Samenvatting

Soms zijn de dingen die simpel lijken, best lastig. Dat vind ik wel, in ieder geval. Vooral nu ik mezelf als schrijfster moet presenteren. Dat is weer helemaal nieuw voor mij, dus dat valt niet mee.
Zelfs de eenvoudige vraag “waar gaat je boek over?” zorgt al voor heftig denkwerk.
Want je moet de balans zien te vinden tussen genoeg vertellen om mensen nieuwsgierig te maken, maar niet zoveel dat je het verhaal weggeeft. Toch moet ik er over nadenken, want ik ga straks ook nog een lezing geven. Zoals de bibliotheek waar ik dat ga doen het uitdrukt: “over haar boek en haar beginnend schrijverschap”. Dus.
Ik vertel meestal mijn hoofdpersonen, Tamara en Hugo, elkaar van vroeger kennen. Ze komen elkaar na jaren onverwacht tegen en besluiten door omstandigheden vrij snel te trouwen. Ik vertel ook altijd dat het erop lijkt dat hun jeugdliefde kan uitgroeien tot veel meer, maar dat er rare dingen spelen in het gezin van Hugo, die dat beletten.
Maar dan wordt het lastig. Op de achterflap van mijn boek staat ook dat Cora, de moeder van Hugo’s overleden vrouw op een vervelende manier invloed uitoefent op het gezin. Dus dat kan ik ook wel vertellen. Dat merk je trouwens vrij vroeg in het verhaal. Maar hoe het verder gaat….
Daar moet ik dus een betekenisvolle pauze inlassen.  …….(bij deze)……
Vanaf dat punt sta ik voor een dilemma. Het is niet genoeg, zeker niet voor tijdens de lezing. Maar hoeveel verder kun je nog gaan? Kan ik een fragment voorlezen dat de spanning nog verder opwekt? Moet ik het oppervlakkig houden?
Als ik (als verslaggever en niet als schrijfster) een recensie moest schrijven over dit boek zou ik het zo doen: “In de loop van het verhaal gaan we de hoofdpersonen steeds beter leren kennen. De sympathie voor Tamara die probeert tussen de klippen door te zeilen groeit. Hoewel Hugo af en toe bijzonder onsympathieke dingen zegt, begint de lezer langzaam te vermoeden dat ook hij een slachtoffer van omstandigheden is. En wat is nu precies Cora’s drijfveer? Uiteindelijk moeten al deze spanningen natuurlijk tot een uitbarsting komen. Of het huwelijk van Tamara en Hugo dat overleeft is, nog maar de vraag.”
Oh, kijk nou! De verslaggever in mij doet het niet slecht eigenlijk. Die houden we erin, denk ik. Wat vindt u? Is dit een nieuwsgierig makende samenvatting?