Regelmoeder

Vroeger, toen de meiden nog klein waren, regelde ik alles hier in huis. Dat was dan ook mijn taak, als “thuisblijfmoeder”. In die tijd vergaten we nooit afspraken, wisten we altijd hoe laat er welke evenementen op welke school of club waren. Ik had niet eens een agenda, wist alles uit mijn hoofd.
Maar ja… tegenwoordig is dat anders. Mijn baan is parttime, maar als ik om half vier thuis ben, ben ik doodmoe. De was, de schoonmaak, alles blijft liggen tot woensdag en vrijdag. Als ik niet weg moet, weg wil, of andere dingen ga doen. Ik ben vaak ziek of moe en heb ook weleens gewoon geen zin om alles te moeten regelen. Ik vergeet voortdurend van alles, heb zelfs twee agenda’s, maar dat maakt weinig verschil. Het kan er met grote letters in staan, ik kan ‘s ochtends nog zeggen dat er iets is, maar dat kan ‘s middags allemaal weer uit dat vergiet in mijn hoofd verdwenen zijn.
Nu zijn de twee oudsten al een jaar middelbare scholier (ze zijn trouwens over, al hebben ze officieel hun rapport nog niet). Ze fietsen dus elke dag 24 kilometer naar school, zijn regelmatig alleen thuis en regelen huiswerk meestal zelfstandig.
Maar als moeder thuis is, is het anders. Dan wordt er alleen medegedeeld dat er iets gebeuren moet en wordt de planning in mijn handen gelegd.
Dus zit ik met een grieperig hoofd een “beautymiddagje” te plannen (spullen kopen om maskertjes te maken, frisdrank in huis halen, patat bakken voor 7 hongerige dames, dvd-tje huren), mag ik bij gratie een haastige winkelochtend (voor bikinies die bij nader inzien niet donderdag nodig zijn) uitstellen en moet ik ook nog echt eens wat aan het huishouden doen. De kat moet nog een prik want die moet over 3 weken naar het pension en eigenlijk moet ik ook de uren die ik gisteren niet gewerkt heb, omdat ik bij mijn schoonzusje ging oppassen, inhalen.
En dan belt er ook nog een klasgenootje. Donderdag hebben ze een afscheidsmiddagje met bioscoop en fastfood. En omdat hun mentor tot hun groot verdriet volgend jaar hun mentor niet meer is, willen ze een kadootje geven. Iedereen moet een paar “van die gekke sokken die hij altijd draagt” kopen en dan apart verpakken.
Wel leuk gevonden, die jongen zit straks dus met 36 losse sokken.
Maar ik schiet in de stress. Want waar koop je die dingen? Niet in ons dorp. Toch maar gaan winkelen met z’n drieen? Zelf “even” op de brommer naar een groter dorp of de stad? Maar hoe red ik dat met al die andere dingen die ik echt moet doen morgen?
Ineens dringt het tot me door. Truttebol die ik ben!
De dochters hebben vanochtend uitgeslapen (ik ook, maar dan per ongeluk, ik heb me rot moeten haasten), zaten tussen de middag nog in pyama op de bank, hoeven morgen helemaal nergens heen (vandaag nog boeken inleveren en ondanks de slordigheid geen boete gehad) en hoeven pas donderdagmiddag in Rotterdam te zijn.
Als ze nu zelf eens de fiets pakken?
En dat beautygedoe… Recepten uit de Tina, boodschappenlijstje, winkel in het dorp…
Kunnen ze best zelf. Ik staak. Patat bakken wil ik nog wel, de rest mogen ze zelf doen.
Opvoeden van peuters is een kind helpen dat boos roept:
“Ik kannut selluf wel!”
Opvoeden van tieners is tegen je kind roepen:
“Dat kan je selluf wel!”