Verjaardag

Ik sta in de keuken en mijn gedachten drijven af. Ik ben bezig met de voorbereidingen voor morgen, voor de dertiende verjaardag van mijn twee oudste dochters en roer geroutineerd de ingrediënten voor de salade door elkaar.
Gek genoeg drijven mijn gedachten niet naar hun geboorte. Nee, ik denk terug aan de dag voor hun eerste verjaardag, twaalf jaar geleden.
Toen stond ik te knoeien met een ingewikkeld recept voor diezelfde salade. Ik had nog nooit zoiets gemaakt, maar soep met brood en salade aten we bij alle gelegenheden in mijn schoonfamilie, dus moest ik, onervaren huisvrouwtje, het ook proberen. Blijkbaar is het destijds toch aardig gelukt, want inmiddels staat het in de hele familie bekend als mijn specialiteit.
Ik bakte die dag ook mijn eerste taarten. We waren nog niet zo heel lang getrouwd en dit was de eerste echte verjaardag die ik organiseerde. Twee taarten voor twee kinderen. Dat is altijd de traditie gebleven. Maar nu stonden die kinderen naast me in de keuken. Hebben ze zelf een cake en een boterkoek gebakken en hadden ze mij alleen nodig voor wat losse aanwijzingen.
Destijds had ik dagen gezwoegd op het maken van mooie nieuwe overgooiers. In naaien had ik al niet veel meer ervaring dan in bakken en die gerimpelde rokjes waren een ramp. Bovendien had ik de maat veel te groot genomen en konden ze er een jaar later nog in.
Nu ben ik met ze wezen winkelen voor coole en toffe en hippe kleding. De rokjes zijn bijna net zo kort als toen, dat wel, maar er komt geen naaimachine meer aan te pas.
Voor hun eerste verjaardag kregen ze loopfietsen. Niet dat ze toen al konden lopen, maar we hoopten dat dat niet te lang meer zou duren. Het duurde nog ruim een maand en daarna verlangde ik vaak naar de tijd vóórdat ze allebei een andere kant uit renden!
Voor hun dertiende verjaardag krijgen ze… geen fietsen. Dat zou mooi in het verhaal passen, maar die hebben ze na de vorige zomervakantie al gehad om de twaalf kilometer naar school af te kunnen leggen. Dit jaar krijgen ze sieraden, make-up en tienerboeken.
Wat is er veel veranderd in die jaren….
Toen was ik heel pril zwanger van de derde, nu ben ik al zo lang uit de baby’s dat ik vertederd lach naar moeders die nog maar net beginnen. Toen woonden we in een heel klein huisje midden in de stad, nu in een ruime woning aan de rand van een dorp.
Eén ding is altijd hetzelfde gebleven: de verbazing en de trots. Die twee mooie meiden daar, dat zijn mijn dochters!