En toen hadden wij ineens twéé katten. Dat was helemaal de bedoeling niet, maar het gebeurde zomaar. Katten zijn onvoorspelbare dieren. Eén kat in huis is dus genoeg. Vinden wij. Katten zijn tenslotte solitaire dieren. Die hoeven niet zo nodig met meer.
Daarom hadden wij één katertje in huis, dat we Spook noemden.
Een tijdje geleden was er ineens een ander katje in onze tuin. Een heel schattig, klein, dik katje. Spook vond dat katje wel leuk, we zagen die twee regelmatig samen ronddollen. De dochters vonden dat katje ook wel leuk en wilden haar al in huis nemen, maar daar waren wij het niet mee eens. Dus lieten de dames het kleine katje met rust. Maar Spook deed dat niet. We zagen het kleine katje steeds vaker in zijn gezelschap, hij nam haar mee naar binnen en liet haar uit zijn bak eten. En iedere keer als we haar wegjoegen, ging Spook erachter aan.
Toen ik op een ochtend die twee katten dicht tegen elkaar aan slapend op de stoel vond, begrepen we dat het onbegonnen werk was. Onze kat had zelf een kat genomen, blijkbaar.
De kleine schrok van me, maar Spook stelde haar gerust door te spinnen en haar kop te likken. “Niet schrikken, mijn mensen doen je niets!”
Vanaf dat moment accepteerden we dus maar dat Spook & Co onafscheidelijk waren. En toen ik Co voorzichtig beetpakte, om te kijken of zij echt een zij was, kwam ik erachter dat ze een goede reden had om een huis te zoeken. Ze is zwanger. Omdat wij altijd katers hebben gehad, heb ik de ballen verstand van zwangere poezen, maar ik ben bang dat het niet zo heel lang meer duurt, een weekje ofzo. En dan hebben we dus niet een, niet twee, maar vier of vijf of zelfs zes katten. Als Co (zo noemen we haar) het verkiest om hier te bevallen dan, want ze is nog niet helemaal zeker van haar positie hier in huis. Af en toe zien we haar een hele dag niet en als er te veel dochters in de kamer zijn verdwijnt ze onder de bank. Maar er staat een doos met een oude handdoek erin klaar en eigenlijk hoop ik dat ze die ook gaat gebruiken. Want ik zou nooit bewust voor een poes kiezen (katers hebben meer karakter) en ik zou ook nooit bewust een nestje nemen (er zijn al katten zat), maar nu het lot anders besloten heeft, lijkt het me geweldig om dat eens mee te maken.
Spook zag het allemaal verbaasd aan. Hoewel hij Co dus zelf meegenomen had, heeft hij er echt aan moeten wennen dat wij haar ook accepteren. “Dat je van mijn eten eet, is nog tot daaraan toe, maar van mijn mensen blijf je af!” moet hij gedacht hebben. Hij heeft haar zelfs een paar keer naar buiten gejaagd, maar nu hebben ze blijkbaar afspraken gemaakt. Hij tolereert haar, maar is minder beschermend en lief. Het blijven boeiende, maar onvoorspelbare beesten…
