Taxi

Sinds ik mijn rijbewijs heb, zijn er van die dagen dat ik me net een taxichauffeur voel. Maar dan wel een onbetaalde.
Voor echtgenoot is het wel fijn, want vroeger draaide hij ervoor op. Maar we merken ook wel dat het nu gemakkelijker is geworden. Tenzij ik een afspraak heb, maar dat gebeurt niet zo vaak, kan ik altijd wel één of meer dochters halen en brengen. Daar gaan ze dan ook wel een beetje vanuit, al vragen ze het netjes.
Vandaag moesten ze ook weer gebracht worden. Want het waait ongelooflijk hard. Dan kun je wel dapper roepen dat ze daar maar tegen moeten kunnen, maar er zijn grensen. Bij ons ligt dat op windkracht 7, zeker als er gewaarschuwd wordt voor hardere windstoten. Met windkracht 6 kun je nog wel fietsen, windkracht 7 is wegbrengweer. Dus stapten we om kwart voor acht in de auto. Ik lostte het gebruikelijke geharrewar wie er voorin mocht (ja, ook op deze leeftijd nog) op door jongste in ieder geval naar de achterbank te veroordelen, want die moest er als laatste uit. Ik heb geen achterportieren, dus is die volgorde wel van belang. De dochter die voorin zat, had het geluk dat andere dochter nogal toegeeflijk is. Ik zette ze af, reed verder naar de school van jongste, zag een gymtas liggen en maakte een (verboden) draai bij het stoplicht. Dat ging gelukkig gemakkelijk, want anders had ik een flink stuk om moeten rijden. Ik reed dus alweer naar de school van de oudsten, gaf de tas af en mocht daarna eindelijk doorrijden naar de school van jongste. Die er gelukkig op tijd achter kwam dat ze het eerste uur gym had en dus afgezet moest worden bij de sportzaal. Die ligt een stukje verderop. Terug naar school kan ze wel lopen, dat doen er meer. Gelukkig weet ze nu de weg. Dat kind lijkt op mij, ik verdwaal ook altijd. We lossen dat op door haar op tijd voor te bereiden als ze ergens alleen heen moet. Op haar allereerste schooldag is ze hevig verdwaald door die ellendige gymzaal. Want we hadden braaf de weg naar school geoefend, maar ik wist niet dat ze op een andere locatie moesten gymmen. Ze was haar klasgenootjes kwijtgeraakt en de verkeerde kant opgefietst. En ik zat op mijn werk, nog zonder rijbewijs en auto, echtgenoot zat met rijbewijs en auto ergens ver weg. Uiteindelijk heb ik de school gebeld, die mijn huilende dochter weer gebeld hebben en met behulp van herkenningstekens de weg konden uitleggen. Ze vonden dat op school wel heel dramatisch allemaal. Want als ze op dit stukje al verdwaalde, hoe moest dat dan op dat lange stuk naar school? Waarop ik nuchter antwoordde dat we dat wel geoefend hadden en dat ze die weg feilloos kende. Als ze maar duidelijke oriëntatie punten weet.
Zo hebben ze het die eerste weken op school toen verder ook maar aangepakt, want ze verdwaalde binnen het gebouw ook voortdurend. Maar dat vind ik niet zo gek, want ik loop ook nog steeds bij iedere ouderavond precies de verkeerde gangen in.