Pretparkpret

Een dagje pretpark is een goede manier om een thuisblijfvakantie op te leuken. Dat vind viervijfde van ons gezin. Aangezien wij regelmatig een jaar overslaan, gaan we ook regelmatig naar een pretpark. Eenvijfde van ons gezin, ik dus, zou eigenlijk liever een bos- of strandwandeling maken, maar de meerderheid wint.
Ach, dat klinkt wel erg negatief. Zo erg is het nu ook weer niet. Vooral de Efteling vind ik wel leuk. Er zijn daar maar drie dingen waar ik niet in durf. Want dat is het grote probleem. Ik heb hoogtevrees. Vooral de achtbanen die je heel langzaam heel erg hoog optakelen voor de rit echt begint, vind ik vreselijk eng.
De dochters en echtgenoot hebben daar geen last van. Die gaan het liefst naar de grote pretparken met de heel erg enge attracties. De allerhoogste achtbaan van Europa vinden ze zo leuk dat ze er het liefst drie keer achter elkaar in zouden gaan. Ik blijf dan liever op een bankje bij de ingang zitten.
Twee weken geleden gingen we weer eens naar de Efteling. Hoera, dacht ik. Daar durf ik bijna alles en dan hoef ik dus niet zo flauw te doen. Vogel Rok, een achtbaan in het donker, vind ik normaal gesproken zelfs leuk. Want dan kun je niet zien hoe hoog je zit. Maar ze hebben daar nu stiekem het licht een beetje aan gezet. Of ik zie ineens beter in het donker, dat kan ook. In ieder geval heb ik volgens de dochter die naast me zat, zo hard gegild dat haar oren er pijn van deden. Tja. Hoogtevrees.
Maandag gingen we naar Movie Park Germany. Daar waren we nog niet eerder geweest. Ik had er van te voren al helemaal geen zin in. Want alles wat je op de reclames voor dat park ziet, zijn hoge achtbanen. En Spongebob natuurlijk, maar dat maakt niet alles goed. Tot mijn opluchting was het echter heel goed te doen. Er was een soort heel hoge zweefmolen waar ik nooit meer in wil en een vrije-val-toren die ik overgeslagen heb en waar de dochters nooit meer in willen, maar verder was het zelfs wel leuk. Al moet ik wel toegeven dat ik in een van de niet zo hoge, maar wel heftige attracties, toen we een paar eeuwigdurende seconden helemaal ondersteboven bleven hangen, even met heel veel verlangen aan een stevige strandwandeling gedacht heb…