Weer thuis

Natuurlijk scheen de zon de hele weg naar huis. We voelden ons een beetje stom, hoopten bijna dat het nog zou gaan storten. Maar thuis was het toch ook wel weer prettig eigenlijk.
Om nog een beetje een vakantiegevoel te hebben, gingen we woensdag boodschappen doen bij de Makro. Lekkere en aparte dingen kopen. We lieten de auto nakijken (er miste iets aan het wiel, niet gevaarlijk, maar dat veroorzaakte het aanlopen en trillen), haalden de kat op bij het pension en de dochters kochten het nieuwe Harry Potterboek, dus die vermaakten zich ook prima. Donderdag opperde echtgenoot dat hij wel naar Walibiworld wilde. Ik had dat al zien aankomen, de vorige dag zagen we namelijk een televisiereclame van het pretpark en ik kon de tekstwolkjes boven zijn hoofd gewoon lezen. “Walibi. Hm, leuk. Korting ook nog. Lekker in de achtbaan, helpt tegen stress. Het is nog vakantie tenslotte.”
Lichtelijk tot echtgenoots verbazing stemde ik dus direct toe. Mijn rug was bijna over en de dochters wilden Harry ook wel even wegleggen en zo gingen we onverwachts nog naar Flevoland. Daar moest ik even wat overwinnen. De laatste keer dat we daar waren had ik ontstoken holtes en oren. De enige achtbaan die ik toen probeerde, was een grote ramp, het deed pijn en het was doodeng omdat mijn evenwicht niet werkte. De herinnering aan die angst mondde bijna uit in een fobie, maar na een paar mislukte pogingen ging het weer. De Goliath sloeg ik over, die is me simpelweg te hoog. Ik heb een hekel aan dat eerste stuk, langzaam achteroverhangend omhoog gehezen worden. Als je eenmaal rijdt gaat het wel. Ik ging wel in de Condor, met loshangende benen en ik vond de Excalibur zelf ontzettend leuk. Die gaat niet echt hoog, maar wel voortdurend over de kop. Ik gil me schor in dat ding, maar het geeft een enorme kick. Helaas moesten we eerder naar huis dan de bedoeling was. Tegen de avond begon het te regenen en toen we, toch al doorweekt, nog in de rij stonden voor een laatste ritje in de Express, begon het te onweren. Dan gaan alle attracties dicht, te gevaarlijk. In een enorme wolkbreuk bereikten we de auto, Compleet doorweekt waren we. Gelukkig hadden we de rommel van de vakantie nog niet helemaal opgeruimd, dus ik vond nog een tas vol handdoeken in de kofferbak. Toch een voordeel als je zo slordig bent.
Door alle adrenaline waren we heerlijk opgeladen en de laatste drie dagen van echtgenoots vakantie brachten we klussend door. Niet de grote, vervelende klussen, maar de kleine, waar je direct resultaat van ziet. Mechanische afzuiging in douche en toilet, een betere afvoer voor de geyser (die sloeg steeds uit sinds er een andere pijp aan zat en dat doucht zo rot), een kastje boven de wasbak en een kastje onder de wasbak in de douche, de laatste door echtgenoot op maat gemaakt voor ons niet zo erg ruime badkamertje. Ondertussen ruimde ik de campingspullen op, deed ik de was en begon ik aan het uitruimen van de schuur, waar je inmiddels niet meer in kon, zoveel rommel was erin gepropt. Zo eindigden we onze vakantie met het sorteren van schroefjes en computeronderdelen. Maar uitgerust en ontspannen waren we wel, en dat is tenslotte de bedoeling van een vakantie!