Soepel

Tegenwoordig lees je in personeelsadvertenties vaak dat ze iemand zoeken die flexibel met zijn werktijden om kan gaan. Ik moet dan altijd een beetje cynisch lachen, want de meeste werkgevers bedoelen daarmee dat ze willen dat hun personeel bereid is eerder te komen en later weg te gaan. Andersom werkt het meestal niet.
Sinds ik geen baan buitenshuis meer heb, ben ik superflexibel. Van een vaste weekindeling is geen sprake. Ja, in grote lijnen wel. Op dinsdag en donderdag is echtgenoot meestal bij een grote klant op locatie aan het werk. De rest van de week werkt hij thuis.
Winkeldagjes en naaidagen plan ik dus meestal op dinsdag en donderdag. Want de hele dag weg zijn is niet gezellig, maar herrie maken is ook niet de bedoeling.
Afgelopen maandag bedacht ik dus dat ik dinsdag een dagje boodschappen zou gaan doen. Allemaal van die kleine dingen waarvoor ik van Moerkapelle naar Rotterdam en weer terug zou moeten. Ik wilde een lijstje gaan maken, dat heb ik nodig want anders vergeet ik de helft. Dat is de reden dat ik zoveel moest doen, trouwens. Maar toen ik daaraan wilde beginnen ging de server kapot. Eigenlijk was die al kapot, maar nu besloot echtgenoot dat hij gerepareerd moest worden. Hij belde de leverancier en er zou iemand komen om een vervangend onderdeel te brengen. Dinsdag. Tja.
Ik ben flexibel, dus dat gaf niets. Ik zou gaan naaien. Toen sinsdag iedereen vertrokken was, begon ik te knippen en te stikken. Het ging geweldig. Ik was helemaal blij met de tas in wording, die eindelijk werd zoals ik het bedoelde. Ik zag wel een slijtplek in mijn antieke stofje, die natuurlijk net in het midden van mijn tas terechtgekomen was, maar dat gaf niet. Nog een paar naadjes en dan…
En toen kwam echtgenoot thuis. Die was eerst naar een andere klant geweest en had besloten nu thuis te gaan werken, zodat hij niet steeds afgeleid werd. Ach ja, ook goed. Naairommel weer opgeruimd, gezellig samen gelunchd.
“Nu kun jij toch je boodschappen doen”, zei echtgenoot opgewekt. Oh ja. Maar ik had nog geen lijstje. En helemaal naar Rotterdam zag ik ook niet zitten, want dan zou ik op de terugweg in de file staan. Maar goed, ik herinnerde me vaag nog wat andere dingen, krabbelde wat op een papiertje (dat ik niet eens vergat!) en ging op weg.
Natuurlijk bleek thuis dat ik de helft vergeten was. Maar dan probeer ik dat nog wel heel flexibel in de loop van de week te halen.
Ik ben ook heel flexibel met eten. Als het mooi weer is, gaan we graag barbecueën. Daarvoor heb ik eigenlijk altijd wel iets in huis. Behalve gisteren. De oudsten hadden een feest, dus we gingen vroeg eten en ik had eigenlijk gewoon geen zin om na te denken over wat ik allemaal in huis moest halen. Mijn voorraadje was op omdat we vorige week nog gebarbecued hadden en ik na het vloerengedoe te moe was om echt uitgebreid boodschappen te doen (ik ben de hele week al aan het rommelen met eten). Ik had wel spullen in huis voor witlofsalade. Gekocht bij dezelfde winkel waar ik goedkope aardbeien vond.
Maar toen gingen de buren barbecueën. En dat rook ontzettend lekker. Zo lekker dat echtgenoot per se ook wilde barbecueën. Ik ben flexibel, dus ik vond dat best. Een eitje gebakken voor twee dochters die er niet bij konden zijn vanwege dat feestje en nog een paar eitjes gebakken voor ons, want we zouden pas laat kunnen beginnen met barbecueën. We moesten namelijk eerst nog inkopen doen, daarna de dochters wegbrengen en dan konden we om half negen of zo beginnen. Echtgenoot stak de barbecue aan en ik bakte stokbrood en maakte sla. Het ging allemaal heel soepel en flexibel. Het was alleen inmiddels zo laat dat we alledrie na een worstje en een kippenpoot al helemaal vol zaten. Ach ja. Dan vriezen we de rest (ik had nog varkenslapjes en hamburgers) wel in.
Heel flexibel. Tijdens het eten kwamen de buren langs. Die nodigden we niet uit, want we waren nog aan het eten. Maar dat vonden we toch wel een beetje sneu, dus vroegen we na het eten of ze toch nog even kwamen. We hadden toen nog anderhalf uur voor we de dochters weer moesten ophalen van het feestje. We kletsten wat en dronken wat (niet veel, want we moesten nog rijden) en toen was het alweer tijd. De dochters hadden het ook naar hun zin gehad, dus die kletsten ook en hadden gelukkig ook niet veel gedronken (oh, die tienerfeestjes, het gaat nog steeds goed, maar ik blijf het spannend vinden!). Het was alweer twaalf uur geweest toen we eindelijk naar bed gingen.
Het is wel jammer dat flexibel zijn zo vermoeiend is! Of zou het leven anders nog vermoeiender zijn? Ik denk het wel eigenlijk. Want ik heb best een boel lol zo en dat is ook belangrijk.