Vol

Ik heb een erg volle week, zelfs voor mijn doen. Beetje onhandige planning van mijn kant was dat. Ik dacht slim te zijn en de drie interviews die ik in moet leveren voor de kerstkrant alvast deze week in te plannen, zodat ik wat langer de tijd zou hebben. Voor de komende week had ik ook drie opdrachten, wat de telling op zes brengt. Dat is best te doen, maar zondag hebben we ook nog een verjaardag. Dus moet het huis, dat ik de laatste tijd wegens griep en moe een beetje verwaarloosd heb, nu echt schoon. En hoewel ik op dit moment neig naar het serveren van zelf-gekochte etenswaren, hoop ik nog steeds toch nog zelfgemaakt te kunnen regelen. Hoe veel werk is het nu eenmaal om een cake te bakken?
Maar goed, Gisterenochtend had ik een hele lijst dingen die ik moest en wilde doen. De totale lijst verandert steeds, dat is wel lastig, maar ik dacht een redelijk strakke planning voor die dag te hebben. Twee dochters en echtgenoot moesten vroeg naar school en werk en de derde dochter had de hele dag vrij. Met haar zou ik om negen uur naar het winkelcentrum gaan om wat hoognodige spullen te kopen. Uiterlijk elf uur wilde ik dan weer terug zijn, zodat ik nog tijd had om op te ruimen en schoon te maken voor ik om half twee weer een interview had. Daarna had ik nog een aantal dingen die ik moest doen. Goed gepland. Maar ik zou inmiddels moeten weten dat zoiets niet te plannen valt.
Om acht uur vertrok dochter twee. Tenminste, dat was de bedoeling. Maar een minuut nadat ze naar buiten gelopen was, kwam ze al weer binnen. “Mijn band is heel erg plat!”
Ja, die was lek. En ze moest naar haar werk. Dus ik zei: “Ik breng je wel naar het metrostation.”
Dat is dichtbij, dat kost maar een minuutje of tien. Maar ze moest nog wel even haar OV-kaart bijladen. Wat niet kon, want het apparaat stond simpelweg uit.
Dan maar rechtstreeks naar haar werk brengen. File in de nieuwbouwwijk, file bij het winkelcentrum, file bij het kruispunt naar de snelweg. En toen ik het kind had afgeleverd ook weer file in de omgekeerde volgorde.
Ik was pas om half tien thuis en toen moest ik nog ontbijten. Mijn hele planning in de soep. En dat bleef de rest van de dag zo. Want natuurlijk was er in het hele huis geen bandenplakset te vinden. Die moest ik dus eerst gaan kopen. Samen met het plakken kostte me dat nog eens drie kwartier. Het interview liep uit en in de supermarkt waar ik even snel iets ging halen was het belachelijk druk. Ik wilde per se netjes eten koken, maar ik was zo bang dat het eten zou verpieteren wegens laat thuis komende echtgenoot en dochter, dat het nog niet gaar was, toen het hele spul hongerig aan tafel schoof. Daardoor waren we pas om kwart voor acht klaar met eten en was ik tot tien uur bezig met het uittypen van mijn aantekeningen. Om de avond nog een beetje gezellig te maken, gingen we ook weer veel te laat naar bed.
Voor vandaag heb ik weer een hele lijst (waarvan een groot deel er dus gisteren al op stond). Geen afspraken voor de krant en het lijkt er op dat ik geen kinderen hoef te halen of te brengen. Ik zou me dus aan de planning moeten kunnen houden. Maar er zal heus wel weer iets onverwachts gebeuren. Zo gaat dat hier nu eenmaal. En ik troost me maar met de gedachte dat er vast meer mensen zijn die in zo’n chaos leven. Of ben ik echt de enige?