Publiek

Vandaag was ik jurylid voor de regionale voorleeswedstrijd. Jawel, dat klinkt stoer, hè?
En ik was daar dan ook nog eens als “debuterend schrijfster”. Het was mijn eerste publieke optreden en dat was te merken. Ahum! Ik was namelijk zo dom om niet te beseffen dat ik misschien wel iets moest zeggen. Dus toen me gevraagd werd of ik mezelf even wilde introduceren, kreeg ik het tamelijk benauwd. Ik blaatte iets over een boek dat de kinderen toch niet zouden voorlezen omdat het voor volwassenen was en gooide toen de microfoon zowat terug naar degene die het presenteerde.
De rest van de ochtend was wel erg leuk. Elf kinderen die hun uiterste best deden om boeiend voor te lezen. En ze deden het eigenlijk allemaal even goed. Nee, dat is niet diplomatiek bedoeld. Ze waren gewoon goed. Er was een meisje dat voorlas uit de Hobbitt. Vreselijk lastig boek voor zo’n uk. En ze deed nog allerlei stemmetjes ook. Alleen was dat nu juist een beetje te veel van het goede. Als het een toneelwedstrijd was geweest, of een voordracht, had ze gewonnen. Maar door die stemmetjes viel het verhaal een beetje weg. Dus konden we haar niet tot winnaar uitroepen.
Er was ook een jongen die voorlas uit Kruimeltje. Het arme kind. Want dat boek zou nu nooit meer door de AVI keuringen heen komen. Zoveel lange zinnen met ingewikkelde bijzinnen. En probeer dat maar eens op toon te lezen. Dit jongetje had van ons trouwens wel iets meer toneel toe mogen voegen. Want ik hoorde het door Chris van Abkoude zo mooi uitgewerkte amsterdamse accent van Kruimeltje nauwelijks doorkomen. Hoewel het jongetje in zijn inleiding dan weer wel zei dat “Wilkes in het ziekenhuis leit”. Ik denk dat hij de afgelopen weken het boek voortdurend gelezen heeft.
Ik vond het lastig om de kinderen na afloop te vertellen hoe ze het gedaan hadden. We hadden namelijk besloten dat we om de beurt alle kinderen iets zouden vertellen. Maar ze keken allemaal zo triest. Ik had er eentje die eigenlijk best goed las. Maar ze las zo verschrikkelijk snel. Het was wel goed verstaanbaar, maar gewoon veel en veel te snel.
Er was ook een jochie dat nogal hakkelde. Maar hij zat er wel heerlijk ontspannen bij en maakte goed contact met het publiek als een echte verteller. Zo jammer dat het voorlezen wat minder ging.
De andere juryleden en ik waren het snel eens. We vonden er twee echt uitspringen. De eerste en de laatste. De eerste omdat ze gewoon goed en prettig voorlas. De laatste las ook prima voor, maar had ook nog eens een ontzettend lastig boek gekozen. Ze las voor een boek dat geschreven is in dagboekvorm. Geen dialogen en geen rechtstreekse actie dus. Maar het lukte haar zelfs om de inmiddels roerige supporters van de andere kinderen stil te houden.
Ik had ook nog even een gesprekje met één van de andere juryleden. Zij is kinderboekenschrijfster en heeft al heel wat boeken op haar naam staan en heeft ook een hoop ervaring met publieke optredens. Ik gaf toe hoe eng ik het allemaal vind, maar ze verzekerde me dat het went. En als je er eenmaal staat, gaat het gewoon. Ik merkte inderdaad al dat het gemakkelijker werd toen ik een paar kinderen verteld had hoe ze het gedaan hadden. Ik was me alleen erg bewust van mezelf, mijn houding, mijn kleding (bleef mijn trui maar naar beneden trekken), mijn maat (voor wie me niet zo goed kent: ik ben een ontzettende jojo-er en zit nu in een mollige periode) en mijn stem. Maar ik geloof inderdaad dat dat verdwijnt als je eenmaal een tijdje aan het praten bent.
Trouwens, dat merkte je aan die kinderen ook. Tijdens het gesprekje vooraf waren ze ontzettend zenuwachtig, maar als de vaart er eenmaal inzat bij het voorlezen, dan ging het prima.
Ik denk dat ik het wel ga redden. Dus is er nog maar één probleem: wat trek ik aan?