Het leven komt zoals het komt, maar hoe je het ervaart hangt voor een groot deel van jezelf af. Zegt men. Het is maar net hoe positief of negatief je alles opvat. Of je het glas ziet als halfvol of halfleeg. Dat soort dingen.
Van nature ben ik geneigd om het glas half leeg te zien. Sterker nog, ik zou zeggen: “het is al bijna op”. Maar daar moet je wat aan doen, anders wordt je een heel negatief mens.
Dus ben ik tegenwoordig erg positief.
Zo is het fijn dat de muur van de slaapkamer van één van de dochters zo poreus is. Al dat water dat er tijdens de lekkages in gezogen is, zou anders heel vervelend over de vloer gedropen zijn. Dat scheelde weer een dweilpartij. Nu we de wandafwerking weggebroken hebben moet het wel even drogen natuurlijk. We dachten een dagje of zo. Maar het werd ruim een week. Maar dat is dan wel weer fijn, want we waren toch erg moe en nu hoefde we nog geen nieuwe schroten aan te brengen.
We mochten een ontvochtiger lenen die sterker was dan die van ons. Maar het was wel jammer dat er een gat in de la zat waar het water in opgevangen moest worden. En het was ook jammer dat die la nog steeds lekte toen ik de bijbehorende slang in dat gat gestopt had. Maar het was wel fijn dat al dat water nu op de betonvloer lag en niet meer in de muren zat. Toch?
We wilden de muren impregneren voor we het weer dichttimmerden. Ik begon maandagochtend met frisse moed aan de eerste laag en zag na die eerste laag op de emmer staan dat er maximaal 1 uur tussen twee lagen mocht zitten. Ons plan om ‘s avonds samen nog een laag aan te brengen viel dus in het water. Oh nee, water hadden we niet meer in die kamer, die is gelukkig kurk droog. Ik ging dus maar gewoon door met het insmeren van de muren. Drieentwintig liter impregneermiddel ging erop in dat kleine kamertje. Maar zoveel was er ook ongeveer aan vocht uitgekomen dus dat kon. Na zoveel liter rommel gesmeerd te hebben, was ik behoorlijk daas door de dampen. En ik niet alleen, bleek later. Het hele huis stonk ernaar en we hadden allemaal last van hoofdpijn en rare bijverschijnselen. De slaapkamer ernaast verklaarden we onbewoonbaar, de bijbehorende dochter bivakkeert nu bij jongste boven. De andere dochter is op zeilkamp, dus die ruikt niets. Gelukkig is het droog weer, want alle ramen en deuren staan de hele dag open. Het is wel vrij koud. Gelukkig doet de verwarming het niet, want nu kom ik niet in de verleiding die op te stoken (en dus gedeeltelijk voor de vogeltjes te stoken) om nog wat warmte te creeren.
Verder hebben we vorige week een nieuwe auto besteld. Nou ja, een tweedehandse nieuwe. Want die van echtgenoot ging ineens gas lekken. Eigenlijk wilden we er nog een jaar mee doen, maar met een lekke gas installatie kom je niet door de keuring. En samen met de andere reparaties die nog gedaan moesten worden, zou het een dure zaak worden voor een auto die duidelijk aan zijn eind is. We spraken af dat we de nieuwe auto in ieder geval voor de keuringsdatum (12 september) zouden krijgen. Gelukkig konden we met de oude nog wel rijden, alleen niet meer op gas.
Gisteren kwam echtgenoot thuis met zijn oude auto en ik dacht al: “Wat maakt dat ding een herrie.” Dat klopte. De kop is kapot. Hij had net getankt en de benzine loopt gewoon ongebruikt door de motor heen. Hij kan niet harder meer dan 100 en rijdt op twee kleppen (of zoiets, ik ben niet zo technisch). Oftewel: kapot, niet meer mee te rijden.
Gelukkig hebben we al een andere auto uitgezocht en gelukkig was de dealer na enig aandringen bereid de leveringsdatum te vervroegen. Gelukkig bleek het ook mogelijk te zijn de schroten voor die slaapkamer met mijn autootje te vervoeren (half uit het raam) en gelukkig zit ik maar drie dagen zonder auto (echtgenoot rijdt nu natuurlijk in de mijne). En gelukkig zit ik maar 1 dag ook zonder fiets. De fietsenmaker had namelijk de afspraak verkeerd gepland, we brachten de fietsen van twee dochters gisteren, maar kunnen ze vanavond pas ophalen. De fiets van de zeilende dochter is al klaar, maar staat op slot en we kunnen de sleutel niet vinden (waarschijnlijk is die in haar jaszak mee zeilen) en dus is er een dochter op mijn fiets naar haar werk. Vanmiddag moeten de dames dus met de bus naar het dorp om hun fietsen te halen en ik op de fiets er achter aan om te betalen. Maar gelukkig is dat maar eenmalig.
Ik kan ook heel positief vertellen dat de rioolproblemen opgelost zijn. Het fijne was dat echtgenoot dacht het zelf op te lossen en dat toen alle rommel via het doucheputje naar boven kwam. Toen hebben we er een professional bij moeten halen en gelukkig kon die het wel oplossen. Ik hoefde alleen maar om elf uur ‘s avonds toilet en douche met chloor te boenen en toen was alles weer goed. Nu is alleen de knop van het toilet kapot, zodat het deksel van de spoelbak afligt en je door moet trekken door de stop omhoog te trekken. Maar dat is wel te repareren.
Zo zie je maar, het is maar net hoe je het brengt, allemaal. Dit had heel gemakkelijk een verhaal vol zielige klachten kunnen worden.
Eén ding is er nog gebeurd hier, deze week. Maar dat kan ik niet zo gemakkelijk positief brengen. Ik kan natuurlijk net doen of het fijn is dat er geen modderpoten meer op mijn bankstel zullen komen en geen zand meer in de vensterbank. Dat er geen vliegen meer op het kattenvoer zullen afkomen en dat we niet meer drie keer per nacht wakker hoeven worden omdat er een kat via de dakgoot onze slaapkamer binnenkomt. Maar ik zou er heel wat voor over hebben als ik daar nog gewoon over kon klagen…