Sinterklaashaast

Terwijl de Amerikaanse en Engelse dames van de weblogs die ik lees al druk bezig zijn met de kerst, zit ik nog met mijn hoofd in de sinterklaasrijmpjes. Ik schrijf altijd bij ieder pakje een gedicht en dat zijn er dus heel wat. Ik kan niet eens berekenen hoeveel ik gedichtjes en rijmpjes ik al in elkaar geflansd heb de afgelopen jaren, maar honderden zijn het er zeker.
De dochters doen nu ook mee in de traditie. Zij zijn zondag met z’n drieën de stad ingeweest om inkopen te doen. Na afloop werden de financiën en de pakjes zusterlijk verdeeld.
Het inpakken werd dit jaar grotendeels door één dochter gedaan. Die had dat zelf voorgesteld, want die wilde oefenen. Als kersverse zaterdaghulp bij een boekhandel, vallen haar inpaktechnieken nog een beetje tegen. En deze dochter zou deze dochter niet zijn als ze daar fanatiek iets aan ging doen.
Na afloop verzuchtte ze dat ze dit volgend jaar niet meer deed. Want in de winkel hoeft ze alleen maar boeken in te pakken en die zijn vrij gemakkelijk. Voor de raar gevormde pakjes hebben ze daar zakjes. Veel gemakkelijker.
In alledrie de tienerkamers struikel ik nu over keurig ingepakte cadeautjes. Verstoppen is er niet meer bij tegenwoordig. Ik kom zo min mogelijk in de kamers, maar op maandag moest ik stofzuigen (dat is de afspraak, dus dat wisten ze) en ik breng normaal gesproken de schone was ook naar de kamers. Opruimen moeten ze zelf, maar als ik het in de huiskamer laat liggen en vraag of ze het mee willen nemen, blijven er soms vier dagen lang stapeltjes rondslingeren. Dat heb ik uitgeprobeerd. Vandaar dat ik de kleine moeite om het in de juiste kamers te deponeren maar gewoon voor lief neem. Dat het daarna nog dagen duurt voor ze het in de kast leggen, is mijn zaak niet. Tenminste, dat probeer ik mijn zaak niet te maken.
Zelf moet ik alles nog inpakken. Ja, het is triest. Nog twee dagen voor we het hier vieren met mijn schoonouders erbij en nog drie voor we het bij mijn familie vieren. Het is wel weer erg op het laatste nippertje. Maar dat schijn ik altijd zo te doen. Dat is het grappige van dit soort stukjes schrijven. Je kunt zo terug lezen in de tijd. En dan blijkt dat ik vorig jaar al verzuchtte: “Hoe vroeg ik ook begin, ik loop altijd te haasten om de boel af te krijgen!”
Hardleers, dat ben ik. Ik begin altijd wel vroeg, dat is het probleem niet. Maar daarna ben ik net als de dochters als ik vraag of ze nu al wat aan hun werkstukken gedaan hebben: “Ik ben al begonnen en ik heb nog tijd zat!”
Ik verzucht nu dat ik mezelf volgend jaar ga dwingen om in oktober alles al af te hebben, zelfmaakcadeautjes, gekochte cadeautjes, alles ingepakt en voorzien van een gedicht. Maar eigenlijk… zeg nou zelf. Daar is toch helemaal niets aan? Die spanning om het allemaal weer voor elkaar te krijgen, dat wachten op inspiratie en dan dertig rijmpjes achter elkaar uit je toetsenbord hameren, dat haastig zoeken naar de laatste kleine dingen (oh, niet vergeten! Ik heb nog geen chocoladeletters!), dat hoort er toch net zo bij als schoenen zetten en pepernoten strooien? Bij mij wel, in ieder geval.