Slaperig

“Nee, ik ben wakker” verzekerde ik echtgenoot, toen hij vroeg of ik sliep. Maar later besefte ik dat de tijd wel heel erg snel gegaan was. Eerst was het tegen drieën en nu ineens hoorde ik mensen zeggen dat het bijna half vijf was. Misschien ben ik toch even weggezakt. Of zelfs wat langer. Niet zo heel slim, want hoewel we in de schaduw lagen, begon ik langzaam steeds meer in de zon terecht te komen. Gelukkig is mijn huid na vijf weken wel wat gewend. Die is alleen nog wat bruiner geworden.

Geen avonturen dus, dit weekend. Zondagmiddag hebben we liggend op het strand doorgebracht. Het hoogtepunt van de middag was dat één van de schepen die we voorbij zagen varen een onderzeeër bleek te zijn. Maar die deed verder ook geen spectaculaire dingen. Helaas, want ik had weleens willen zien hoe zo’n ding onder water gaat en/of bovenkomt.

Zaterdag hebben we weer eens een beetje rond gereden. Ik had in een makelaarskrantje een betaalbaar huis gezien. Een heel erg betaalbaar huis zelfs. En hoewel we nog niet zover zijn dat we echt iets willen gaan kopen, waren we allebei erg nieuwsgierig naar waar dat huis dan zou liggen en hoe het eruit zou zien. In Nederland is dat niet zo moeilijk. Daar staan adres en postcode luid en duidelijk bij elke huis dat te koop staat. Hier niet. Hier stond alleen een wijk. En aangezien we er ook nog niet uit zijn of je ergens aan kunt zien waar een wijk precies begint of ophoudt, was het gokken welke straten daar precies onder vielen. We zijn begonnen waar de naam van de wijk op de kaart stond en hebben daarvandaan kriskras heen en weer gereden. Wat leuk was, want wij houden van huizen kijken. Maar het betreffende huis hebben we helaas niet kunnen vinden. Dat was dan weer jammer.

We zagen mooie huizen en oude vervallen huisjes. Die laatste knappen wij in gedachten dan altijd meteen even op. Dat lijkt ons hier een stuk gemakkelijker dan thuis, want ten eerste heb je geen gedoe met rottende funderingen en ten tweede kun je ook wel een tijdje zonder dak. Trouwens, ik maak me helemaal niet druk over dat soort dingen. Ik ben vooral bezig met belangrijke dingen als de muren een gezellig kleurtje geven (zowel binnen als buiten), comfortabele meubels op de porch zetten en twee palmbomen  (want dan kan er een hangmat tussen) in de tuin planten.

Omdat ik het zo graag wilde, maakten we ook nog even een omweg langs een nog betaalbaarder huisje, waar in ieder geval een straat bij stond. Ik verwachtte er al niet veel van, want het stond in oktober ook al te koop. Er was (voor Curaçaose begrippen) maar een heel klein stukje grond bij en de badkamer was “separaat”, wat waarschijnlijk betekent dat er een buitenwc is, waarvan je maar moet afwachten of hij is aangesloten op de riolering. Maar toch.

Stiekem hoopte ik op iets waar anderen de schoonheid niet van zien, maar wij natuurlijk wel. Zo’n leuk authentiek huisje, op een mooi plekje, ergens aan de rand van de stad. Met een gezellige porch op de wind en een schattige kleine tuin, waar die twee palmbomen net inpassen. Zoiets. Maar dit huisje bleek wel zeer authentiek te zijn, maar dan ook te liggen aan een authentiek straatje midden in de stad waar onze auto nauwelijks doorheen paste. Er was geen porch. Vanuit de voordeur sprong je direct tussen het verkeer. Dat niet erg hard reed, want dat kan daar gewoon niet. Dat scheelt dan weer. Omdat dit deel van de stad tegen een heuvel ligt, was er helemaal geen leuk tuintje. De achterkant van het huis stond dicht tegen een soort wal aan. De separate badkamer kon ik niet zien, maar in de krap anderhalve meter achter het huis paste die nog wel. Mijn palmbomen niet.

Er stond in de advertentie dat het een “goed onderhouden houten opstal” betrof, maar ik ben bang dat het huisje al een paar jaar te koop staat. De verf viel er vanaf als je er naar keek. Het was wél het best onderhouden huisje in de straat. Maar dat maakte het niet bepaald aantrekkelijker. Helaas. Want dit had de prijs van een tweedehands caravan en dat was dan weer wel aantrekkelijk. Het voldeed alleen totaal niet aan ons idee van wonen op Curaçao. Veel buiten zijn is voor ons het belangrijkste voordeel van hier ten opzichte van Nederland. En dat kon daar dus niet. Ik kon het zelfs in gedachten niet mooier maken dan het was. Hoewel… als je die bouwval ernaast koopt en afbreekt en dan… Nee. Toch niet.

Na al dat rondrijden, kijken, nadenken, renoveren en inrichten waren we knap moe. Daarom wilde ik zondag gewoon naar het strand. Verder niets. Alleen maar liggen. En ik denk dat ik daarom misschien wel, een beetje, heel even, in slaap gevallen ben…