Schakelknop

Het lukt niet vandaag. Het lukt de hele week al niet.
Ik sleep me door mijn werk heen en val ‘s avond op de bank in slaap. Ik baal daar behoorlijk van. Want ik vind dit zonde van mijn dagen. Maar ik weet niet wat ik eraan moet doen. Als het lichamelijk is, zou ik naar de dokter kunnen gaan. Maar wij hebben een moderne dokter. Die schrijft niet zomaar medicijnen voor. Nee, onze dokter schudt het wijze hoofd, vraagt naar je bezigheden en vertelt je dan dat je je beter moet ontspannen. Dat weet ik van een collega. En aangezien ik het met huis, gezin en baan nog drukker heb dan zij, verwacht ik niet veel van onze heer dokter.
Aan de andere kant heeft die man waarschijnlijk nog gewoon gelijk ook. Want ik heb zondag een end gefietst, in een behoorlijk hoog tempo ook nog, en ik was daarna helemaal niet zo uitgeput als ik doordeweeks wel eens ben. Die vermoeidheid zit in mijn hoofd. De schakelknoppen zitten weer eens vast.
Heeft u dat niet? Zo’n schakelbord in het hoofd? Ik wel. Heel handig, er komt geen handwerk meer bij kijken en dus zou er ook minder fout moeten gaan.
Ben ik aan het schoonmaken, dan schakelt de knop naar huisvrouw. Dan ga ik heerlijk redderen, soppen en poetsen. Na afloop van zo’n huisvrouwendagje ben ik moe, maar het huis glimt en dat is ook fijn.
Ben ik daarentegen op mijn werk, dan schakelt de knop op boekhouder. Balansen, afschrijvingsstaten en belastingaangiftes, ik schud ze fluitend uit mijn mouw. Aan het eind van zo’n dag heb ik stramme spieren van het zitten en een hoofd vol cijfertjes, maar de jaarrekening is af en de aangifte op de post.
Staat de knop op schrijfster dan ratel ik regel na regel en schrijf ik verhalen die zomaar uit mijn handen vloeien. Daar tussendoor schakelt die knop ook nog moeiteloos naar moeder, echtgenote, dochter, zus, vriendin, klant, noem maar op.
En als zo’n knop soepel werkt, gaat alles goed. Maar als dat ding vast zit, is het een ramp.
Als ik aan het schoonmaken ben, loop ik ondertussen te piekeren over een verschil op de balans. Tijdens het inboeken denk ik plotseling aan een kind en wat moet ik nou toch met dat feestje beginnen? Ben ik met mijn kinderen samen, begint er ineens een verhaal in mijn hoofd te groeien. Zit ik te schrijven, dan kan ik alleen maar bedenken dat ik nog zoveel in huis moet doen. Enzovoorts enzovoorts.
Kortsluiting in mijn hoofd, een dolle schakelknop. Daar wordt je doodop van.
Wat doe je daar nou toch aan?
Weet u wat helpt? Even afstand nemen. Bijna huilend van ellende achter de computer kruipen en dan bedenken dat er helemaal niets ergs mis is. Gewoon een haperende schakelaar. Beetje olie ertussen en alles werkt weer.
Olie voor de geestelijke schakelknop. Lachen, een fluitende vogel, de zon in je gezicht, een knuffel van je kind, een zoen van je man. Kijk…nou draait-ie al een stuk soepeler. Gewoon dagelijks bijhouden dat ding!