Verslag van een verslag (2)

Nadat mijn eerste artikel met enthousiasme ontvangen was, kreeg ik een nieuwe opdracht. Gisterenavond werd ik in W. geacht verslag te doen van een “feestelijke bijeenkomst” waarbij een vernieuwd speelveld officieel ingebruik genomen zou worden.
Nu ben ik in W. ook niet erg bekend, dus ben ik eerst maar eens gaan opzoeken waar dat veld lag. In het telefoonboek staan handige kaartjes, dus had ik het vrij snel gevonden. Even naar het telefoonnummer onder aan het persbericht gebeld om te vragen of het logisch was het O.-veld te verwachten bij de straat O. Ik werd door verbonden, wachtte even en kreeg de receptie weer, werd weer doorverbonden, wachtte even, en kreeg weer de receptie. Enzovoorts, tot vier keer toe. Toen ik er eindelijk tussenkwam en uitlegde dat ik alleen zeker wilde weten waar het veld was, kreeg in in hoog tempo een routebeschrijving, die ik natuurlijk niet bij kon houden en toen uiteindelijk het verlossende woord. Het O.-veld ligt inderdaad bij de straat O. Vervolgens wilde ik via de routeplanner op internet een kaartje uitprinten, maar die plaatste de straat O. heel ergens anders dan de kaart in het telefoonboek. Andere routeplanners waren het met die eerste eens, dus ben ik er maar vanuit gegaan dat zij gelijk hadden.
Ik had gisteren mijn dag niet helemaal, was moe en een beetje daas. Ik vergat mijn telefoon, mijn helm en draaide vervolgens de deur op slot terwijl mijn gezin gewoon thuis was. Dat had me al moeten waarschuwen… Ik was trouwens ook mijn uitgeprinte kaart vergeten, wat niet handig was, want eenmaal in de juiste wijk (dat hoopte ik) kon ik de goede straat niet vinden. In paniek echtgenoot opgebeld, die het natuurlijk ook niet wist, uiteindelijk een fietser aangehouden en toen “gewoon de weg gevolgd”, om er net op tijd aan te komen.
Wat ik precies verwachtte weet ik niet, maar na aanleiding van het persbericht verwachtte ik meer dan gewoon een trapveldje met wat toestellen erop.
Er werd al ijverig gespeeld toen ik kwam en de kinderen vonden het eigenlijk helemaal niet nodig om te stoppen omdat een stel wethouders zonodig officieel moesten doen.
Die wethouders waren ook niet erg lang van stof, fijn voor de kinderen, maar lastig voor mij, want ik moest 400 woorden verslag schrijven. En met: “het was lastig, er was veel bezwaar, maar nu is het dan zover” kom je nog niet aan de 100.
Er was door idealistische mensen een prachtig plan bedacht. Drie sporttassen met daarin een luxe voetbal, een mooie basketbal, een pompje, pingpongballen en tafeltennisbatjes werden aan de buurt overhandigd. Het idee was dat een paar buurtbewoners die konden bewaren en dat de kinderen ze dan op konden halen als ze dat wilden. En ook weer netjes terug brengen natuurlijk. Ik heb persoonlijk zo mijn twijfels over de haalbaarheid van dat plan, maar dat kan ik natuurlijk niet in het krantje zetten.
Foto’s maken ging alweer mis. Gezien het mooie resultaat van de vorige keer heb ik nog wat hoop, maar nu gingen er steeds mensen zo erg in mijn beeld staan, dat ik gewoon nergens een normale foto van kon maken. Nou ja, ik zie het wel weer.
Ik heb nog geprobeerd met mensen te praten, om nog iets van het artikel te maken, maar dat lukte niet. Of het aan mij lag, of aan die mensen durf ik niet te zeggen. Ik ben niet het type dat zomaar overal op afstapt, maar mensen vinden het vaak gemakkelijk om met me te praten, juist omdat ik zo weinig zeg. Maar meer dan “leuk”, “eindelijk” en “fijn” kreeg ik er niet uit. Toen ben ik maar naar huis gegaan.
Op de terugweg moest ik weer langs dezelfde fotowinkel als vorige week. Deze keer verdwaalde ik nog veel erger. Ik bleef rondjes rijden, ik ben wel drie keer langs dezelfde supermarkt gereden. Toen ik de fotowinkel gevonden en het filmpje in een envelop door de brievenbus gegooid had, ben ik snel naar huis gereden. Ik was het goed zat. Heb nog geprobeerd een stukje te schrijven, maar het werd helemaal niets.
Nou ja, echtgenoot vond dat het best een goed stukje was. Dat was lief. En hij zei ook nog dat alles wat ik schrijf goed is. Dat was nog liever.
Maar ik heb nu het gevoel dat ik aan heel hoge verwachtingen moet voldoen vanwege mijn eerste stukje en hier zat gewoon haast niets in. Niet voor mij tenminste, want misschien was het een ander wel gelukt… Nou ja, ik heb daarnet een aangepaste, iets betere versie gemaakt, ga daar morgen nog een keer naar kijken en dan moeten ze het er maar mee doen. Misschien was dat eerste stukje wel gewoon beginnersgeluk, misschien kan ik wel helemaal niet goed fotograferen, misschien…
Ik onzeker? Welnee.