Slapeloos

Ik slaap niet best de laatste tijd. Sterker nog, ik lig halve nachten wakker. En ik heb eigenlijk geen idee waarom.
Nou ja, gedeeltelijk komt het door de kat. Die komt namelijk ‘s nachts bij ons buurten. Heel gezellig, maar ik word er wel wakker van. Nu hoor ik u al zeggen: “Doe dan ook die slaapkamerdeur dicht!”
Die is dicht, altijd. Want anders wordt het te benauwd in ons kleine kamertje, dan trekt alle warmte uit de huiskamer omhoog. Maar om diezelfde reden moeten ook de ramen open. Niet hartje winter, maar wel bijna het hele jaar. En nu heeft Spook ontdekt dat ramen ook heel geschikte kattendeuren zijn. Dat gaat heel best. Hij klimt via de schutting omhoog, loopt over de carport via het dakterras naar het schuine dak. Dan over de nok en via het schuine gedeelte aan de voorkant weer naar beneden. Vervolgens hoef je alleen maar een klein stukje door de dakgoot te lopen en dan kun je heel gemakkelijk naar binnen, onder het rolgordijn door.
Maar ja, dat rolgordijn klappert en daar word ik dus wakker van.
Dat rolgordijn klappert ook als het waait. Daar lig ik dan ook wakker van. Het raam klappert ook. Dan ga ik me liggen afvragen of ik dat niet dicht moet doen. Want straks waait het stuk. Maar maak ik dan echtgenoot niet wakker en wordt het niet te warm? Lastig is dat.
Verder heb ik een nieuw kussen, maar ik weet niet of dat nou zo’n succes is. Het is het tweede nieuwe kussen al deze maand. Onze oude waren versleten, die hebben de vakantie niet overleefd. Dus kocht ik nieuwe. Echtgenoot houdt van stevige kussens van schuimrubber, niet van zachte waar je inzakt. Dus kocht ik van die speciale kussens. Echtgenoot slaapt er geweldig op. Maar zelf weet ik het niet. Echt vervelend vond ik het ding net liggen, maar ik had wel twee weken last van mijn nek toen ik twee weken op dat kussen gelegen had. Daarom kocht ik een paar dagen geleden een ander kussen. Een zachte, maar dan wel een dikke, want een beetje steun wil ik toch wel. Nu wordt mijn nek minder pijnlijk, maar slaap ik nog steeds slecht.
Als je wakker ligt, lijken ook alle dagelijks dingen veel lastiger. En de oplossingen die ik verzin steeds ingewikkelder. Zo pieker ik wel een beetje over de verbouwingen in ons huis. Het lijkt wel of er steeds meer bij komt, terwijl je na bijna drie jaar toch zou verwachten dat je eens klaar bent. Overdag kan ik dat wel relativeren. Wij veranderen, ons gezin verandert, dus veranderen plannen soms al voor we begonnen zijn met de uitvoering ervan. Verder was er een lekkage waarvan de gevolgen nog weggewerkt moeten worden en ontbreekt het ons nog al eens aan tijd en energie. Maar er zit wel vooruitgang in, het komt echt wel af.
Maar midden in de nacht groeien de problemen me boven het hoofd. En net als ik het helemaal niet meer zie zitten, bedenk ik dan een geweldige oplossing. Ik haal gewoon Ty Pennington erbij. Die doet dan even een extreme make-over en dan zijn we uit de problemen. Ik haal opgelucht adem en verwacht nu ontspannen in slaap te vallen. Maar dan bedenk ik dat ik wel even tegen Ty moet zeggen dat de keuken alleen maar afgemaakt hoeft te worden, want daar zijn we nu juist bijna klaar en heel blij mee. En in de huiskamer moeten de schroten blijven en oma’s kast ook, en de bank, want die zit/ligt/hangt zo lekker. En de gordijnen zijn bijna af en de kast wordt ook leuk, dus daar blijft hij dan ook maar af. En zo ga ik het hele huis door. Het meeste moet gewoon blijven, we zijn heus wel aardig op dreef. Maar dat pikt Ty natuurlijk weer niet. Die wil alles platgooien en dan een nieuw huis neerzetten, met hoogstens wat sentimentele dingen van je oude huis erin. En wat moet je nou met zo’n gloedje nieuw huis dat door een ander is ingericht? Daar wil je dan toch weer dingen aan veranderen en dan begint het verhaal weer overnieuw.
Meestal ben ik tegen de tijd dat ik zover ben met mijn gepieker wel in slaap gevallen. Maar dan is het ook wel bijna ochtend en begin ik de dag weer met dikke ogen en een hoofd vol watten.