Het lijkt wel of al mijn verhalen over uitstapjes die verder gaan dan even boodschappen doen beginnen met verkeersproblemen. Maar ja, dat is dan ook gewoon zo. Ik schijn nooit ergens gewoon naar toe te kunnen gaan. En deze keer was het niet de schuld van de Tom. Ik was er namelijk van overtuigd dat ik naar Stationsstraat 57 moest en daar leidde hij me prachtig naar toe. Hij kon er niets aan doen dat ik te lui was geweest om in mijn papieren te kijken waar toch duidelijk nummer 137 stond. Dus reed ik maar weer eens een extra rondje en parkeerde toen mijn auto recht voor de deur van waar ik moest zijn. Dat deed een alarmbelletje rinkelen dus liep ik nog even naar het begin van de straat en daar stond een bord dat aangaf dat het een zone was waar je maximaal anderhalf uur mocht parkeren. Dat was dus niet handig, want ik wilde een hele dag blijven. Maar het vak waar ik stond had geen blauwe streep, dus misschien gold het daarvoor niet? Ik besloot het binnen te gaan vragen en kon daarna dus direct terug naar mijn auto, op weg naar een plek waar ik wél de hele dag mocht staan. Ik was gelukkig niet de eerste die door het gebrek aan blauwe strepen in de war was en ook niet de laatste. Er bleven mensen binnenkomen, weer weggaan en dan een tweede entree maken. Dat was dan weer een troost.
Met een goed geparkeerde auto kon ik eindelijk gaan doen waarvoor ik kwam: bijpraten met mijn collega’s van het Valentijngenootschap. De zaterdag voor Valentijnsdag hebben wij gereserveerd voor een jaarvergadering in de ochtend en een publiek festival in de middag. En daar leefde ik al een tijdje naar toe.
Wat er op de vergadering besproken werd is natuurlijk eigenlijk alleen bestemd voor onze leden, al kan ik wel verklappen dat we ons collectief verbaasd hebben over de wel erg beperkte ruimte voor het bekend maken van de winnaar van de Valentijnprijs bij “Tijd voor Max” afgelopen vrijdag (vanaf ongeveer 31:30). Ik had het toen nog niet gezien, maar voor ik dit schreef heb ik even via die link hierboven gekeken en inderdaad, twintig seconden per boek is wel erg karig. Het is ook wel erg jammer dat de winnares niet eens de kans krijgt om te reageren voor er alweer naar een ander onderwerp overgestapt wordt.
Aan de andere kant: we waren wel op televisie (ik niet, maar “we” als romantische schrijfsters). Wie weet helpt dat met de bekendheid en ook met het aantal bezoekers van het festival. Dat was gelukkig wel heel gezellig, maar er hadden best nog wat meer lezers bij gekund. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd tenslotte.
Ik liet me overhalen tot een kwartiertje Zentangle tekenen. Dat was eigenlijk wel een aanrader, al is dat gepriegel mijn ding niet echt. Het zou zomaar kunnen dat ik het stiekem nog een paar keer ga proberen. Verder kon je een chocoladehart versieren, maar dat heb ik maar niet gedaan. Ik betwijfel of die een uur in mijn eentje naar huis rijden overleefd zou hebben. Je kon ook nog iets met klei doen en er waren kraampjes waar je nog gauw een cadeautje kon kopen voor een geliefde en natuurlijk waren er ook een aantal van onze boeken te koop. Op de achtergrond zongen de dames van “The Lasses” en er was volop koffie, thee, limonade en koek verkrijgbaar. Bovendien – daar draaide het tenslotte om – waren er heel wat bekende en minder bekende schrijfsters, herkenbaar aan hun naambordjes en beschikbaar voor een gesprekje over hun werk. Een professionele fotograaf zorgde ervoor dat niemand met een telefoontje hoefde te rommelen om met hun favoriete auteur op de foto te kunnen. Vorig jaar lukte het niet, maar door deze opzet heb ik nu wel een mooie foto van mij en een zeer enthousiaste fan van wie ik regelmatig lieve mailtjes krijg. Omdat ik niet weet of zij er prijs op stelt om open en bloot op mijn website te staan heb ik haar er maar even afgeknipt. (geplaatst met toestemming van de betrokkene)
Verder was er niemand die mij kende. Tja. Ik weet dat mijn boeken echt gelezen worden, maar blijkbaar zijn mijn lezers net als ik: we komen niet zoveel buiten de deur. Er was wel een mevrouw die ál de boeken van Gerda van Wageningen had en ook veel van de andere schrijfsters. Mijn naam kwam haar in ieder geval wel bekend voor en ze beloofde thuis op internet te kijken of ze mijn boeken kon vinden. Wie weet heeft ze dan volgend jaar ook wel al mijn boeken in bezit, want dat is met die tien stuks van mij toch een stuk minder lastig dan met honderddertien van Gerda.
Om half drie werd in de grote kerkzaal de Valentijnprijs officieel uitgereikt. Marjan van den Berg praatte het geheel aan elkaar en gaf de genomineerde schrijfsters wat nog wat extra tijd om over hun boeken te vertellen. Zelf had ze de boeken ook allemaal gelezen, wat een extra prettige ondertoon aan gesprek gaf, want ze wist duidelijk waar de schrijfsters het over hadden. Om eerlijk te zijn had ik alleen die van Elly Koster gelezen, maar de andere vier staan nu wel op mijn lijstje, want ze lijken me allemaal even goed. De wildcard, het boek dat de meeste publieksstemmen gekregen had, ging dit jaar weer naar Suzanne Peters, deze keer voor haar boek Gebroken glas. Marjan merkte nog op dat het maar goed is dat Suzanne ons nieuwste bestuurslid is en verantwoordelijk wordt voor social media, want ze schrijft blijkbaar niet alleen goede boeken, maar weet ook haar achterban te bereiken.
Reina Crispijn was de winnares, iets wat iedereen dus al wist. Ze legde nog even uit waarom ze zo enorm verbaasd keek toen de winnaar op televisie bekend gemaakt werd: “Ik dacht dat José ging winnen en ik zat te bedenken dat ik me verheugde op het gezicht dat ze zou trekken als ze het hoorde. Het duurde even voor het tot me doordrong dat het mijn naam was die genoemd werd.”
De interviews werden afgewisseld met intermezzo’s. The Lassies brachten nog een viertal nummers, Ina van der Beek sprak over liefde en las haar eigen gedichten voor en Mary Schoon liet ons zien hoe zij lezingen en schrijversavonden invult. Daarna kreeg Reina nogmaals, en nu officieel, de prijs overhandigd van Eppo van Nispen tot Zevenaar, de directeur van het CPNB. Deze kwam overigens binnen met een geheimzinnig pakket in zijn armen, bedekt met een deken, dat later een met helium gevulde hartvormige ballon voor Gerda van Wageningen bleek te zijn.
Na afloop kon er nog even nagepraat worden in de boekhandel die een paar huizen verderop zat. Ik ben niet lang gebleven en dat is maar goed ook. Want als ik mezelf had toegestaan om echt lekker rond te snuffelen in die prachtige winkel, was ik zeker niet met lege handen naar huis gegaan. (Mocht je ooit in de buurt van Ermelo zijn, dan is het zeker de moeite waard om een bezoekje te brengen aan boekhandel Riemer & Walinga). Overigens ging ik nu ook niet met lege handen naar huis, want ik kreeg ook zo’n leuke goodybag mee naar huis, waar ik thuis een boek van één van onze schrijfsters, een Margriet en nog wat andere leuke dingen in vond.
En thuis…wachtte mij een romantisch valentijndiner, maar daar ga ik verder niet over uitweiden 😉
(nog meer foto’s en verslagen vind je bij Elly, José en Conny)