Werkweek

In mijn tijd, sprak de oude dame, gingen we in de pre-examenklas op werkweek. Daar keek je jaren naar uit, want straks, in de vijfde klas (in mijn geval dan), ging het gebeuren. Ik zat zelfs nog in de laatste lichting van binnenlandse werkweken. We hadden de keuze uit een klippertocht op het IJsselmeer, een verblijf op een van de eilanden (Terschelling?) of een weekje Limburg.
Ik koos voor het laatste. Veel plezier gehad, bijna verdronken tijdens het kanoën, totaal verregend tijdens de verplichte fietstochten. De avonden brachten we door in en rond de afgelegen boerderij. Gezellig en veilig.
Mijn oudste dochters gaan ieder jaar een paar dagen weg met school. Er is geen sprake meer van er naar uitkijken. Nee, men is de medeleerlingen inmiddels spuugzat. Men kent alle eigenaardigheden en zwakheden van de anderen al veel te goed. Was het bij ons nog heel leuk om mensen eens buiten school mee te maken, voor hen is dat een jaarlijks terugkerende ramp. Er zijn namelijk een aantal spelbrekers die zo’n paar dagen in een vreemde stad zien als de ideale gelegenheid om flink los te slaan en belachelijke hoeveelheden te drinken. Degenen die dat niet willen bungelen er bij. Mijn dochters bungelen dus. Gelukkig maar.
Dit jaar was er weer een uitstapje gepland. Omdat de examendrukte na de kerst echt toeslaat moest het in december. Dat de zeilweek amper een half jaar geleden was, deed er niet toe. De leraren hadden er zin in, dus het moest. Nu is het ook best leuk, een paar dagen Londen in deze periode. Ze weten daar wel hoe ze een kerstsfeertje moeten bouwen. Maar de dames en heren examenkandidaten hadden er geen zin in. Er wordt al weken gemopperd. Mijn dochters zijn daar gevoelig voor, die mopperen vrolijk mee. Dus kreeg ik leuke berichten over de toestand van de kamers (het is daar zo vochtig dat het water van de muren druipt), de hygiene (de bedden zijn heel vies), het ontbijt (niet te eten) en de toiletten (kijken uit op een kerkhof, dus daar durven ze ‘s nachts niet op).
Van de school kregen we een brief van drie kantjes met al even vrolijke berichten. Eten, behalve dat vieze ontbijt dus, is niet inbegrepen bij de toch al pittige reissom. Of we maar even rekening wilden houden met 20 pond per dag extra. Verder kregen we alvast een programma. Lieve leiding van schoolkampen, leer dat nu eens! Ouders willen helemaal niet weten dat hun kinderen tot elf uur ‘s avonds zonder begeleiding door een vreemde stad wandelen. Die willen geloven dat ze veilig bij elkaar in een gezellig hotelletje zitten!
Ook de vertrektijd was geweldig, de dochters moesten zich om kwart voor drie melden. Midden in de nacht, wel te verstaan. Zo’n geweldige tijd, je kunt niet opblijven want daarvoor is het te laat, maar wakker worden om twee uur valt ook niet mee. Ik snap die planning ook niet, ze komen om elf uur (plaatselijke tijd) aan in Londen, en worden dan geacht meteen te starten met het programma. De week begint dus al met oververmoeide pubers. En dan moeten ze ook nog een presentatie houden die telt als mondeling voor het examen. Ik hoop maar dat de leraren bij de becijfering rekening houden met het slaapgebrek.
Het voorbereiden van het vertrek ging natuurlijk niet helemaal soepel. Hoewel ik zondag al begon met waarschuwen dat ze de boel maar eens in moesten pakken, werd dat uitgesteld tot maandag. En natuurlijk moest er eerst gecomputerd worden, dat is veel belangrijker dan je voorbereiden op een vertrek dat slechts twaalf uur later zal plaatsvinden. Na wat aandringen begonnen ze dan toch. Maar toen ik vroeg: “Zit je pyjama al in je tas?” was het antwoord nogal vaag. “Nee. Er zit nog niets in mijn tas. Ik heb stapeltjes op het bed gemaakt.”
“En zit je pyjama daarbij?”
“Geen idee.”
Niet dus, daarom vroeg ik het. Die hing nog aan het wasrek. Handdoeken, o ja, ook wel handig. Toiletspullen, daar zeg je zowat. Nou ja, iedereen die pubers zoveel mogelijk zelf probeert te laten doen, kent het traject. Uiteindelijk kun je beter zelf die tassen inpakken, dat kost veel minder tijd. Maar daar leren ze niets van, dus doen we het toch maar pedagogisch verantwoord.
‘s Avonds om een uur of negen leken ze helemaal klaar te zijn. Dacht ik. Ik stuurde ze eerder dan normaal naar bed en dacht eindelijk even te kunnen ontspannen.
Maar toen kwam er ineens eenje weer uit bed. “Mama, denk je dat ik morgenochtend nog tijd heb om te douchen? Mijn haar moet dringend gewassen worden.”
Huh? “Nee, natuurlijk niet, morgenochtend zit je in de bus.”
Ze bedoelde dat ze om twee uur ‘s nachts nog wilde gaan douchen. Want dat was ze vergeten. Ik had alleen maar de hele dag lopen zeuren of ze overal aan gedacht hadden. Maar ik had douchen niet letterlijk genoemd. Dus was het mijn schuld. En toen mocht ze van mij kiezen: nu nog even onder de douche kruipen of om twee uur, ‘s nachts, maar dat werd dan wel haasten, want ik wilde absoluut niet hebben dat ze er eerder voor opstond. Haar zus zou daar namelijk ook last van hebben.
Mopperende dochter af. Toch maar nu douchen. “Maar dan moet ik met nat haar gaan slapen en dan zit het morgen als ik in Londen ben heel raar.”
Morgen…als ze om drie uur in de nacht vertrekt en vervolgens acht uur in een bus heeft gezeten en pogingen tot slapen gedaan… Tja, dan zie je er natuurlijk verder op je voordeligst uit, tenzij je die paar uurtjes voor vertrek met nat haar hebt geslapen.
Pubers…