Tijdgebrek

Op de één of andere manier kom ik altijd tijd tekort.
Vroeger had ik daar ook wel reden voor. Ik had drie jonge kinderen, er was een periode met twee banen en ik had zelfs een tijdje twee huizen bij te houden. Ik schreef daar wel eens stukjes over en ik word al moe als ik dat nu teruglees.

Maar tegenwoordig… Ik heb nog één kind thuis, maar daar heb ik echt zoveel werk niet aan. Sterker nog, ze helpt minimaal met de afwas en meestal met meer. Verder heb ik eigenlijk maar één baan en die is niet zo heel zwaar. Oké, ik doe de boekhouding voor een stuk of wat bedrijven, maar dat zijn allemaal vrij kleine. En met boekhoudingen is het precies andersom als met kinderen, aan de kleine heb je niet zoveel werk (hoewel ik persoonlijk vind dat je aan pubers het allermeeste werk hebt, maar dat terzijde).

Je zou denken dat ik zeeën van tijd overhoudt. Maar dat valt tegen. Ik kan niet meer zo hard als toen, dat scheelt natuurlijk ook, maar dat is niet de enige reden. Het is gewoon een feit dat ik altijd meer probeer te doen dan ik kan. Toen ik tien jaar geleden één huis verkocht en één baan opgezegd had, besloot ik ineens dat ik maar eens een boek moest gaan schrijven. En toen ik de tweede baan ook opgezegd had om tijd vrij te maken om er meer te schrijven, kreeg ik er ineens zo ongeveer ieder jaar een boekhouding bij. Bovendien vond ik spontaan dat ik van alles best zelf kon naaien, begon ik zelf groente te kweken en kreeg ik ook nog eens het breivirus te pakken. En dan hebben we het niet over de ideeën over borduren, met de hand quilten en tekenen die regelmatig door mijn hoofd spoken.

Volgens mij is het gewoon een natuurwet. De wet van het behoud van tijdgebrek. Want ik ben niet de enige die er last van heeft, dat weet ik wel. Er zijn veel meer mensen zoals ik, die als ze één uur hebben, meteen twee uur aan plannen verzinnen. En volgens mij is het nog exponentieel ook. Als je twee uur hebt, verzin je vier uur aan plannen en bij drie uur zit je al op de negen.
Een oplossing heb ik er niet voor. Er is tenslotte ook geen oplossing voor zwaartekracht. Je moet er gewoon mee leven. Het is zoals het is.

Toen eindelijk mijn tiende boek af was en het huishouden weer enigszins onder controle, besloot ik dat ik weer eens wilde proberen om iedere week een schrijfsel te produceren. Maar ik wil ook nog de kasten opruimen (welke? alle!), verhalen schrijven, foto’s in albums stoppen, aan een nieuw boek beginnen en…

Tja, dat bedoel ik dus. Altijd tijd tekort. Ik probeer er maar mee te leven. Want eigenlijk is het ook wel leuk om zoveel plannen te hebben. Ik moet gewoon prioriteiten te stellen, keuzes te maken en me verder niet druk te maken. Het komt allemaal wel. Veel van de dingen die ik allang niet meer daadwerkelijk op een to-dolijstje zet (want die lijst werd steeds maar langer en daar werd ik niet gelukkiger van) hoeven niet per se te gebeuren en zeker niet nu direct.

Waarom ik ervoor koos alle andere dingen te laten wachten en eerst dit stukje te schrijven?
Omdat ik er zin in had.
En dat is eigenlijk best een goede reden, vind ik.