Van die dagen

Er zijn van die dagen… Als ik zo mijn stukjes begin, zien jullie de bui al weer hangen. Dan komt er meestal een verhaal over een chaotisch volle dag, waarop ik “niets” gedaan heb. Maar deze keer bedoel ik iets anders.
Eigenlijk bedoel ik: je weet nooit wat voor dag het wordt. Dat klinkt erg raar, maar het is toch zo. Voor ons is dat extremer dan voor de meeste mensen, omdat wij thuiswerken en dus niet aan vaste tijden gebonden zijn. Ik weet vaak voor het slapen gaan nog maar vaag wat ik de volgende dag ga doen. Dat is best fijn, maar ook wel eens lastig. In mij strijden twee karaktertrekken om voorrang. Enerzijds de zigeunerin in mij, dol op afwisseling, onverwachte dingen en avontuur, anderzijds het burgerlijke huisvrouwtje, dat rust, reinheid en regelmaat zoekt.
Meestal maakt het huisvrouwtje dus toch een lijstje met dingen die moeten gebeuren. Maar daar komt zelden iets van terecht. Want ik raak nogal snel afgeleid.
Gisteren wilde ik allerlei grote klussen beetpakken. Dat kamertje waar nog steeds in verbouwd moet worden leegruimen, de tuin doen, naar de stad. Maar de avond ervoor was ik aan het rommelen geweest met mijn website. Dat lukte niet helemaal en ik ging gefrustreerd naar bed. Blijkbaar is mijn onderbewustzijn ‘s nachts druk bezig geweest, want toen ik wakker werd zag ik ineens wel hoe ik de boel nederlands en engels kon krijgen, zonder de hele site opnieuw te moeten ontwerpen. Dat was fijn, maar toen ik klaar was, was de ochtend al bijna om. Het was erg warm, dus ik besloot alle actieve plannen te laten vallen en lekker te gaan naaien. Echtgenoot is maar twee dagen per week weg, dus ik moet de tijd waarin ik ongestoord herrie kan maken met mijn machientje goed gebruiken. De handnaaimachine werkt ook, maar daar moet ik nog mee oefenen. Ik begon toch maar niet mijn mooie stof te verknippen voor de rokken en de jurk die ik nog wil maken, ging tussendoor nog even een half uurtje zwemmen en werkte vier tasjes die al weken geknipt liggen af.
Ik naaide tot echtgenoot thuiskwam en wilde toen iets gemakkelijks gaan koken. Maar toen bleek dat de weersberichten voorspelden dat voorlopig weer de laatste warme dag zou zijn. Dus vonden wij dat er nog een keertje gebarbecued moest worden.
Dat schijnt een afwijking van ons te zijn, dat we dat zo vaak doen. Minstens één, vaak zelfs twee keer per week, als het weer goed genoeg is. Nu denken veel mensen bij barbecueën ook direct aan enorm uitgebreide maaltijden, die je ruim van te voren moet inplannen en voorbereiden, maar dat valt wel mee bij ons. Ik maak gewoon een schaal sla, bak wat brood of aardappelen en dan grillen we iets meer vlees dan ik normaal bij de maaltijd zou gebruiken. Ik zorg dat er altijd wel kippenpootjes, worstjes of ander geschikt vlees in de vriezer ligt. Wat ik het fijnst vind van het barbecueën, is dat het een manier is om rustig en langdurig met elkaar te eten. Iets wat met een gezin met grote kinderen niet altijd zo gemakkelijk gaat.
Toen was de dag dus om. Omdat het vandaag koeler zou zijn, schoof ik al die heftige plannen een dagje op.
Ik werd wakker met een enorme tegenzin. Na zoveel warmte wil mijn lichaam als het koel wordt, vooral herstellen en uitrusten. Dat moet ik eigenlijk accepteren, maar dat doe ik niet. Dus ging ik na een langzame start onkruid trekken in de tuin. De zijtuin was een wildernis, dus binnen drie kwartier had ik bijna een container vol. En toen was het nog niet klaar, maar ik was het wel zat..
Dus ging ik eerst even naar de buurvrouw om een afspraak te maken voor een interview. Ik bleef even koffie drinken, dronk nog een kopje en ging toen pas tegen twaalven naar huis. Waar ik boterhammen voor echtgenoot en mij smeerde en toen ineens bedacht dat het woensdag was en ik een schrijfsel moest produceren. Waarmee ik straks een uur zoet ben geweest. En dan ga ik maar weer wat onkruid trekken. Of tegels sjouwen, of dat kamertje opruimen. Of iets heel anders, want dat weet je dus maar nooit.