Je hebt van die mensen die heel geregeld leven. Daar kan ik jaloers op zijn.
Zij staan op tijd op, ontbijten rustig en gaan op tijd naar school en werk. Zij hebben een vast schema voor het huishouden en gaan op gezette tijden naar bed. Ze hebben agenda’s en lijstjes en schema’s en vergeten nooit iets. Zij zijn vast heel gelukkig.
Ik kan daar jaloers op zijn. Bij ons thuis is het een chaos. En dat wordt steeds erger.
Ons gezin bevat sinds twee weken twee brugpiepers en dat maakt het er niet eenvoudiger op.
De regelmaat die er was, min of meer, is ineens weg. Ze moeten kant en klaar op de fiets zitten op de tijd dat we normaal net uit bed kwamen. En dan moeten dus ook lunchpakketten klaargemaakt, tassen ingepakt en moed ingesproken zijn.
“Hebben jullie echt alles?”
“Jaha!”
Neehee dus, ik geloof niet dat er de afgelopen zeven schooldagen een dag is geweest dat er niets vergeten was. Dat varieert van een boek of een schrift tot gymschoenen en koek-voor-tussendoor. Gelukkig zag ik die etui op tijd liggen, want dat lijkt me een erg lastig gemis.
Van de week kwam er eentje uit volleybal met drie gympen, waarvan twee niet van haar. Nu moet gezegd worden dat het blijkbaar een normale tienereigenschap is, die slordigheid. Want onder de twee vreemde schoenen stond een naam van een bekende. Ik belde dus even om te melden dat wij die schoenen hadden.
“Ik ben mijn schoenen helemaal niet kwijt.”
“Ik heb ze in mijn hand, jouw naam staat onderop.”
“Wacht even, ik ga kijken… Ja, inderdaad, ik had ze nog niet gemist.”
Andere schoen van dochter teruggevonden in de kleedkamer. Schoenen van ander meisje terug gegeven op gezamenlijk clubje.
Eigenaresse van de schoenen al naar huis, schoenen nog aan de kapstok van het dorpshuis. Tja… het zal de leeftijd zijn.
‘s Middags verloopt het ook niet erg rustig. Ze komen laat thuis (tweemaal per week tot na vieren les en dan nog een uur fietsen!), moeten dan vrijwel direct huiswerk gaan maken en de tassen voor de volgende dag inpakken.
Ik kan me best voorstellen dat dat niet gemakkelijk is als je toch al zo moe bent door dat onwennige stuk fietsen. Tot nu toe zaten ze op scholen die op hoogstens acht minuten lopen lagen. Dus wordt er gezucht, geruzied en gemopperd. Regelmatig strandt er een op de open trap in de huiskamer. Blijkbaar een veilig punt, zo tussen boven en beneden. Dat kan, de kat ligt daar ook graag. In de weg.
Daar tussendoor hebben we natuurlijk nog een groepzesser ook. Die voor het eerst in haar leven een echte vriendin heeft, met de bijbehorende ruzietjes. Die dyslexie oefeningen moet doen, waarvoor ik dan lijstjes met moeilijke woorden moet verzinnen. Die gewoon veel aandacht nodig heeft omdat haar zussen ineens zoveel groter zijn dan zij.
Dat vergt al veel tijd maar ik probeer dan toch nog wat op te ruimen, wat inhoudt dat ik plek vrij maak voor de volgende stapel rommel, de was te vouwen, te stofzuigen en te koken. Weleens geprobeerd tijdens het aardappelschillen wiskundesommen uit te leggen? Dat schiet niet echt op.
Ik ben temidden van dit alles nu niet direct het kalme middelpunt dat ik zou willen zijn. Ik probeer voor iedereen te denken en vergeet daarbij vooral kleinigheden. En dat is ook lastig. Ik wijd me volledig aan de belangrijkste taken, maar heb soms ‘s middags nog een deel van de ontbijtboel op tafel staan. Een deel, want ik begin er heus wel aan, maar dan moet er een vlecht in jongstes haar, schreeuwt er een kat om eten, moet ik zelf werken, moet er een kind getroost of een puber moed ingesproken. Ik haal bergen boodschappen, want de dochters moeten lekker beleg, sap, koek en een stevige maaltijd. Maar de oregano is al twee weken op, we zitten zonder ketjap en ik vergeet steeds eieren te kopen. Om maar een paar voorbeelden te noemen.
Je hebt van die mensen die leven chaotisch. Zij doen waar ze zin in hebben, maken zich niet druk om regelmaat en orde. Ze eten als ze honger hebben, maken schoon als ze de juiste bui ervoor hebben en gaan naar bed als ze moe zijn. Zij nemen het leven zoals het komt en halen hun schouders lachend op als ze iets vergeten. Zij zijn vast heel gelukkig.
Ik kan daar jaloers op zijn. Want ik ben wel chaotisch, maar ik wil eigenlijk dat alles perfect geregeld is.
Nu zit ik te dubben: zal ik proberen zo’n geregeld mens te worden of zal ik proberen me niet meer zo druk te maken?