeverloze politieke discussies. Want mijn man heeft wel een uitgesproken mening. En die gooit hij niet bepaald genuanceerd in de groep. Ik weet met hoeveel nadenken, afwegen en overwegen die mening is ontstaan, maar dat weten anderen dus niet. En die anderen gooien hun eigen mening net zo ongenuanceerd terug. Naar elkaar luisteren is er niet bij.
Dat is trouwens ook meteen de reden waarom ik het me allemaal niet meer boeit. Er wordt daar in Brussel en Den Haag zo ontzettend veel gezegd, maar er wordt totaal niet geluisterd. Niet naar elkaar en niet naar de kiezers.
Ik heb een paar keer blanco gestemd, om aan te geven dat ik geen enkele partij mijn stem gunde. Maar dat helpt niet. Blanco stemmen worden niet eens genoemd. Dus heb ik een aantal verkiezingen overgeslagen. Maar dat werkte ook niet. Een lage opkomst wordt niet als signaal voor de politici zelf gezien, maar op stommiteit van de kiezers geschoven. Op die manier wordt trouwens ook de groei van extreme partijen afgedaan. Dat trekken we ons niet aan, want ach, die kiezers zijn zo dom. Tja.
En dus vraag ik me af wat ik nog kan doen. Alle vakjes rood maken misschien, om aan te geven dat het in mijn ogen allemaal één pot nat is? Grote kans dat mijn stembiljet dan ongeldig verklaard wordt. Ik ga dus waarschijnlijk stemmen op de partij die het minst zegt waar ik het niet mee eens ben. Een omgekeerde manier van kiezen dus eigenlijk.
Nee, boeiender wordt het niet. De politiek niet. En dit stukje ook niet…