Sprookjes

Maandag was de eerste schooldag van onze drie dochters. En mijn eerste werkdag. In de vakantie hadden wij (mijn man en ik) ons heel heftig voor genomen: wij zouden Het Rustig Aan Gaan Doen. Dat hield in wat eerder opstaan, Rustig samen een bakkie drinken om wakker te worden, Rustig douchen, scheren en opmaken (doorstrepen wat niet van toepassing is) en dan uitgebreid en voor al Rustig met het hele gezin ontbijten, waar we dan vroeg genoeg me klaar zouden zijn om nog de tijd te hebben om tassen, schoenen en jassen te pakken en Rustig weg te gaan om dan ook Rustig op het werk te verschijnen.
Dus schrok ik maandagochtend om kwart voor acht wakker, vroeg verdwaasd: “Is het nog weekend?” en moest toen dus in zeer korte tijd het hele gezin wakker, aangekleed en met volle maag naar school en werk zien te krijgen. Dat lukte. Maar niet Rustig. Ik begon mijn eerste werkdag na zes weken lichtelijk nahijgend en vijf minuten te laat.
Woensdagmiddag. Kinderen op de lagere school, dus verplicht vrij. Oudste dochters zitten in groep acht, gaan eind van de maand op kamp en moeten daarvoor een vlag, liedje en toneelstuk fabriceren. Dit in door de leerkrachten gevormde groepjes (wat wel pedagogisch, maar niet gezellig is) van tien (!! ) kinderen en zonder tijd om dit op school te doen.
Oudste heeft invitaties rond gedeeld om de eerste vergadering bij ons te houden en ik wacht met angst, beven en een lichte hoofdpijn de invasie af. Resultaat: twee kinderen die bovendien de vaste vriendinnen van oudste zijn. Wel gezellig. Ze tekenen een vlag op een stuk stof (witte stof, van de lelijke gordijnen die wij met dit huis meekochten, gebruik ik al drie jaar voor van alles behalve als gordijn) en fabriceren een lied. Oudste herhaalt een keer of vijftien (ik raakte de tel na de tiende keer kwijt): “Nou, wij hebben tenminste wat gedaan. Als zij niet opkomen dagen… En als ze het niet leuk vinden, nou wij hebben… enzovoorts”. Ja, zo werkt dat in het grote mensen leven ook, het zijn altijd dezelfden die het werk doen, in iedere commissie, vereniging of ouderraad is dat zo.
Middelste is naar de biep geweest en komt terug met een boek van Pippi Langkous, met cd. Grappig is dat, die combinatie van echte pubers en toch nog kind. De ene keer zingen ze “Underneath your cloths” (en ik vraag me nog steeds af of ze weten wat de tekst betekent) of “Falling” en de andere keer zingen ze “hai Pippi Langkous” en “Vijftien man op een lekke roofschuit”. Nu kan ik beide soorten muziek wel waarderen. Het eerste omdat het best goed klinkt (hoewel mijn favorieten anderen zijn), het tweede omdat het fijne herinneringen oproept.
Pippi Langkous was een van mijn jeugdheldinnen. Samen met Peter Pan, Mary Poppins en andere sprookjesachtige figuren. Als kind hoopte ik op een vriendinnetje als Pippi en ik liet ‘s avonds het raam op een kier staan om Peter Pan binnen te laten. Als Harry Potter toen bestaan had, was ik zeker een fan geweest en had ik gehoopt net als Hermelien aangenomen te worden op Zweinstein. Ik schrijf dit trouwens wel in de verleden tijd, maar eigenlijk.. als ik nu even heel eerlijk ben… Mary Poppins hebben we met kerst op video opgenomen, omdat ik dat zo graag wilde, de Harry Potter boeken van de dochters heb ik ook al twee keer gelezen en ik geniet samen met jongste van het nieuwe Peter Pan verhaal in de Donald Duck.
Tja. Misschien is het wat onvolwassen. Dat is dan jammer. Ik hou van sprookjes. En het liefst het soort sprookjes dat een beetje aansluit bij mijn belevingswereld. Huisvrouwtje Samantha uit Bewitched is jarenlang mijn plechtanker geweest. Ik heb zelfs een tijdje ook kunnen wiebelen met mijn neus, maar ik ben het inmiddels weer verleerd. De bijbehorende tovertrucs gingen me wat minder gemakkelijk af, helaas, dat bestaat nu eenmaal niet.
Hoewel… is er niet ergens stiekem nog een klein stukje kind in me dat wil geloven dat ik door met mijn vingers te knippen een kapot glas weer heel kan maken of mezelf in een hogere versnelling zetten om wat tijd te winnen?
Het zijn van die kleine (nou ja?) dingen die het leven zoveel gemakkelijker zouden maken en voor de broodnodige Rust (zie boven) zouden zorgen.