Ruzie

Ik heb een hekel aan onenigheid, krijg zelfs al een rot gevoel als ik politieke debatten op tv zie. Zelf maak ik dan ook zelden of nooit ruzie.
Wat een heerlijk vredig huishouden heeft ze, denkt u?
Nee, zij heeft kinderen.
En kinderen maken ruzie. Heel natuurlijk, heel gewoon en volgens de hedendaagse psychologen ook heel gezond.
Maar ik word er gek van.
Het ene moment is alles rustig, het andere moment wordt er geschreeuwd en gemopperd.
Om de gewone, dagelijkse dingen, maar ook om gekke dingen.
Gewoon zijn de ruzies wie er mag computeren. Daar hebben we een oplossing voor: we zetten de kookwekker op een afgesproken tijd, daarna mag de volgende. Dus maken ze ruzie over de volgorde.
Ze maken ruzie als er twee tegelijk naar de wc wilden en snappen niet dat: “Ja maar ik wilde net gaan.” geen argument is tegen het kind dat al met de deurknop in de hand stond.
Verder maken ze ruzie over dingen die kwijt of kapot zijn. Vervelend is dat, want meestal hebben de oudsten gelijk. Jongste is nu eenmaal een geweldige sloddervos en er gaat van alles kapot. Maar ik heb al vaker gezegd dat ze haar dan niets meer moeten lenen. En dat doen ze toch. Dus hebben er, zoals meestal als er twee kijven, twee schuld.
Ook maken ze ruzie in de badkamer, maar dat is onze schuld. Wie hangt er nu twee smalle spiegels boven twee kleine wasbakken als hij drie dochters heeft?
Soms maken ze ruzie omdat ze zich aan elkaar ergeren. Is ook heel normaal, dat herinner ik me nog wel van mijn eigen puberteit. Ineens ben je bepaalde gedragingen van je zusje helemaal zat en dan ga je zitten katten.
Toch vond ik het wel erg zielig vanochtend. Jongste kwam, als eerste, dat mag ook wel in de krant, beneden en plofte demonstratief boos op de bank neer.
Vreemd, want ze was zo vrolijk wakker geworden.
Dat was dus juist de oorzaak.
“Ik mag niet zingen, ik mag niet fluiten en ik mag niet eens neurieen!” was haar klacht.
Tja… twee bijna pubers met een ochtendhumeur en dan een zusje dat schel en vals, maar wel vrolijk fluit…
Ik, tactvol: “In de badkamer klinkt het misschien ook wel een beetje hard, zo ‘s ochtends vroeg. Maar in je eigen kamer mag je zoveel fluiten als je wilt.”
Het drong pas later tot me door dat ik blijkbaar onbewust de mogelijkheid van een fluitconcert beneden alvast uitsloot. Niet zo heel dom, want dat ochtendhumeur hebben de oudsten niet van een vreemde!